Anouk: Laten we maar met de deur in huis vallen: dit is mijn favoriet van de avond. Het optreden begint met muzikanten die haast onafhankelijk van elkaar geluiden produceren die samen wel harmonieus klinken. Een goede binnenkomer, want het zet je wel even aan. In de loop van het concert worden het steeds meer echt ‘liedjes’, met een begin en een einde. Het was voor mij een nieuwe ervaring, maar ik zou het wel als toegankelijk omschrijven.
Ik heb nog nooit een band gezien die in een kring op het podium zit, in plaats van naar het publiek. Het geeft het geheel iets heel persoonlijks. De mannen gaan ook duidelijk helemaal op in de muziek, wat dit persoonlijke gevoel versterkt. En het moet gezegd worden: ik heb een enorm zwak voor orgels. Dus dat doet het bij mij sowieso goed. Na het optreden wordt mij verteld dat de vleugel in het midden van de ruimte zelfspelend is. Bestaat er zoiets? VET!
Het enige nadeel: we zitten op een stoel en er kan dus niet gedanst worden. Gelukkig wordt er overal om ons heen wel verwoed met hoofden geschud en wiebelen er zelfs wat schouders.
Frank: Dat gevoel heb ik ook, dit is echt muziek waar je gewoon niet bij stil kan zitten. Vooral aan het einde van de set waar de individualiteit van de muzikanten meer naar de achtergrond verplaatst. Dan blijkt dat het niet Niels Broos (keys), Jameszoo, Frans Petter Eldh (basgitaar) en Richard Spaven (drums) zijn die samen spelen, maar een Blind Group. Overal weten de muzikanten een groove vandaan te toveren, al hoor je veel vanuit de jazzhop hoek. Door de geplaceerde setting komt het best plichtmatig over, terwijl het echt een geweldig optreden is.
Voor mij is het mooi om te zien hoe individualisme kan leiden tot zo’n waanzinnige smeltkroes aan stijlen die wel netjes als puzzelstukjes in elkaar vallen.