Net als vele andere eurodance-acts uit de jaren negentig is ook 2 Unlimited inmiddels terug van weggeweest. Voor velen is het echter een raadsel waarom het Amsterdamse duo zo vroeg op de dag staat geprogrammeerd. Want ondanks dat Ray en Anita er zichtbaar niet jonger op zijn geworden weten zij, ondersteund door een live band, het Malieveld binnen no-time naar hun hand te zetten. De in de vergetelheid geraakte hits (Ray: “Kennen jullie deze nog?”) worden op een slimme wijze gemixt met hints naar Martin Solveig’s ‘Hello’ en ‘Satisfaction’ van Benny Benassi. Tijdens de herkenbare riffs van Nirvana en The White Stripes wordt zelfs even een uitstap gemaakt naar rock. Uiteindelijk komt dan toch die ene grote hit voorbij die de gehele dag, via een radiocommercial van Den Haag FM, al over het festivalterrein schalt. Op de beukende beats van ‘No limit’ gaan zowel de jongere bezoeker als het oudere festivalpubliek massaal uit hun dak. Een zeer geslaagde rentree van de ooit zo succesvolle Nederlands-Belgische popband. (NvdB)
DI-RECT sluit Bevrijdingsfestival Den Haag 2014 in stijl af
Verslag van de avond met ook 2 Unlimited, Tim Akkerman en meer
Ook in de avonduren heeft het festival niet te klagen over de weersomstandigheden, al koelt het na zonsondergang wel flink af op het Malieveld. En met acts als 2 Unlimited en DI-RECT staan er ook nog twee grote publiekstrekkers op het programma. De Haagse rockband DI-RECT toont zich een waardig festivalafsluiter van de zevende editie van Bevrijdingsfestival Den Haag.
Bevrijdingsfestival Den Haag draait uiteraard niet alleen om de muziek, maar ook om het thema vrijheid. De plek hiervoor is het Vfonds podium dat zich in een tent midden op het festivalterrein bevindt. Hier kun je de hele middag terecht voor lezingen, debatten, cabaret, documentaires en theater. Door het mooie weer is het animo om tijd door te brengen in deze tijd niet altijd even groot. Zonde, want eigenlijk is dit wel waar het festival eigenlijk om draait. Het Plein van de Vrijheid, wel gewoon buiten, met ruimte aandacht voor organisaties als Amnesty International, Humanity House, Stichting Vluchteling, Save The Children en Rode Kruis heeft dit jaar ook een prominentere plek op het festivalterrein gekregen, wat de aandacht voor deze organisaties zeker ten goede komt.
Elle Alpha, hier staat de Groningse Anouk. De Anouk uit de tijd dat ze nog wat meer rockte. Bijna letterlijk een kopie qua zang en stem en eigenlijk is het enige wat ontbreekt een cover vaan Anouk. Gelukkig komt het zover niet, want Ella Stoffers heeft wel degelijk ook een eigen geluid. Na Leeuwarden eerder vandaag gaat ook Den Haag plat. Het was awesome volgens de band en het gros van de mensen die Elle en haar bandleden hebben aanschouwd en beluisterd kunnen het daar wel mee eens zijn. De jonge zangeres en haar band zijn een goede match. Hoewel Elle Alpha pas sinds 2012 bezig is, lijkt het alsof de band al jaren samen is. Via crowdfunding wist de band geld bij elkaar te sprokkelen om een EP uit te brengen. De nummers rocken, maar zijn bij vlagen ook gevoelig en zijn gebaseerd op persoonlijke ervaringen van frontvrouw Ella. Nummers als ‘Fighter’ en ‘Recovery’ zijn daar mooie voorbeelden van. (JT)
Singer-songwriter Tim Vantol kennen we vanuit de punk. Met name via acts als For Japan en Antillectual, voor de kenners en liefhebbers van het genre. Niet zo veel punk tijdens het optreden van vandaag, maar wel liedjes met een statement. Tim zingt over profiteurs, of over de vrienden die hij de afgelopen jaren heeft verloren. Dit allemaal wel met een uitstap richting de folk en veel rustiger en ingetogener dan voorheen. Bij nummers als ‘Wagon wheel’ van de band Old Crow Medicine Show en ‘If we go down, we will go together’ valt op dat het bij Vantol toch wat ontbreekt aan harmonie. Wellicht is dat het enige kritiekpuntje. Vier optredens op een dag gaat je ook niet in de koude kleren zitten en eigenlijk zet Vantol gewoon een prima performance neer. Recht uit het hart. Eerlijk en oprecht. Dat is punk. Dat is ook blues. Muziek met inhoud en ook met een persoonlijke mening over diverse onderwerpen. (JT)
Als ambassadeur van Vrede voor vredesbeweging PAX mag Tim Akkerman uiteraard niet ontbreken tijdens de zevende editie van Bevrijdingsfestival Den Haag. Vergezeld met een zeskoppige band is de eer aan Tim om de reeks optredens op de Sena Talent Stage af te sluiten. Na enkele nummers laat de charismatische en keurig geklede frontman weten dat het hem ontroerd om weer met een band op het podium te staan: “Damn, wat heb ik dit gemist!” De zanger die in 2009 een nieuwe muzikale weg insloeg, heeft special voor PAX het lied ‘Brave of our hearts’ geschreven. Deze staat, net als veel van de overige nummers die op het Malieveld ten gehore worden gebracht, op zijn onlangs verschenen tweede soloalbum ‘The Journey’. Het nieuwe werk is hoorbaar gevarieerder dan zijn voorganger. Zo wordt het catchy uptempo nummer ‘Everybody needs someone’ afgewisseld met het ingetogene ‘Wait for me’. Met name in dit laatste schuilt tijdens het optreden voor de zanger meer overtuigingskracht. Tim Akkerman laat op een positieve wijze weten dat hij over een langere houdbaarheid beschikt dan menig criticus zou vermoeden. (NvdB)
Net als hun voormalige frontman hebben ook de heren van DI-RECT onlangs een nieuw album uitgebracht. Na ‘s middags te hebben gespeeld op het Bevrijdingsfestival in Wageningen, serveert de band het inmiddels in grote getalen aanwezige Haagse publiek op een flinke portie van ‘Daydreams In A Blackout’. Met het vallen van de avond komen ook eindelijk de lichtshow en rookmachine meer tot hun recht. Gekleed in een wollen poncho wordt zanger Marcel Veenendaal nu nog mysterieuzer dan in het volle daglicht. Tussen ‘Invinicble’ en ‘Times are changing’ vraagt Spike in lekker plat Haags of er nog mensen zijn die zin hebben in een feestje. Een onvervalst hard ‘Ja!’-gebrul dendert hierop als antwoord richting het hoofdpodium. Zichtbaar vermoeid van een lange dag haalt de band vervolgens alles uit de kast om als een overtuigende afsluiter het festival te beëindigen. Met de stadionkrakers als ‘That would be something’ en het titelnummer van de laatste plaat lukt dat meer dan ooit tevoren. Om tot een massaal meezing einde komen wordt tot slot ‘Young ones’ ingezet. Al zingend, bijgebruind en wederom bewust van het feit hoe bijzonder het is om in een vrij land als Nederland te mogen wonen, verlaten de bezoekers voldaan het Malieveld. (NvdB)