Op dag twee schotelt Crossing Border het publiek, ondanks het toch wat beperkte muzikale programma, een enorme variatie voor. Met de dansbare indiepop van de piepjonge Froukje als stevig voorgerecht, het singersongwritermeisje Billie Marten als amuse, de extatische funky spoken word van Anthony Joseph als warm en soepel hoofdgerecht en brompot Stuart A. Staples als toetje.

Froukje is de band van het moment. Midden in haar dik uitverkochte clubtour staat ze vanavond op Crossing Border. Op de dag van de klimaatmars opent ze vanavond in een goedgevulde Raven met haar debuutsingle en doorbraakhit ‘Groter dan ik’. Over, inderdaad, de opwarming van de aarde. Geschreven als schoolopdracht en gespeeld met klasgenoten. En dat is ook precies de uitstraling op het podium. Stuk voor stuk piepjong maar wat een klasse. Vooral gitariste Yvette Terpstra valt op door het rauwe randje dat zij toevoegt aan de verder op beats, drums en synths gestoelde nummers. Er is goed nagedacht over de show met een goede variatie van hits en onbekender werk.

Zo is er een waar rustmomentje met het solo op gitaar vertolkte ‘Een teken’, haar volgende week uit te komen nieuwe single, en pianoliedje 'Ik ben bang'. Als een vis in het water staat Froukje op het podium en laat ze het publiek uit haar hand eten. Ze laat het publiek zitten en springen op commando en de zaklampjes van de mobieltjes gaan massaal aan als zij dat vraagt. Dan is er chaos. Het drumscherm valt met een harde klap om en lanceert haar synthesizer over het podium. “Mijn arme synthje viel echt heel hard, even een kusje geven”, reageert ze lachend. Met nog meer hits beats en heerlijk scheurende gitaren bouwt ze op naar een ware toegift. En dat als opener op een festival. Met ‘Ik wil dansen’ is het cirkeltje rond en wil je de rest van de avond vooral lekker door dansen.

Froukje @ CB21

Froukje @ CB21

En dansend gaan we door naar het Heartbeat Hotel waar het kleine zaaltje is gevuld met stoelen. Even schakelen dus. Billie Marten begint met een haperende gitaar. Aangezien ze verder alleen drummer Jason heeft als begeleiding op het podium moet dit toch echt even opgelost worden. Het ijs is gebroken en de sfeer in het kleine zaaltje is meteen opperbest. Dit soort onderbrekingen werken gek genoeg alleen maar versterkend. Ook als ze later even de draad kwijt is midden in een nummer stopt ze even, wisselt een blik met de drummer en pakt ze die draad precies weer op waar ze hem kwijt was. Met haar bescheiden, wat verlegen overkomen, maar ook muzikaal gezien ontkom je niet aan de vergelijking met Laura Marling van zo’n tien jaar geleden. Ze brengt een mooie uitsnede van haar repertoire dat inmiddels ook alweer bestaat uit drie platen en vele EP’s en singles. Ze weet met minimale middelen een heerlijke warme intimiteit te creëeren. Met haar geregeld wat hese fluweelzachte stemgeluid is het eigenlijk constant alsof iemand lieflijk in je oor fluistert.

The Raven is inmiddels omgevormd tot een broeierige warme zomeravond. Vol emotie stort Anthony Joseph zijn spoken word over het heerlijke funky klanktapijt met twee prominent aanwezige saxofoons. De drummer speelt vol overgave met werkelijk elke vezel in zijn lichaam. In het nummer waarin ‘the jungle’ centraal staat, waan je je met fijne saxofoon solo’s en sambaballen ook echt in het oerwoud. Het swingt de pan uit. Aankondiging ‘We're gonna put some heavy funk in here!’ drijft het optreden tot een heerlijke climax.

Anthony Joseph @ CB21

Meestal staan er tijdens Crossing Border in de Lutherse kerk voornamelijk breekbare muzikanten, zoals John Moreland in 2016. De reden is logisch; de kerk leent zich uitstekend voor songs op fluistervolume. Dat brengt ons bij de grote vraag: waarom de kerk niet voor zo'n artiest gebruiken?

Vanavond is Anne Soldaat volledig uitversterkt. We horen gemoedelijke rockmuziek voor de uitgeslapen muziekliefhebber. Opgewekt en broodnuchter. Zo grapt Anne kort over de warmte die deze heilige locatie met zich meebrengt: "Ik vond het koud bij de soundcheck, maar ik heb het nu heel warm." En bij afsluiting, zo nuchter dat het ongemakkelijk overkomt: “Doei, tot ziens.” We zijn vooral fan van het samenspel, waar zang en gitaar samenkomen. Verder is er weinig spanning te bespeuren. Toch komen we niet over het feit heen dat deze locatie uitversterkt ook wonderlijk klinkt. Festivalprogrammeurs, boek hier vaker bandjes!

Anne Soldaat @ CB21

Als we later terugkeren naar de Lutherse Kerk regent het natuurlijk. Geheel passend bij de zwaarmoedige melancholie die we binnen treffen. Een muisstille redelijk gevulde kerk luistert adembenemend naar de diepe donkere stem van Stuart A. Staples. Hij zingt, draagt voor en speelt gitaar. Zijn pianist in een dienende rol. Deprimerender krijg je het niet, passender in deze prachtige kerk ook niet. De zware melancholie ademt in alles. Zijn zwarte outfit, dito hoedje en zelfs zijn snor hangt er weemoedig bij. Teksten over gebroken harten en verlies. Zoals hij in het één na laatste nummer hulpeloos en getergd “Don’t let me suffer” roept. Daar lijkt het te laat voor. Maar wat een indringende duistere pracht. Oprecht als al zijn teksten komen zijn slotwoorden zowaar positief over. “It's great to be here amongst people, I didn't realise how much I missed this”, sluit hij zeer dankbaar af.

Stuart A. Staples @ CB21

De stoelen in Heartbeat Hotel zijn spoorloos, en dat is maar goed ook. Bij een act als Neue Grafik Ensemble wil je niet stilstaan. Laten we er niet omheen draaien, dit is hybride jazz om je vingers bij af te likken. Een goede sfeer, energieke muzikanten en belangrijker nog: belachelijk goed op elkaar ingespeeld. Bassist Matt Gedrych en toetsenist Fred N’Thepe hoeven elkaar maar even aan te kijken om te begrijpen wanneer ze moeten bijsturen. Dat wil zeggen, een korte blik en na een paar seconden vallen ze perfect in om Benjamin Appiah’s loeistrakke drums naar een hoger niveau te tillen. En dan hebben we het nog niet eens over de coole inbreng van Faye Thompson (sax) en Jack Banjo (trompet). Dit ensemble geeft zware Snarky Puppy vibes af, waar de improvisatie omnipresent is en het muzikale talent torenhoog.

Als we richting het podium kijken, lijkt het alsof Ghostpoet net van een filmset is gekomen. Of is de muzikant gewoon fotogeniek? We treffen geen gevulde zaal aan. Opmerkelijk voor een act die tweemaal is genomineerd voor een Mercury Prize. Al blijft het publiek dat wel aanwezig is gedurende de show plakken. Geen wonder, het boeit van begin tot het einde. En dat is vooral te danken aan het diverse karakter van triphop, waar de Britse zanger zijn muzikale trukendoos op baseert. De live ervaring is vergelijkbaar met een Massive Attack, maar dan met de attitude van een rockband. Het is overigens zonde dat de show zo laat is begonnen, want er is geen ruimte voor uitloop. Spijtig. En als de laatste klanken uitdunnen blijven we achter met de wetenschap dat dit het eind is van Crossing Border. Je zou er bijna melancholisch van worden. Of is dat het effect van het optreden?

Crossing Border is zeker qua muzikaal programma kleiner dan jaren terug maar brengt nog precies hetzelfde: verrassing, jong talent, kwaliteit, variatie en de grote namen van later. Maar is die variatie niet te groot en zijn de daarmee aan te spreken doelgroepen niet te verschillend? Is een youngster die op Froukje afkomt te interesseren in de funk van Anthony Joseph of de deprimerende pracht van Stuart A. Staples? Of is dat juist de klasse van dit festival?

Nu we toch even de aandacht hebben:

De redactie van 3voor12 Den Haag – hét online platform voor muziek uit Den Haag – breidt uit en is op zoek naar nieuw talent. Er is plek voor o.a (aspirant) journalisten, fotografen, interviewers, social media-redacteuren, planners, coördinatoren, filmers, radiomakers. Kortom: iedereen die vrijwillig een media-steentje bij wil dragen aan de Haagse muziekscene is welkom.

De eerste stappen van je (muziek-)journalistieke carrière zetten? Ervaring opdoen tijdens je studie? Altijd al willen schrijven voor een publiek? Op zoek naar een nieuwe uitdaging of hobby? Gewoon interesse? Stuur een mailtje naar vacature@3voor12denhaag.nl