Oh Sees had de live-reputatie uit kunnen vinden. Staan ze ingeplugd, dan leveren ze. Wat de verwachtingen natuurlijk ook weer opvoert. Of misschien wel niet. Ze doen het gewoon. Ook op Down The Rabbit Hole. Het daglicht is volledig uit de avond getrokken. De visuals branden in de lage lange tent. Oh Sees uit San Francisco brengt hun stoomrock naar voren in dikke lagen energie. Eerst punky, dan duikt de band verder de diepte in.
Deze editie van Down The Rabbit Hole was de beste ooit. By far. Dat was natuurlijk te danken aan vedetten als Nick Cave, Queens of the Stone Age en David Byrne, de zilveren vos die zowaar op zijn 66-ste tourt met de allerbeste show in zijn carrière. Dan hebben we het over de sterk conceptuele shows van Fever Ray, St. Vincent en Wende nog niet gehad. Oh, en noem jij je komende kind (m/v) ook Karel?
13. Alles dampt aan Oh Sees
12. Jorja Smith verleidt zonder poespas
En dan gaan onverwacht toch alle remmen los. ‘On My Mind’ is haar grote hit, een UK-garagetrack met grime-producer Preditah die eigenlijk niet zo past in deze set. Teveel drive, te weinig diepte, maar zo aan het einde durft ze eindelijk alle ruimte te nemen die ze verdient. En zo windt ze zonder al teveel poespas iedereen om haar vinger.
11. Shame! Shame! Shame!
Er is voetbalcommentaar als introtape, een ironisch melancholisch strijkmuziekje en dan komen de lads van Shame met doorleefde koppen het podium op. Geen fruitdrankjes en yoga voor dit Londense vijftal. De gitaren sneren atonaal en frontman Charlie Steen hangt al in het publiek. Hij laat zich dragen als hij de raspende woorden rauw in de de microfoon deponeert. Steen speelt één minuut maar heeft de branie van een wereldkampioen. Hij is een zanger die levert. Elke zin is voor hem the real deal.
10. Nils Frahm bouwt aan magistrale luchtkastelen
Dit is de ultieme onthaastmuziek temidden alle Down The Rabbit Hole-hectiek. Zijn nummers bloeien op zoals een eenzaame wolk in de hemel tijdens een paddotrip ook kan uitgroeien tot een overweldigend kleurrijk luchtkasteel met vele vertakkingen. Doe je ogen maar eens dicht, en als vanzelf zie je de mooiste beelden aan je voorbij trekken.
9. Fever Ray heeft meer Big Dick Energy dan wij allen
Tijdens ‘Wanna Sip’ wrijft Fever Ray haar kruis tegen haar microfoonstatief met een manische grijns en wijd opengesperde ogen. Ze is meer dan slechts zelfverzekerd. Het zit diep vanbinnen, ze straalt het tot mijlenver uit. Met haar energie kan ze de dynamiek in een ruimte in een ogenblik op z’n kop zetten. Sinds kort hebben we daar een woord voor: Big Dick Energy. Fever Ray heeft er meer van dan wij allemaal.
8. LUWTEN is magisch in stilte en uitzinnigheid
Onder luid applaus dansen er drie mensen met Tessa mee. En dan vijf, en dan tien. Voor het podium, erachter, staand op de banken. Het halve veld stort zich in een dansfeest. Tussen de stampende voeten stijgt het stof in grote wolken op, alsof iemand besluit dat deze dansvloer een rookmachine verdient. Zo bezorgt LUWTEN – juist het subtiele, tedere LUWTEN – dit gekke festival op dag één al een uitgelaten, waanzinnig, magisch moment.
7. MGMT is helemaal BACK
Het zijn geen extraverte bandleden, de vijf MGMT’ers, maar in de finale komen ze zowaar los. De band eindigt sowieso met een hattrick: ‘Electric Feel’, ‘Me And Michael’ en uitsmijter ‘Kids’ die het hele veld op en neer laat deinen. De psychsynthpoppers van MGMT doen gewoon weer mee.
6. Idles wil vechten en verbinden
En dan gaat het los: duizelingwekkende drumsalvo's, scheurende gitaren, een bovenmenselijk snel pompende bas, en de strijdlustige schreeuw van Talbot. Hij beukt zijn vuist tegen de borst, belandt ineens op de grond en maakt een onhandige achterwaartse koprol. Hij legt tussendoor de boodschap nog eens uit: rechtse kranten zijn klote, genationaliseerde gezondheidszorg is goed, uiteindelijk gaat het allemaal om liefde.
©
Rob Jansen
©
Rob Jansen
©
Timo Pisart
©
Rob Jansen
©
Timo Pisart
Cave komt dichtbij, letterlijk. Aan de barrier voor het podium heeft hij een soort plateau laten bevestigen, waar hij zo’n beetje de helft van de show op doorbrengt. Hij kijkt de mensen op de eerste rijen recht in de ogen, raakt ze aan, nodigt ze uit. Er gaat een ongelofelijk intimiteit vanuit, en dat terwijl catwalks en dat soort attributen doorgaans toch vooral gebruikt worden om het ego een paar meter uit te schuiven. Al is er ook een grappig momentje als Cave zijn neus snuit in een zakdoekje dat hem aangereikt wordt. Daar was kennelijk iemand voorbereid op tranen. Er zijn niet veel artiesten die op hun zestigste nog zo relevant zijn als Nick Cave. Wow.