The LIFE I LIVE 2018 The LIFE I LIVE 2018

Hoewel het nog belachelijk vroeg is als de eerste akkoorden over het Lange Voorhout scheuren, blijkt het geen verkeerde keuze om EUT als openingsact te boeken. Het publiek stroomt sneller naar het eerste podium toe dan we vlak na etenstijd gewend zijn. Zelfs de anti-monarchisten wagen een stap naar buiten om het Amsterdamse fenomeen te aanschouwen. De band heeft zijn toeschouwers vanaf seconde één in een aangename greep van catchy pop en vette beats. EUT stuitert, danst, tript en verleidt, en dat alles gehuld in een jasje van fabuleuze nonchalance en zichtbaar plezier. Het publiek geniet van nummers als ‘Bad Sweet Pony’ en ‘Supplies’, maar komt nét niet lekker los. “Drink heel veel biertjes op Willem!”, roept zangeres Megan de Klerk dan ook, voordat er een laatste keer gas wordt gegeven en de band afsluit met een cover van ‘Rainbow in the Sky.’ Eén ding is duidelijk: de lat ligt hoog vanavond.

Op het tweede podium op het Lange Voorhout opent Dr. Meraki. DJ Friss (die de aankondigingen op dit podium voor zijn rekening neemt) kondigt ze aan als een Haagse band, maar profileert de band zich niet veel meer als Rotterdams? Doet er niet echt toe, het gaat om de muziek en die is steengoed. De jongens kunnen zeker spelen (zoals we al veel vaker hebben geschreven) en menig jazz/soul artiest zou zijn ziel verkopen om het talent van de bandleden te hebben. Toch prikkelt het minder dan eerdere keren, misschien omdat het veel van hetzelfde is, misschien omdat de jongens weinig uitstralen of misschien omdat het publiek niet echt los komt. Als op een gegeven moment drummer Pim de Roij begint te rappen op het The Rootz-achtige nummer ‘Little Girl’ lijkt het ineens een stuk boeiender te worden. Helaas is dit het enige nummer in dit straatje.

Ondertussen wordt het bij de silent disco van kersverse nachtburgemeester Sjoerd van Schuylenburch langzaam drukker. Terwijl hij als DJ Sunny Sjoerd in het midden van het Lange Voorhout plaatjes draait klimt een man met felgroene bouwhelm op het eerste podium. Tim Knol, die net nog even meegenoot bij EUT, begint aan zijn soundcheck

Tegen 9 uur stroomt de Lange Voorhout vol. Is het een vogel? Is het een vliegtuig? Nee, het is Kraantje Pappie. De ultieme hoofd-act of een grote misser van The LIFE I LIVE? Deze naam steekt nogal af tegen de rest van de programmering. Maar eerlijk is eerlijk, als een deel van de 200.000 bezoekers bij gebrek aan ruimte maar in de lantaarnpalen klimt om je toch te kunnen zien doe je iets goed. Met een grote licht- en vuurwerkshow trekt Kraan de aandacht, en verplaatsen zelfs de blikken van het jonge publiek zich even van telefoonschermpjes naar het podium. “Is er nog een beetje energie om te pompen? 3, 2, 1, welkom in de feesttent!”. Een feest was het zeker.

Meer hiphop komt van Pete Philly. Na zeven jaar afwezigheid is de rapper weer helemaal terug. Hij is te zien op televisie en bracht een tweetal singles uit. Met single ‘Come Together’ opent de rapper/zanger zijn set. Het stemt ons hoopvol, zeker omdat de acts hiervoor op het kleine podium onze aandacht niet vast wisten te houden. Philly zet ook een goede show neer, het enige jammere is dat hij niet echt meer rapt. Raptechnisch behoort Pete namelijk tot de Premier League in Nederland. De muziek waarop Philly zingt is meer een soort snack; het is leuk, gaat er makkelijk in maar het genot is van korte duur.

Aan de andere kant van het Lange Voorhout is Bon Voyage Organisation de pre-afsluiter. De band mixt disco met wereldmuziek en psychedelica. Een deel van het publiek raakt vanaf moment één in een trance, er wordt gedanst en gespacet en de muziek zit erg goed in elkaar. Voor een ander deel van het publiek is deze muziek niet weggelegd, deze mensen taaien dan ook af. Desalniettemin blijft er een grote groep mensen staan bij de Franse band, die hard hun best doen om al dansend de verjaardag van onze monarch vrolijk in te luiden.

Voor het publiek dat de psychedelische wereldmuziek van Bon Voyage Organisation te spacend vindt is Son Mieux op podium twee een stuk toegankelijker. Over twee weken trekt de Haagse groep rond Camiel Meiresonne door het land met The Brahms, die op Koningsdag wel op het 'grote' podium mogen staan. De zeskoppige band (met tegenwoordig Thijs van Teijlingen op drums, broertje Quinten Meiresonne op extra gitaar en Maud Akkermans die viool en synths voor haar rekening neemt) trapt af met ‘Hiding’. Frontman Camiel Meiresonne, deze avond gehuld in een goed jasje, hoeft alleen maar “Den Haag!” te roepen om het publiek aan het juichen te krijgen.

De muziek wekt zin in het komende festivalseizoen op en de band maakt plezier. Wel moet gezegd worden dat de drie nieuwe muzikanten in de band weinig nieuws toevoegen aan de bekende Son Mieux sound, maar, dit is de eerste show in deze bezetting dus alles ligt nog open. De sfeer zit er in ieder geval goed in. Er is tijd voor grappen, en voor bassist Timo Prins zelfs tijd voor een sigaret tijdens ‘Feels’. Als de Haagse band afzwaait en het licht op podium twee uitdoet heeft de oudste Meiresonne nog een laatste mededeling: 19 en 20 mei staat Son Mieux in het Paard.

Iets na middernacht zorgt Gallow Street voor een knallende afsluiting op het hoofdpodium. Het is dansen geblazen met de twaalfkoppige brassband. Voor dance heb je helemaal geen elektronica nodig, laat staan zang. De groep uit Amsterdam laat op een vol podium zien dat dat prima kan met wat blazers en percussie. Voeg daar nog een vleugje funk en hiphop aan toe, en je hebt een spetterend einde van The LIFE I LIVE (of een goed begin van een nog lange Koningsnach).

Soul, funk, pop, indie en party zouden langskomen volgens het programmaboek. Dit dekt de lading nog lang niet, van hiphop tot folk, de hele ratjetoe kwam langs. Het was kwalitatief slechts bij vlagen geweldig, maar kon het diverse publiek zeker een hele avond vermaken.

Riff, riff, riff, fuzz, riff, gitaarsolo, riff, flard zang, riff, nog meer solo, nog meer riffs. Zie daar het recept voor een optreden van Supersonic Blues. Het powertrio opent - onder toeziend oog van ex-nachtburgemeester en presentator van het podium René Bom en de nodige in zwart en spijker geklede rockers - het festival met een riante hoeveelheid decibellen. We zijn alvast wakker geschud.

Iets verderop, op het podium met misschien wel de mooiste achtergrond, is het aan Convoi Exceptional om de avond aldaar te openen. Het podium aan de Hofvijver is er eentje dat vraagtekens oproept. Het Binnenhof op de achtergrond is mooi, maar het podium is naar de weg gericht waardoor het automatisch een obstakel wordt. Fietsers proberen hun weg door het publiek te vinden en de mensen dansen er omheen.

Ook al is het de start van de avond, Convoi heeft een dosis energie meegenomen alsof ze de afsluiter zijn. Het is knap te zien hoe de Rotterdamse percussieband het publiek voor een deel meekrijgt. Frontman Ruben doet het ook even voor; in een hemdje en op blote voeten loopt hij het publiek in de hoop ook de achterste rij mee te krijgen. Uiteindelijk groeit het publiek groot genoeg dat de overige festivalgangers er omheen moeten fietsen. Convoi krijgt een A voor Effort maar het The LIFE I LIVE poubliek is op dit moment nog niet helemaal klaar voor deze Rotterdamse Rock ’n Roll op trommels. Hoewel de muziek zeer dansbaar is, blijft het overgrote deel van het publiek afwachtend staan kijken.

The Yawpers (of De Jaapers, zoals Rene Blom ze aankondigt) komen helemaal uit Denver en brengen een dosis rock met zich mee om je weer even warm te kunnen dansen. De Amerikaanse rock met folk invloeden is verfrissend, vooral in vergelijking met de verder weinig spannende line up van vanavond. Het trio weet niet precies waar ze voor naar Den Haag zijn afgereisd maar maken er desondanks toch een feestje van. ‘Apparently it is Kingsnight? We have no idea what that is, but Happy Kingsnight!’

De drummer van Fets zit voor het podium bij de Hofvijver want hij past er op het podium niet bij. Zo kan hij ook zijn eigen band eens zien spelen. Wat hij dan ziet is een band die klinkt alsof ze uit de jaren ‘90 komen en niet zou misstaan in de Paap tussen de mensen die in die tijd in de Paap kwamen. Naarmate het optreden vordert, lijkt de band er wat meer in te komen, maar echt vlammen wil het niet. Daarvoor moeten we toch naar de Hofplaats, want daar speelt Death Alley.