Net als bij de vorige compilaties klinkt het nu ook weer als geheel. Of elke track in een soort Antilounge-saus is gedoopt. Dit is gelijk de grote kracht van tien jaar Antilounge. Er is een eigen stijl ontstaan. Weer liggen de tracks in elkaars verlengde en toch is Antilounge 10 één van de meest veelzijdige in de reeks. Van spanning tot heftig van traag tot opzwepend, een groot spectrum aan elektronische stijlen komt langs.

 

Loyu’s ‘Crystal clear’ mag het spits afbijten en zet de sfeer van lekker avondje met glas wijn op de bank neer. Een prima keuze om met deze track te openen. Filmische klanken en vertraagde beats zuigen je mee op een trip waarbij de drugs nauwelijks aan te pas hoeven komen. Hierna staat niets meer in de weg. Je hebt plaats genomen op je luie sofa en hiermee op vakkundige wijze je vriendin het huis uit gewerkt. Je proeft dat Antilounge 10 een feest van herkenning is. Het zijn weer de bekende namen die de meest pakkende tracks hebben geleverd. Geazah, Rivers Area Juke Squad, Bimbo Electrico en Charly & Gallus. Het is na al die Antiloungejaren een bijna monotone invulling. Wellicht dat dit één van de redenen is dat opper-Antilounge Martijn Verlinden een andere richting wil inslaat met dit concept en zich meer richt op de individuele acts.

 

Een van de megavette uitschieters op deze plaat is zonder enige twijfel Alkaloid die met ‘Snugspots’ een geweldige knaller laat horen. Stil zitten heeft geen zin. Enige wat je wil is bewegen en op en neer springen. Op een soort van rock ’n roll manier wordt hier omgegaan met de kracht van de herhaling. Het jaren tachtig computerspelgeluid dat door ‘Snugspots’ heen is geweven laat je niet meer los. ‘Upwardly Mobile’ van Mataklap is de andere track die steekt, prikkelt en je onderuit haalt. Maar je toch pas op de plaats houdt. Een stuk frivoler dan ‘Snugspots’, maar wel van hetzelfde kaliber.

 

Toch zijn er ook enkele tracks die net niet helemaal uit de verf komen, zoals die van Agga Terror Squad. Het zal expres zijn, maar de wat knullige rap doet eerder afbreuk dan dat het iets toevoegt aan het geheel. Een meer volwassen stemgeluid zou de boel openbreken en een vrijer beeld geven waardoor er echt iets gaat gebeuren. De ultieme megalomane actie horen we in de slottrack van NOCX. ‘Robodance’ is een soort hoogmoedswaan die van voor tot achter gelaagd is met hypothetische gedrevenheid. Het geschreeuw is zwaar over de kop maar past helemaal in het plaatje. In de jaren negentig waren dit soort acts graag geziene gasten op festivals. En als we eerlijk zijn willen we meer van dit soort tracks horen.

 

Dit keer mag ook het artwork niet onvermeld blijven. Met spetterende rondhoekige vormen komt de hoes van Antilounge recht op je af. Imponerend en fris en geheel in de stijl die bij Antilounge past. Het rood is zo intens dat de aantrekkingskracht groot is. Het enige wat ontbreekt is een mooi persvernisje over het Antilounge logo. Maar dit drukprocedé is zeer duur en deze kosten zijn helaas niet te drukken met 15 euro per plaat.

 

Aan de ene kant is het jammer dat Antilounge een nieuwe weg gaat bewandelen. De diversiteit in de vorm van een jaarlijkse staalkaart met elektronische muziek was iets waar je naar uit keek. Er moet wel vermeld worden dat het niet altijd even goed en verfrissend was. Niet voor niets keerde steeds dezelfde acts terug op de volgende compilatie. Met een nieuw concept kan Antilounge echt laten zien waar het voor staat en wat het in huis heeft. Kwaliteit vóór kwantiteit, want in deze tijd van impasse, crisis, recessie, bezuinigen en pas op de plaats is minder meer. Er is weer tijd om écht te genieten. Niet alleen van goede wijn, klasse eten, kwaliteitscinema, mooie vrouwen en interessante kunst maar ook van muziek die wat met je doet. Deze recensie is misschien de opmaat? Antilounge is Antilounge en blijft Antilounge.