Aangekomen bij PAARD slaat de schrik ons om het hart; een rij tot aan de Mediamarkt staat voor de deur van de concertzaal en er lijkt weinig schot in te zitten. Achteraf blijkt dat Guus Meeuwis in de grote zaal staat en dat het grootste gedeelte van het publiek naar de Brabander komt kijken. Desalniettemin is het in de kleine zaal ook flink druk als Peter Bruyn het 'voorprogramma' komt verzorgen. De schrijver komt ter promotie van zijn boek 'De plaat die rock volwassen maakte' een soort mini-college geven over de band waar de hele avond om draait. Anekdotes over hoe zanger Lou Reed in contact kwam met alt-violist John Cale en hoe de band is ontstaan, vullen het begin van de avond. Uit het geroezemoes dat ontstaat blijkt dat het publiek het niet echt kan waarderen. Dit ten onrechte, het is best interessant. Als op een gegeven moment ook weer de afgezaagde "Slayer!"-grap uit de kast wordt gehaald snapt Bruyn ook wel dat de toeschouwers er slechts zijn om muziek te horen en niet om iets te leren.
1967 was een goed jaar voor de popmuziek, met albums als The Beatles' 'Sgt. Peppers Lonely Hearts Club Band', 'The Doors' van de gelijknamige band en de debuutplaat van The Velvet Underground & Nico. De laatstgenoemde is een van de meest toonaangevende albums aller tijden, zo blijkt ook uit het eerbetoon dat een aantal Nederlandse artiesten de "Bananenplaat" dit jaar geeft door middel van een integrale vertolking ervan. Zaterdagavond was de kleine zaal van PAARD aan de beurt, wij waren aanwezig en waanden ons weer even in de sixties.
50 Jaar The Velvet Underground @ PAARD
Dan is het tijd voor de muziek. De band The Tambles, die als begeleidingsband fungeert, komt het podium op, gevolgd door Maurits Westerik die bekend is van Bewilder. Aangezien vanavond een integrale uitvoering van de jarige plaat wordt gegeven, is de setlist geen raadsel. Inderdaad wordt er een ietwat versnelde versie van opener 'Sunday Morning' ingezet. Direct blijkt Westerik een prima keuze te zijn om Reed na te doen, zijn stem komt aardig overeen en ook zijn podiumpresentatie is goed. Na 'I'm Waiting For The Man' gespeeld te hebben, verlaat de zanger het podium om vervangen te worden door Carol van Dyck van Bettie Serveert. De zangeres is de enige vrouw in het gezelschap, dus het spreekt voor zich dat zij de nummers voor haar rekening neemt die Nico zong. Van Dyck zingt beter dan het Duitse model en daarom klinkt 'Femme Fatale' prettig anders.
Jerry Hormone heeft de eer om 'Venus In Furs' te verkondigen, een van de interessantste nummers van de plaat. De viool van Felix Bruyn snijdt vals en hard door het tapijt van gitaarakkoorden en Jerry zingt over sadomasochisme. Net als bij het originele nummer wordt de luisteraar bevangen door een ongemakkelijk gevoel van hypnose. Na een van de spaarzame momentjes van publieksparticipatie start Hormone 'Run Run Run' in. Dit is het enige nummer dat deze avond niet helemaal goed tot zijn recht komt. De zang is actiever dan op de plaat en de sfeer wordt minder goed overgebracht. Alsof de Rotterdamse frontman het zelf ook merkt laat Hormone ook nog eens zijn microfoon vallen.
50 Jaar The Velvet Underground @ PAARD
Wat opvalt is dat de instrumenten van The Tambles erg klinken als op het album. De jonge band heeft al eerder laten horen de sixties goed onder controle te hebben en nu is dat niet anders.
Nadat Carol van Dyck een knallende uitvoering van 'All Tomorrow's Parties' deed, komt de man die dit geheel een Haags randje geeft op; Henk Koorn. Ook hij mag een toonaangevend nummer van het album spelen, namelijk 'Heroin'. Dit beschrijvende nummer over een heroïnetrip is erg trouw aan het origineel. Nadat Ruben Drenth van The Tambles 'There She Goes Again' heeft gezongen, betreden we het laatste segment van het album. Dit bestaat uit minder interessante, en ietwat lastiger, nummers zoals: 'European Son' en 'Black Angel's Death Song'.
Als toegift speelt elke zanger een van zijn favorieten uit het repertoire van de New Yorkse band. Zo doet Henk Koorn 'White Light/White Heat', zingt Carol van Dyck het kleine 'After Hours' (origineel gezongen door drumster Maureen Tucker), Jerry Hormone en Maurits Westerik doen achtereenvolgend de prachtige nummers 'Candy Says' en 'Stephanie Says' en er wordt afgesloten met 'Rock & Roll' waar iedereen een steentje aan bijdraagt.
Terwijl in de grote zaal het publiek dronken werd op niet al te ingewikkelde hosmuziek, was de kleine zaal een baken van nostalgie en mooie liedjes. The Velvet Underground is met recht een van de invloedrijkste bands ooit en met enkel hun debuutalbum bereikten ze al zo veel mensen, wat ook blijkt uit de uitverkochte kleine zaal.
50 Jaar The Velvet Underground @ PAARD