Uit de kunst: IMBOS en Marina Heuvelman Uit de kunst: IMBOS en Marina Heuvelman

Jelle vraagt of Marina al haar ideeën in haar werk kwijt kan. Uw redacteur is met zulke vragen compleet overbodig en luistert aandachtig mee.

“Ja wel veel, abstracte kunst is heel flexibel.”, legt Marina uit. “De ervaring van abstracte kunst verandert, omdat jij verandert. Het doet vaak iets met me en dan wil ik het uitzoeken. Dat wil ik ook in mijn werk. Op de kunstacademie leer je kunst lezen, erover praten. Fack wat vind ik ervan?! Als je dat elke week doet, dan push je jezelf om woorden te vinden, en zo ben ik ook kritisch naar mijn eigen werk.”

Lachend zet Marina een zware stem op: “‘Ja ik snap kunst niet, het is allemaal subsidie trekken. Kunst, dààr kan je geen geld mee verdienen.’, wordt vaak gezegd. ‘Naaah, neem dat terug!’, zeg ik dan. Meestal weet ik mensen wel te overtuigen dat er altijd voor iedereen wat vets is.”

“Mensen die dat zeggen staan ook niet echt open voor kunst, denk ik.”, reageert Jelle nuchter.

Marina haakt hierop aan: “Ik geef les aan kinderen en die maken echt heel mooie dingen, poah! Bijvoorbeeld bij Art-S-Cool, een initiatief voor basisschoolkinderen uit de Schilderswijk. Kinderen zijn fantastische kunstenaars, dat kunnen wij allemaal niet meer. Ja een kind kan dat inderdaad, maar JIJ niet! Dat moet je opnieuw leren. En dat is veel lastiger dan je denkt, onderschat het niet.”

Jelle herkent dat: “Mijn kinderen zijn twee en vier, en wij hebben onze muur thuis vol met verfwerkjes hangen. Kinderen zijn nog niet geprogrammeerd met ervaringen zoals wij, kinderen zijn puur.”

“Ik ben echt gaan nadenken over in wat voor een wereld zij moeten opgroeien.”, zegt Jelle later. “Als ik terugkijk naar mijn jeugd, dan was alles voor mijn gevoel heel relaxed. Met leugens van Trump en Baudet, en dat iedereen dat normaal vond had ik een gevoel van ‘Hoe kan dat nou!?’, dat moest eruit. ‘De Populist’ was echt boosheid.”

“Dat heb ik ook in mijn werk zitten.”, roept Marina terwijl ze een foto van haar werk Populism laat zien. “Dat was een periode dat ik heel verdrietig was over het klimaat. Ik had bij jouw nummer echt iets van ‘Ja! Dit is wat ik voel en denk!’ Maarja wat doe je eraan… Ik spreek me nu meer uit, en ben meer vastberaden om discussies te voeren.”

“Voor mij was dit IMBOS”, legt Jelle uit. “Daar ben ik nu anderhalf jaar mee bezig, dit is voor het eerst dat ik solo iets doe. Ik denk dat als je je als kunstenaar uitspreekt, je zo probeert je steentje bij te dragen aan een betere wereld. Je kan ook de gemeenteraad in, maar daar gaat zo veel tijd in zitten dat ik geen muziek meer kan maken. Dan kies ik er liever voor me via mijn muziek te uiten, en zo voor discussie te zorgen.”

“Voor ‘De Populist’ had ik het refrein al een hele tijd in mijn hoofd. Dan ga je dat uitwerken op gitaar of synthesizer, melodietjes zoeken. En nu ben ik met een nummer bezig op mijn oude Roland Juno, dat is gelijk een nostalgisch geluid, instant jaren ‘80. Een liedje over een vroegere vriendschap, twee jongetjes met een droom: ‘Later als groot ben word ik brandweerman. Later als ik groot ben word ik Elvis als ik kan.’ Soms inspireert een nummer of geluidje, dan ga je proberen dat na te maken maar komt er wel iets eigens uit.”

“Dat heb ik ook met kunstwerken.”, zegt Marina. “Dan zie ik iets vets, maar niet perfect. Dat ga ik op mijn manier maken, maar dan perfect. Het is altijd kopiëren, maar er ook zelf wat mee doen. Abstracte kunst is net als een compositie met muziek, je hebt een begin, spanning omhoog en omlaag en dan een einde. Alle kleuren zijn instrumenten, en de compositie en lijnen is hoe het in elkaar zit. Sommige dingen zijn spannend, dan weer wat rustmomenten. Zo kan je abstracte kunst benaderen.”

Jelle: “Jij diept je kunst echt uit! Ik heb mijn werk, mijn kinderen, èn mijn studio boven. Ik moet heel gestructureerd werken. Daarom maak ik Nederlandstalige popliedjes, daar kan ik me makkelijk in uitdrukken. Eigenlijk wilde ik na de middelbare school de rockacademie doen, maar dat leek mijn ouders geen goed idee. ‘Je kan beter leraar worden’, zeiden ze. Ik wist diep in mijn hart dat muziek mijn passie was, maar was toen nog niet zo zelfbewust en ging die droom niet achterna.”

Marina herkent dat: “Ook mijn ouders waren van ‘je mag geen kunst doen’, en vroegen zich af of ik talent had – dat was wel hard. Ik deed voor de lol een jaar HKU toen ik achttien was, maar ik miste iets. Ik wilde de wereld ook begrijpen via wetenschap. Daarom begon ik aan een studie farmacie, maar ik was van plan later weer kunst te doen. Na een tijd deed ik twee studies naast elkaar, farmacie en de KABK. Dat was veel, toen moest ik kiezen. In het derde jaar farmacie dacht ik ‘blegh ik ga niet bij een fucking corporate bullshit werken’. Het was fantastisch – loved it – maar ik ga gewoon fulltime art doen. Toen waren mijn ouders pissig. Ook mensen zonder opleiding komen rond, dus ik ga zien hoe ver ik kom. Dat is mijn avontuur.”

Na dit gesprek volgt een uur waarin Marina haar prille liefde voor synthesizers met Jelle deelt, en haar recente ontdekking dat ze in alle muziek zitten: van Electric Six tot Gotye. Jelle geeft haar nog wat tips: Rival Consoles, Talk Talk en zijn andere eigen act Pin Up Club.