Sean Sutton is frontman van de Haagse band Daytime Lingerie en een wandelende muziekencyclopedie. De Amerikaanse muzikant vergelijkt gitaarsnaren graag met pakjes Pokémonkaarten, spreekt Chinees en houdt van Tom Petty én Guinness. Geen wonder dus, dat we hem onder het genot van een flinke pint mogen spreken op het terras van O’Caseys. Voor welke band heeft deze rocker recent zelf uren in de rij gestaan? En wat vindt deze expat nu echt van de Haagse muziekwereld? Je leest het uiteraard in deze Ohjajoh?!

Wat is je volledige naam?
Sean Philip Sutton, maar de ‘Philip’ laat ik meestal achterwege. Tweede namen zijn nogal pretentieus, toch?

Wat is je geboortedatum en -plaats?
26 oktober 1997 in New York.

Heb je huisdieren?
Mijn broer en ik hadden een hond, Gobi. Ze woonde tot vorig jaar bij ons, maar is inmiddels overleden. Dat was echt heel verdrietig, bedankt dat je naar de slechtste dag van mijn leven vraagt.

Wat doe je aan sport?
Ik speel af en toe voetbal voor de lol en ik ga naar de sportschool, maar dat laatste telt niet, vind ik. Inmiddels speel ik ook niet meer in een voetbalteam, omdat ik merkte dat het lastig te combineren was met muziek. Daarnaast zou ik het een beetje zielig vinden als ik over vijf jaar dertig ben en ik me nog steeds vastklamp aan de droom om topsporter te worden. In plaats daarvan klamp ik me vast aan de droom om rockster te worden, haha.

Wat is je beste gewoonte?
Ik ben heel verdraagzaam en geduldig en geef daardoor snel niet op. Als ik twaalf uur in de rij moet staan voor een  concert heb ik daar bijvoorbeeld geen problemen mee. Zo was ik vorige week twee dagen  in Londen om The Walkmen te zien. Ze waren fucking geweldig, hun live optredens zijn zóveel beter dan de opnames en ze hebben de beste vocalist die ik ooit heb gezien.

Wat is je slechtste gewoonte?
Het maakt me niet zoveel uit als dingen rommelig zijn. Ik beslis vaak op het moment zelf wat mijn prioriteiten zijn en wat ik wil. Dat is op de langere termijn niet altijd handig, want je kunt niet altijd alles maar op de spits drijven. Een voorbeeld is mijn kamer, dat is een absolute nachtmerrie. Ik klim over stapels kleding heen en heb een tijd lang niet eens mijn bed opgemaakt. Dan legde ik het laken er los op in een hoekje en gebruikte de rest van mijn bed voor andere dingen. Een andere slechte gewoonte is dat ik te emotioneel gehecht raak aan dingen of mensen waar ik eigenlijk niks om zou moeten geven. Het klinkt misschien wat sentimenteel, maar ik projecteer vaak positieve eigenschappen op mensen die niet echt zijn. Word ik nu te filosofisch?

Voor welke actie schaam je je het meest?
Ik heb tijdens een optreden een keer per ongeluk mijn looper aangezet. Toen het nummer was afgelopen, bleef hij de riff die ik had gespeeld eindeloos herhalen. Mijn hersenen maakten kortsluiting en ik wist even niet meer hoe ik dat ding uit moest krijgen. Toen heb ik uit ellende het hele pedaal maar uit mijn board getrokken. Dat was trouwens ook nog na het eerste nummer van de hele show. Ik ben ook een keer van het podium gerend om te dansen, maar ik herinnerde me te laat dat ik helemaal niet kan dansen. De enige manier om door dat soort situaties heen te komen is om er maar in mee te gaan. Zolang mensen het niet aan je gezicht kunnen zien, is er namelijk niks aan de hand. Het laatste wat je wilt, is dat je publiek plaatsvervangende schaamte voelt. Ze willen onverschrokkenheid. Het live optreden gaat boven alles!

Wat laat je het liefst bezorgen?
Chinees eten en gitaarsnaren. De gitaarsnaren van Ernie Ball komen in mooie, glimmene pakketjes. Ik vind het fantastisch om ze in bulk te bestellen, op een stapel te leggen en één voor één uit te pakken. Dan voelt het alsof ik een miljoen pokémonkaarten heb, ook al weet ik wel precies wat er in elk pakketje zit. Ze zijn zo heerlijk shiny en groen. Wat betreft het bestellen van Chinees eten kan ik Woeng Kee aanraden. Dat restaurant wordt gerund door een heel lief stel. Ik heb daar tijdens de lockdown vaak eten gehaald en toen heb ik hun hele familie ontmoet, dat was zo leuk. En het eten is gewoonweg geweldig.

© Stephan Kaffa

Wat is het eerste dat je doet als je opstaat?
Ik ga zo snel als ik kan naar buiten. Ik ben niet per se een ochtendmens, maar vooral als het hier vroeg donker begint te worden, kan ik er niet tegen als het al schemert en ik nog steeds de deur niet uit ben geweest. Zolang het licht is, wil ik daar gebruik van maken, ik hoef niet eens productief te zijn. Ik heb gewoon mensen om me heen nodig.

Wat is je favoriete plek in Den Haag?
Het Prins Hendrikplein in het Zeeheldenkwartier. Ze laten de lichten er ‘s avonds lang aan en er staan wat picknicktafels. Ik ga er graag heen om gewoon wat rond te hangen, dan neem ik gewoon een flesje wijn mee. Er zijn meer mensen die hetzelfde doen, dus het voelt echt als een soort community.

Wat zou je willen veranderen in Den Haag?
Wat een negatieve vraag. Ik denk niks. Behalve als het altijd zomer zou kunnen zijn, want Den Haag is erg mooi in de zon.

Wat is je stamkroeg?
Huppel the Pub. De muziek is er goed en het voelt altijd gezellig, ongeacht hoeveel mensen er zijn.

Wat is het beste Haagse initiatief?
Barraka Bash, al ben ik tot nu toe alleen naar de editie geweest waar we zelf speelden. Het zijn superaardige gasten en ik vind het tof hoe ze DIY een nieuw platform hebben gecreëerd. Het voelt oprecht, terwijl ik bij andere muziekinitiatieven of -avonden eerder het idee heb dat het is opgezet uit eigenbelang van een band of organisatie. Barakka Bash doet zich niet voor als iets anders dan het is, en wij hebben er ook totaal geen vriendjespolitiek of iets dergelijks ervaren.

De festivals en bandavonden van O’Caseys vind ik ook goede initiatieven. De programmering in O’Caseys is ondergewaardeerd. Ze hebben echt een eigen publiek, dus als je een beginnende band bent zonder fans, is het een goede manier om jezelf aan een nieuwe groep mensen te presenteren. Maak er een echte show van en je hebt binnen de kortste keren een fanbase.

Wat is voor jou de Haagse band van het moment?
Laura Palmer. Ik heb ze op Barakka Bash gezien en vond het echt de coolste band die ik in Den Haag heb zien spelen. De drummer is spectaculair, en ze hebben een geweldige shoegaze-sound. Ze rekken muziekstukken ver op, zonder dat het repetitief of saai wordt. Vaak heb ik problemen met zogenaamde jam-bands: een nummer wordt er niet per se beter van als het fucking acht minuten duurt zonder duidelijke muzikale richting. Maar het werk van Laura Palmer zit vol melodieën en richting, dat was vet om te zien.

Wat vind je overschat in de Haagse Scene?
De technofeesten die op het strand worden gegeven. Het is zo nietszeggend. Iedereen zit er aan de drugs en zegt vervolgens hoe geweldig het was. Was het écht goed, of waren dat gewoon de drugs? Je zit naar iemand te kijken die een basdrum spint alsof dat echt een vaardigheid is. De DJ-wereld is verzadigd en er zijn zoveel neppers en posers dat het moeilijk is om te onderscheiden wat echt is en wat niet. Het is moeilijker om te doen alsof je gitaarspeelt dan het is om te doen alsof je platen draait.

Wat vind je onderschat in de Haagse Scene?
O’Caseys als podium voor beginnende bands. Er zijn niet veel kleinere podia die bands programmeren en waar dan ook daadwerkelijk mensen komen kijken. Ze hebben een eigen scene, dus als je al een paar nummers hebt die je wilt uitproberen voor een publiek, is dit een geweldige laagdrempelige plek om te beginnen.

© Stephan Kaffa

Met wie zou je een dag willen ruilen?
Noel Gallagher. Niet omdat ik zijn dag nou zo interessant vind, maar ik wil in zijn hoofd kunnen  kijken en zijn gedachteproces kunnen volgen.

Waar kun je ’s nachts wakker van liggen?
De angst om dingen niet af te krijgen die ik wel af moet krijgen voor ik doodga. Ik wil geen nummers achterlaten die niet af zijn, of voelen dat ik niet heb bereikt wat ik wilde bereiken voor mijn tijd op is.

Nog iets anders dat me wakker houdt is het feit dat ik misschien ooit wil verhuizen. Er wonen in Den Haag relatief weinig mensen, waardoor er een kleinere markt voor alles is. Ik vraag me wel eens af of succes makkelijker te behalen zou zijn op een plek waar de boel meer gesegmenteerd is. Seattle heeft bijvoorbeeld een eigen scene en sound, terwijl muziek in Den Haag eerder een afspiegeling van een tijd of plaats elders is, gewoon omdat er blijkbaar vraag naar is. Het voelt niet authentiek Haags. Artiesten kleden zich hier bijvoorbeeld ook niet als zichzelf, maar kiezen een gimmick en houden zich daaraan vast. Muziek is emotie, en het is voor mij moeilijk me verbonden te voelen met iets dat niet echt voelt.

Welk nummer mag er gedraaid worden op je begrafenis?
‘Heaven’ of ‘We Can’t Be Beat’ van The Walkmen. Het zijn prachtige nummers die reflecteren op het verleden met de blik op de toekomst.

Waar luister je de laatste dagen veel naar?
Vooral The Walkmen, vanwege het concert waar ik laatst was. Er waren veel nummers die ik nog niet kende voor ik erheen ging, maar waar ik me volledig in kan verliezen. De band heeft echt een eigen stijl. De tekst lijkt pas toegevoegd te zijn nadat het nummer is gecomponeerd, waardoor het echte narratieven worden, inclusief plottwists. Veel artiesten verbergen zich achter een gordijn van ironie of humor, maar deze band probeert je echt iets te laten voelen.

Wat is je grootste guilty pleasure?
IJs. Ik kan wel twee pints per dag eten. Mijn favoriete smaak? Bananengelato.

© Stephan Kaffa

Hoeveel tattoos en/of piercings heb je?
Ik heb deze tattoos op mijn armen, en ook een paar op mijn benen. Eigenlijk weet ik niet precies hoeveel het er zijn. Mijn favoriet is de tattoo van mijn gitaar op mijn been, een Goldtop Les Paul. Mijn oma is vorig jaar overleden en heeft wat geld aan me nagelaten. Daar heb ik deze gitaar van gekocht. De hortensia was haar favoriete bloem, daarom heb ik die erbij laten zetten. Het voelt dan of ze erbij is als ik optreed. Ik vond het eerst eng om iets op mijn armen te laten zetten, vanwege mijn ouders. Inmiddels hebben ze er wel vrede mee, maar ik heb lang in spanning gezeten. In de coronatijd heb ik ze anderhalf jaar niet gezien en toen ik ze daarna weer zag, had ik allebei mijn armen laten doen. De overweldigende emotie bij het weerzien leidde ze gelukkig voldoende af van de tattoos. Tactisch, hè?

Wat is de eerste plaat die je ooit kocht of kreeg?
De eerste die ik ooit kocht was American Idiot van Green Day toen ik 8 jaar oud was. Ik had ze op tv zien optreden voor een of andere awardshow en ze hadden matchende pakken aan. Toen ik daarna in de Barnes & Noble liep met mijn moeder, zag ik de cd liggen en vroeg ik of ik die mocht hebben. Mijn vader gaf me ook altijd zijn iPod Classic voor onderweg naar school. Daar luisterde ik altijd mee naar Sgt. Pepper’s Lonely Hearts Club Band van de Beatles en naar Barenaked Ladies. Wist je trouwens dat Paul McCartney ooit heeft gezegd dat de Barenaked Ladies betere harmonieën konden zingen dan de Beatles?

Welke band moet voor altijd zwijgen?
Bastille. Dat zware Britse accent, what the fuck is dat? Het is zo corporate dat ik me gewoon niet kan voorstellen dat het een echte band is. Of misschien Maroon 5. De eerste twee albums waren goed, maar daarna hebben ze een belletje gehad en een deal met de duivel gesloten. Nu maken ze de poppiest shit. Of Coldplay, Tame Impala… Allemaal bands die het idee verkopen van hoe het is om in een band te spelen. Mensen zien het verschil niet.

© Stephan Kaffa

Sean Sutton

Wat is je voornaamste bron van inspiratie?
Ik wil dat mensen voelen wat ik voel. Ik wil dat ze geluk voelen, dat onze shows een feest zijn.

Verwacht je over 10 jaar nog in Den Haag te wonen?
Nee, maar ik had ook nooit gedacht dat ik er zo lang zou wonen toen ik hier voor mijn studie naartoe verhuisde. Het is allemaal heel erg afhankelijk van de komende maanden. We hebben binnenkort een grote show in PAARD en wat plannen voor opnames in oktober, maar daarna moet ik even kijken wat we gaan doen. Als dingen goed blijven gaan, blijf ik. Als dat niet het geval is, wordt het misschien tijd om samen met mijn broer ergens anders een volgende stap te zetten.

Doorgeefvraag van Willeke Brittijn: Met welke overleden persoon zou je een duet willen zingen?
Tom Petty. Ik zou dan graag ‘Wildflowers’ met hem zingen. Het is zo cool om te zien dat zijn werk ook laat in zijn carrière nog zó goed was. Het album ‘Wildflowers’ heeft hij destijds geschreven omdat hij helemaal klaar was met de politiek van de muziekwereld. Tijdens de opnames was hij verplicht om ook wat nummers op te nemen voor een Greatest Hits album in een andere studio. Toen is hij daar naartoe gereden om snel ‘Mary Jane’s Last Dance’ op te nemen en is hij daarna meteen weer teruggegaan om verder te werken aan ‘Wildflowers.’ Dat nummer werd toen een enorme hit. Wat ik ook gaaf vind, is dat hij weigerde om de prijzen van zijn werk te verhogen toen het label dat vroeg. Hij dreigde er zelfs mee om op te stappen. Daar heeft hij ‘I Won’t Back Down’ destijds over geschreven. Ons duet zou een beetje eruit zien zoals zijn werk met Travelling Wilburys.

Wat zou je aan de volgende gast willen vragen?
Is er een show waar je wel tickets voor had, maar niet naartoe bent gegaan waardoor je nu voor altijd spijt hebt? En als het antwoord hierop ‘nee’ is: Welk concert waar je ooit naartoe bent geweest heeft je leven veranderd?

Daytime Lingerie speelt vrijdag 6 oktober met Salesmen in PAARD. Tickets zijn online te koop.

© Stephan Kaffa