Bandjes checken in de kapperszaak, elektronicawinkel en sportsbar; dit was Popronde Breda 2018 Bandjes checken in de kapperszaak, elektronicawinkel en sportsbar; dit was Popronde Breda 2018

Het podium is middenin Brandpunt en Faradays staat klaar om af te trappen. Twee toetsenisten, een gitarist en drummer staan min of meer geformeerd rond songwriter en zangeres Karindra Perrier. Ze vraagt of we een beetje zin hebben om te grooven. Dat is precies wat Faradays doet, lekker grooven met indie gitaarlijnen en poppy electronica en drumbeats om rustig op te dansen. Perrier is het middelpunt die in bijna elk nummer haar stem vervormt of laat echoën als tweede stem, gebarend en bewegend op de groove. Dromerig en mysteries, en door de variatie heel interessant. Faradays eindigt met single ‘Promise’, “onze mooiste”, inderdaad. (DH)

Zaten we bij Eva van Pelt nog boven, in een kleedkamer, nu zijn we wederom in De Avenue. Deze keer in de grote zaal beneden, om de zeskoppige band Thaïti uit Nijmegen te gaan beluisteren en bewonderen. De soundcheck klinkt in ieder geval al als een feestje met hun popachtige sound. De energie is meteen aan: frontman Sam Cuppen staat te springen en te dansen en heeft overduidelijk zin in een feestje. Net als de rest van de band. Ze shinen niet alleen stuk voor stuk, maar vormen samen ook één geheel. Ze hebben een goede dynamiek onderling en weten dat fantastisch over te brengen op het publiek. En ook al is de zaal nog niet eens voor de helft gevuld, de mensen die er staan, dansen en hebben het naar hun zin.

De nummers die ze spelen zijn ritmisch, zomers en opzwepend. Maar het gaat niet zonder vallen en opstaan. Tijdens het tweede nummer horen we ineens: “shit ik ben een snaar kwijt.” Respect, want ondanks een gebroken snaar weerhoudt het ze niet om het feestje gaande te houden. Het geeft een lekker jaren 80 vibe door de synthesizers. Zangeres en toetsenist Florieke maakt het ook nog eens sexy door haar bewegingen en met haar energieke stem pakt ze het publiek in. Ze gooien er vanavond zelfs nog even een nieuw nummer tegenaan. Conclusie: Thaïti speelt niet gewoon wat nummers, maar zet echt een hele toffe show en er is veel te weinig publiek voor deze toffe, energieke, lekkere vintage band. (ER)

No Man’s Valley bij de Popronde, een interessante keuze. Dat blijkt al zodra de set begint met een lang, traag progrockintro dat wordt opgevoerd voor de geluidsman, twee gokkende mannen die bij het vaste kroeginventaris lijken te horen, mogelijke aanhang van de band, The Ten Bells; die later op de avond spelen en de cafélabrador. Is de muziek te obscuur? Is café Bel Air te ver van de route? Waarom is hier geen kip? Doodzonde.

Het volume wordt opgevoerd, meer psychedelische aspecten sluipen in de muziek. Vocalist Jasper stampt op het palletpodium, alsof hij gegijzelden in de kelder moet waarschuwen. Hij rent van de verhoging af, lijkt zijn evenwicht te verliezen, wiegt heen en weer. Chaotisch gitaargeluid gemengd met orgelakkoorden, vrolijk klinkt het niet. Toetsenist Ruud en gitarist Christian kijken er verveeld bij. “We zijn ook te boeken op kinderfeestjes”, meldt de zanger.

Het is niet vreemd dat dit optreden van een leien dakje gaat, want No Man’s Valley heeft al in binnen- en buitenland in de tourbus gezeten en gespeeld met onder andere coverband The Doors Alive en DeWolff. Het blijkt dat deze psychrockband het in z’n eigen niche redt en de Popronde niet nodig heeft om te groeien, althans, niet de Popronde in Breda in ieder geval. (ML)

De Amsterdamse indieband Van Common opent het 3voor12/Breda podium in Mezz Kleine Zaal. Met zijn vijven brengen ze de liedjes van singer-songwriter en multi-instrumentalist Sebastiaan van Ravenhorst tot leven op het podium. Van Ravenhorst gaf zijn liedjes en muziek de stijlen ‘stargaze’ mee, een variant op shoegaze, en ‘glo-fi’, in plaats van lo-fi. En dromerig, dat zijn de nummers stuk voor stuk. Gitaargolven, een voortkabbelende basgroove, deinende drums en keys en ingetogen, soms meerstemmige, zang, dat is waar songs als ‘Moonlight Blue’, ‘This Afternoon’ en de recente single ‘Ghost’ uit bestaan. De stargaze oogt dan misschien niet spectaculair en wat statisch, Van Common heeft wél de liedjes. Liedjes met potentie. (DH)

Wat gebeurt hier?! Hi-Fi Klubben zag er eerder op de avond nog uit als een ongezellige concertlocatie: strak, wit, klinisch, maar nu word je direct naar het onderwerp van de avond getrokken. Je hebt niet eens tijd om op de locatie te letten. Het hoofd van Karel stuitert tegen het plafond. Er wordt geroepen, gejuicht, Karel trekt de gekste bekken, maar de muziek is amper te horen.

De muzikant heeft wat te vieren, want zijn EP is een paar dagen uit. Het is niet vreemd dat hij energie toont voor vijf ADHD’ers, maar hoe dan ook: dit is gewoon zijn ding. Hij zette al zo’n stuitershow weg op Down The Rabbit Hole, wat volgens de collega’s van 3voor12 een van de beste optredens van het festival was. Niet iedereen blijkt moe te worden als ze naar Karels onuitputtelijke drukte kijken.

De uitbundigheid van de zanger leent zich voor een feest, natuurlijk, en er is niks gaver dan helemaal uit je plaat gaan. Bonkie op de eerste rij, uiteraard. Karel hypet iedereen op, maar het maakt weinig uit wat hij door de speakers blaast. Het geluid is tenslotte slecht te horen (op die keer dat de luidsprekers naar voren werden gedragen na). Dik feest? Zeker. Muzikaal hoogstandje? Nee. (ML)

Vervormde geluiden uit een aubergine, een appel, en een feestje op de dansvloer. Diep in de nacht maakt dj Logosamphia er in Mezz Kleine Zaal met wat die hards en de Popronde crew een stevige, chaotisch dansbare afterparty van. Helemaal do it yourself en extravert; zelfs zonder memes en video’s weet de dj met de fantasia instrumenten, spontaniteit en beats zijn publiek bij de les te houden. (DH)