In ons eerdere artikel over Rewire schreven we dat het weliswaar een avontuurlijk festival is, maar niet moeilijk of ontoegankelijk. Op de vrijdag van Rewire nemen we de proef op de som: we nemen een redactielid mee dat nog nooit is geweest. Voor Frank is dit de zoveelste Rewire en voor Anouk een debuut. In dit artikel delen ze hun perspectieven. Om zo de persoonlijke aard van de muziek van een eerlijke indruk te voorzien.

Jameszoo's Blind Group

Anouk: Laten we maar met de deur in huis vallen: dit is mijn favoriet van de avond. Het optreden begint met muzikanten die haast onafhankelijk van elkaar geluiden produceren die samen wel harmonieus klinken. Een goede binnenkomer, want het zet je wel even aan. In de loop van het concert worden het steeds meer echt ‘liedjes’, met een begin en een einde. Het was voor mij een nieuwe ervaring, maar ik zou het wel als toegankelijk omschrijven.

Ik heb nog nooit een band gezien die in een kring op het podium zit, in plaats van naar het publiek. Het geeft het geheel iets heel persoonlijks. De mannen gaan ook duidelijk helemaal op in de muziek, wat dit persoonlijke gevoel versterkt. En het moet gezegd worden: ik heb een enorm zwak voor orgels. Dus dat doet het bij mij sowieso goed. Na het optreden wordt mij verteld dat de vleugel in het midden van de ruimte zelfspelend is. Bestaat er zoiets? VET!

Het enige nadeel: we zitten op een stoel en er kan dus niet gedanst worden. Gelukkig wordt er overal om ons heen wel verwoed met hoofden geschud en wiebelen er zelfs wat schouders.

Frank: Dat gevoel heb ik ook, dit is echt muziek waar je gewoon niet bij stil kan zitten. Vooral aan het einde van de set waar de individualiteit van de muzikanten meer naar de achtergrond verplaatst. Dan blijkt dat het niet Niels Broos (keys), Jameszoo, Frans Petter Eldh (basgitaar) en Richard Spaven (drums) zijn die samen spelen, maar een Blind Group. Overal weten de muzikanten een groove vandaan te toveren, al hoor je veel vanuit de jazzhop hoek. Door de geplaceerde setting komt het best plichtmatig over, terwijl het echt een geweldig optreden is. 

Voor mij is het mooi om te zien hoe individualisme kan leiden tot zo’n waanzinnige smeltkroes aan stijlen die wel netjes als puzzelstukjes in elkaar vallen.

 

Meredith Monk & Vocal Ensemble

Anouk: Wow. Dat is mijn eerste indruk van Meredith Monk. Wat een prachtige stemmen en wat een unieke ervaring. Ik had dit zelf niet snel uitgekozen en daarom is het des te leuker dat ik het via deze weg toch mocht ervaren. Ik wist ook niet waar ik naartoe ging, tot het begon. Nog interessanter.

De stemmen van de dames op het podium passen perfect bij elkaar, bij de ruimte en bij de mensen in de ruimte. Alles past goed. Soms voelt het ongemakkelijk, omdat ik niet precies weet waar ik naar kijk en de zangeressen alleen klanken gebruiken, geen woorden. Het is fijn dat Meredith tussen deel een en twee uitlegt waar het stuk op gebaseerd is. Namelijk kankercellen en de manier waarop cellen samenwerken in het lichaam. Zo’n onderwerp geeft het optreden een nog diepere lading.

Ik zou dit niet categoriseren als toegankelijk. Het is bijzonder en je moet ervoor openstaan om hiernaar te luisteren. Ik denk wel dat iedereen die zich ervoor openstelt, dit heel mooi zou kunnen vinden. Snap je?

Frank: Toegankelijkheid is een groot woord, Meredith Monk voelt wel de nood om het concept achter deze ‘Cellular Songs’ toe te lichten. De inspiratie voor het geheel is diep introspectief, vooral als je de moleculen in het lichaam als metafoor gebruikt voor de samenleving als geheel. Wat me vooral opvalt was de fijne akoestiek van de zaal, elke klank weerkaatst terug. Al breekt dit soms wel de immersie, ik hoorde zelfs een wekker afgaan. 

Toch kan je, er niet omheen dat dit belachelijk knap is. Alles klopt, het meerstemmige koor waar alles tot in de puntjes is uitgedacht. De choreografie, het gebruik van licht en natuurlijk de individuele stemgeluiden als klanken in plaats van zang. Vocaal en conceptueel zit het verdomd knap in elkaar.

Alabaster DePlume

Anouk: Alabaster DePlume weet hoe je een optreden neer moet zetten. Al zegt Angus zelf grappig genoeg dat hij dat niet weet en dat hij ook maar wat doet. Hij doet het in ieder geval goed. De multi-instrumentalist en poëet voert je mee langs gevoelens van zelfwaarde en onzekerheid. Angus vertelt wat er op zijn hart ligt en laat je je beseffen dat jij die gevoelens misschien ook wel hebt en dat die er mogen zijn.

De muziek wisselt van zacht en fijn, naar intens en bijna invasief. Voorin wordt hevig gedanst, achterin gaan vooral wat hoofden heen en weer. De passie en het plezier in het optreden en muziek maken is van de bandleden af te lezen.

Is dit toegankelijk? Ik weet het niet. Ik vind het vet, maar het is denk ik niet voor iedereen. Ik denk dat het net zoiets is al bij Meredith Monk en veel andere artiesten op dit festival. Als je je ervoor openstelt, kan iedereen dit waarderen. Want deze man op het podium deelt zijn ziel met je. Zowel door de dingen die hij zegt als door de muziek.

 

Frank: Ongetwijfeld, dit optreden is een soort mental health check. Soms zelfs wat ongemakkelijk door de brutale eerlijkheid. Er zijn genoeg momenten die doen denken aan slam poetry. Zoals het feit dat Angus per se even moet laten weten: "I love my shoes". En dan blijkt dat de achterliggende reden ook weer te maken heeft gehad met een innerlijke strijd. Het accepteren van andere mensen door slechte jeugdervaringen. Ik vind het in ieder geval fijn om de benen te kunnen strekken en langzaam los te komen. 

De fijne instrumentatie en losse manier van een concert geven sluit heerlijk aan bij de goudeerlijke woorden van Angus. Er heerst een soort vertrouwen in elkaar. Er is zelfs een moment dat Angus letterlijk aan zijn band vraagt om maar wat te spelen. En naar ons, zo sluit Angus af met de woorden “Good luck. You are doing very well.” Yes, we zullen het onthouden, we won’t forget we’re precious.

Tirzah

Anouk: Ondanks dat ik me niet heel goed heb ingelezen - ik laat me graag verrassen - had ik toch ideeën bij wat ik van Tirzah kon verwachten. Dat klopte niet. Ik rekende op meer dansen en energie. Misschien is het ook het punt op de avond; zo rond 12 uur kak je in als je niet aan het dansen bent.

Tirzah maakt mooie muziek, dat staat buiten kijf. De donkere, lage tonen van de elektronische muziek contrasteren goed bij de zachte, lieve stem van Tirzah. Toch merk ik dat het voor mij misschien wat te eentonig is, veel van hetzelfde. Ook om me heen zie ik een kleine opleving bij ‘Devotion’ waarin Coby Sey meezingt, want dat was anders, maar verder lijkt het publiek ook vrij kalm. 

Conclusie: ik denk dat dit vrij toegankelijk is als het je ding is. Is dat hoe toegankelijkheid werkt? Ik weet het niet. Het is niet voor mij, maar ik vind het wel erg mooi. 

Frank: bij dat het veel van hetzelfde is, sluit ik me volledig aan. Tirzah heeft echt veel fans, tot op de bovenste verdieping van de Grote Zaal van PAARD zijn er bezoekers te zien. Al is het wel zo dat alle nummers een soort poging zijn om hetzelfde te doen, maar dan beter. En dat blijkt. Bij een live renditie van ‘Holding On’ is er gejoel te horen. Bepaalde songs hebben echt impact. In tegenstelling tot andere acts, heb je bij Tirzah wel last van de zogenaamde praatziekte, vooral gezien de muziek vaart in laag tempo en repetitieve songstructuren. Als Coby Sey aluminiumfolie gebruikt om de muzieklaag op te dikken is het resultaat nihil. Niemand hoort het.

Eureka

In het artikel voorafgaande stelde we ons voor dat we een eureka-moment zouden meemaken. Voor iedereen is er wel een act op Rewire was de stelling. Waar hadden wij het Eureka-moment?

Anouk: Als ik er één moet kiezen dan was het Jameszoo’s Blind Group. Maar ik ben nog niet iets tegengekomen dat echt mindblowing cool was.

Frank: Ik stuitte in de nachtelijke uurtjes op de set van kode9. Dat was echt puur genieten. Ik hoorde zoveel meesterlijke ideeën, ik hoorde onder andere hyperdub-labelgenoten, Kendrick Lamar en Rosalía in een retesnel setje voorbij komen. Versneld, opgevoerd en alles compleet dansbaar in elkaar gemixed.

 

Nu we toch even de aandacht hebben:

De redactie van 3voor12 Den Haag – hét online platform voor muziek uit Den Haag – breidt uit en is op zoek naar nieuw talent. Er is plek voor o.a (aspirant) journalisten, fotografen, interviewers, social media-redacteuren, planners, coördinatoren, filmers, radiomakers. Kortom: iedereen die vrijwillig een media-steentje bij wil dragen aan de Haagse muziekscene is welkom.

De eerste stappen van je (muziek-)journalistieke carrière zetten? Ervaring opdoen tijdens je studie? Altijd al willen schrijven voor een publiek? Op zoek naar een nieuwe uitdaging of hobby? Gewoon interesse? Stuur een mailtje naar vacature@3voor12denhaag.nl