Hoe leuk het ook is dat traditionele instrumenten weer opduiken in moderne muziek, bebaarde folkbands met banjo’s heeft het publiek zo langzamerhand wel gezien. Wat het Oekraïense ONUKA anders maakt? De band gebruikt zowel traditionele instrumenten als synthesizers om moderne electrofolk te maken. Of dit werkt en hoe dit werkt, liet de band 1 november zien in de Grote Zaal van PAARD.

Vanuit alle hoeken van de regio kwam het publiek vanavond naar ONUKA, of dit nu was om zijn roots op te zoeken, te dansen op zijn favoriete band of de bizarre instrumenten te bewonderen. De bandnaam betekent ‘kleindochter’ in het Oekraïens, een eerbetoon aan de opa van zangeres Nata Zjizjtsjenko, die een befaamd instrumentenmaker was. Nata is hiermee ook gelijk de ideale kleindochter, want met haar band houdt ze de traditionele Oekraïense instrumenten van haar voorouders springlevend.

Verscholen
Als publieksopwarmer kwam de (tevens Oekraïense) Kate Orange over uit Rotterdam. De singer-songwriter, producer en DJ is een opvallende verschijning, maar helaas kreeg het publiek hier maar weinig van mee. De artieste stond namelijk verscholen in een donker hoekje op het balkon. Ondanks haar enthousiaste danspassen, heldere zang en pompende muziek kreeg ze het publiek hierdoor amper in beweging.

© Samantha Stauttener

Onuka @ Paard

Vlak voordat ONUKA het podium betreedt, komt er een abrupt einde aan het optreden van Kate Orange. Op een lauw applausje vanaf het balkon na blijft het stil in de zaal. Erg jammer, want ze had een prima opwarmertje kunnen zijn voor de dansbare electrofolk van ONUKA.

Alhoewel deze band met een daverend applaus wordt ontvangen, wordt al snel duidelijk dat het publiek toch nog niet helemaal warm is gedraaid. De voetjes blijven opvallend stevig op de vloer geplant, en er wordt pas meegedanst als zangeres Nata Zjizjtsjenko dit uitlokt.

Op zich niet vreemd: de drie dames, gehuld in een soort maliënkolder, hebben een soort autoritaire uitstraling, en de elegantie van Evgeniy Jovenko, die de bandura (een soort harp) bespeelt, maakt het bijna onpasselijk om te dansen. Toch verleiden de rauwe synths en dansende blazers het publiek uiteindelijk toch tot wat beweging.

© Samantha Stauttener

Onuka @ Paard

Kernramp
Dat het publiek juist wat minder stil wordt nadat Nata het publiek heeft opgeroepen om voor de “slachtoffers en helden van Tsjernobyl” te bidden, zegt veel. ONUKA’s album Vidlik (‘nieuw begin’) is deels geïnspireerd door de kernramp en dit wakkert zelfs in het PAARD een gevoel van saamhorigheid aan. Wanneer Nata schreeuwt: “Glorie aan de Oekraïne!” weerklinkt “Glorie aan de helden!” in de zaal. Even zijn alle PAARD-bezoekers familie, verenigd door de Oekraïense vlag die af en toe door de zaal zwaait.

Dat ONUKA ook grensoverschrijdend denkt, blijkt uit het feit dat alle aankondigingen en ‘dankjewels’ netjes in het Engels én Oekraïens worden gedaan. Ook slaat de band, bedoeld of onbedoeld, een brug tussen Oekraïne en Rusland, legt en jonge fan uit Moskou me deze woensdag uit. “In Rusland kan ONUKA momenteel niet optreden, terwijl de band daar misschien nog wel populairder is dan in Oekraïne zelf.” De boodschap is duidelijk: ONUKA laat het verleden niet achter zich, maar gebruikt het om de toekomst mooier te maken en zijn cultuur aan de wereld te laten zien.

Het lijkt allemaal een wat bizarre aangelegenheid, maar het totaalplaatje klopt toch. De alienesque uitstraling van de band sluit naadloos aan op de visuals, en de traditionele fluit, meterslange hoorn en Nata’s heldere stem voegen toe aan het mysterie van de band. ONUKA weet de geschiedenis te bespelen voor de ogen van het publiek, maar maakt deze ook in één klap weer relevant. En dit alles zonder enig vleugje nostalgie.

© Samantha Stauttener

Onuka @ Paard