Het gaat druk worden, dat merk je aan de uitermate volle foyer van PAARD. De Grote Zaal is nog niet open als het concert eigenlijk moet beginnen en dat zal nog zeker een uur zo blijven. Door logistieke redenen kan de band namelijk niet op tijd in Den Haag zijn en moeten de bezoekers hun heil zoeken in de welkomsthal. PAARD deed er alles aan om het publiek op te vangen, maar de ruimte is maar net groot genoeg voor iedereen. Om half 10 gaan de deuren dan eindelijk open en spoeden we ons naar de concertruimte. Daar aangekomen krijgen we te horen wat de reden is van de vertraging. De groep reed met een met 800 kilo overladen bus naar Nederland en is maar liefst twee maal aangehouden: in Frankrijk bedroeg de boete €90,- en in België moest €800,- afgetikt worden en mocht de band niet meer doorrijden.
Coverbands zijn iets van alle tijden. Zo kun je bijna elke dag terecht in de Paap voor een gezonde dosis rockcovers en gaat er geen bruiloft voorbij zonder een band die louter uit andermans vaatje tapt. Het Franse Nouvelle Vague geeft echter een eigen invulling aan het idee 'coverband,' door een selectie van nummers uit één zekere stroming te pakken en ze met een dikke bossanova-saus te overgieten.
Nouvelle Vague @ PAARD
Genoeg over de randzaken, we kwamen per slot van rekening naar de poptempel om muziek te luisteren. Als de band opkomt zetten ze gelijk de toon voor de rest van de avond. 'I Could Be Happy' van Altered Images wordt ingezet met een veel relaxtere vibe dan het origineel, waarna 'Blue Monday' van New Order de revue passeert. De zoetgevooisde stemmen van zangeressen Melanie Pain en Elodie Frégé, de ingestudeerde dansjes en de stroboscooplichten: alles deze avond schreeuwt sensualiteit. Dit blijkt het allermeest als 'I Wanna Be Sedated' van The Ramones ingezet wordt. De New Yorkse punkers waren misschien de lompste gasten die de muziekindustrie ooit gekend heeft en hun muziek had verdomd weinig met seks te maken, maar de versie van Nouvelle Vague is ronduit geil te noemen.
Nouvelle Vague @ PAARD
Het publiek dat op de groep is afgekomen is gemiddeld genomen wat ouder. Het variëert van mannen in maatpakken tot vrouwen van middelbare leeftijd. Dit is voor de Fransozen uiteraard een groot compliment, want het gros van de bezoekers heeft de periode waaruit de act zijn inspiratie haalt bewust meegemaakt. Wat ook opvalt aan de band is de indrukwekkende percussie die in elk nummer terugkomt. Zoals het Braziliaanse klanken betaamt wordt er flink op trommels geramd. Dit zorgt er voor dat zelfs de stijfste harken in het publiek de heupen onwillekeurig heen en weer voelt gaan - er moet gedanst worden.
De band gaat af na een klein uurtje waarin onder andere 'Teenage Kicks' langskomt. Om uiteraard weer terug te keren voor een toegift. Deze begint met een contrabassolo van een kleine vijf minuten om vervolgens over te gaan in Tuxedomoons 'In A Manner Of Speaking'. Als daarna slechts de zangeressen en gitarist achterblijven, voel je dat er iets spannends gaat gebeuren. 'Love Will Tear Us Apart' van Joy Division lijkt het allerlaatste nummer te worden. De uitvoering is tropisch en relaxed en het hele publiek wordt aangespoord om het refreintje mee te zingen. Het origineel wordt bij lange na niet geëvenaard, maar deze anthem is dan ook van de buitencategorie. Desalniettemin lijkt dit een goede uitsmijter. De band keert toch nog een keer terug om 'I Melt With You' te spelen, maar voor ons was eindigen met Ian Curtis en de zijnen al voldoende geweest.
Om nou te zeggen dat Nouvelle Vague een geweldige band is, is misschien wat overdreven. Toch kennen de muzikanten hun bundel, weten ze de sfeer perfect neer te zetten en maken de zangeressen het hele publiek een beetje verliefd. Als ze er de volgende keer voor zorgen dat ze niet worden aangehouden, is het een leuk uitstapje voor iedereen die van postpunk en new wave houdt.
Nouvelle Vague @ PAARD