L'Atelier blaast The Mountain People nieuw leven in met verse EP

"Bij ons moeten mensen geen domme danspasjes doen, maar ongecontroleerd schudden met de heupen"

Jouko Peters ,

Gijs van Willigen en Paul Veen vormen samen het DJ-duo L'Atelier. De heren brachten afgelopen week de track The Mountain People opnieuw uit, ditmaal op een gevulde EP met vier remixes, inclusief een tweede eigen track: Losers & Winners. Afgelopen vrijdag vierden zij in de Studio 80 nog het tweejarig bestaan van hun agency Kreativ. Wat zijn eigenlijk de nieuwste platen van L'Atelier?

Welke platen hebben jullie onlangs aangeschaft, mannen?
Gijs: Ik heb mijn huiswerk keurig gedaan en wil graag beginnen met een plaat van Deep Space Orchestra, te vinden op de EP Live From Wing Wong Exchange. Het gaat om het nummer Green Eyes. De plaat werd onlangs uitgebracht op hun label Jack & Wang en ik moest hem per se hebben. Hij is gelimiteerd tot tweehonderd stuks, knalgroen, handgenummerd en je kan de plaat alleen bij het label zelf bestellen. Groovy house met veel spacende elementen. Daar staat Deep Space Orchestra trouwens wel om bekend. Ik vind vooral de B-kant heel dik, die hebben we dan ook in onze podcast voor Paradigm gestopt. Wat meer naar het einde toe, na de break, is 'ie echt ontzettend dik.
Paul: Ik ga voor een nummer van The Deep, namelijk Love Your Brother. DJ Deep en Julien Jabre hebben die plaat samen gemaakt en ik ken vooral Julien Jabre goed. Ben echt een fan van hem. Love Your Brother is een enorm funky plaatje, met een lekkere basslijn erin. Ik hoor hem niet veel om me heen, dat maakt hem voor mij extra bijzonder. Ik heb de plaat besteld via Discogs. Moest er even op wachten, maar dan heb je ook wat.

Draaien jullie in clubs ook met vinyl?
Gijs: We zijn sinds een jaar meer bezig met vinyl en het draaien met vinyl. Langzaam maar zeker zijn we het meer en meer in onze sets aan het verwerken. Eind november stopten we tijdens een set in de Studio 80 voor het eerst vinyl in onze set. Waarom we dat doen? Vooral omdat we het zelf enorm tof vinden dat je soms zo ongeveer de enige bent die een bepaalde plaat heeft. Dat geeft een lekker gevoel. Met mp3'tjes is dat natuurlijk totaal anders. Dat is 'slechts' een bestandje op de computer.
Paul: Daarnaast is het gewoon gaaf om zo'n plaat vast te houden en op de mat te leggen. Ik heb zelf redelijk veel vinyl thuis en ben er gek van. Heb laatst bijvoorbeeld nog de gehele platencollectie van mijn opa gekregen en voor hem omgezet naar mp3-bestanden. Ik deed dat speciaal voor zijn verjaardag. Heel dik om te doen, de hele dag met een platenspeler naast je, en je laptop voor je, allerlei oude jazzmuziek beluisteren en omzetten. De verjaardag was leuk. Hij was er rete-blij mee. Zit nu in de auto de hele dag naar al die mp3-bestandjes te luisteren.

Hoe zijn jullie elkaar tegen het lijf gelopen?
Gijs: Ik zat op de middelbare school bij de vriendin van Paul in de klas. Ergens in het vijfde jaar ontmoette ik hem via zijn vriendin, op een feestje in Maarssen. Paul was al enorm bezig met muziek draaien en ik rapte een beetje, mijn voorliefde is namelijk Hiphop. We zijn los van elkaar begonnen met draaien. Paul op schoolfeestjes en in de winkel van zijn moeder, ik in de Utrechtse club Monza, die nu overigens niet meer bestaat.
Paul: De naam L'Atelier hadden we al heel snel bedacht en op een gegeven moment draaiden we een keer samen op een schoolfeest in Hilversum. Toen werden de gedachten dat we met z'n tweeën iets moesten gaan doen echt versterkt. We dachten allebei precies hetzelfde daar: 'wat we nu samen doen is veel vetter dan de sound die we ieder individueel creëren'. De krachten werden echt officieel gebundeld toen we bij Kreativ tekenden en onze eerste plaat, Ca Banera, uitbrachten op VEEE Music, het label van Robert Vosmeijer a.k.a. De Sluwe Vos.

Leverde die eerste plaat jullie veel op?
Gijs: Nee, viel wel mee. Het was een plaat die Paul al eerder had gemaakt en je kon 'm in eerste instantie gewoon gratis downloaden van zijn Soundcloud. Ik ben bijdehand geweest en heb contact opgenomen met Robert of hij de plaat misschien wilde tekenen. Dat wilde hij graag, 'maar dan moet jullie verdomme nu wel die downloadknop uitzetten, slimbo's'.
Paul en Gijs: Hahahaha.
Gijs: Wij die knop als de sodemieter uitgeschakeld en toen kwam 'ie uit. Destijds wel een mijlpaal voor ons. Het is toch de allereerste plaat die van je wordt uitgebracht.
Paul: Zeker, ik zag het echt als een soort omslagpunt. Nam het eerst allemaal niet zo heel serieus en ineens dacht ik: 'Holy shit, we kunnen nu dus daadwerkelijk platen uitbrengen.' Dan ga je met een andere insteek platen produceren.
Gijs: Ca Banera was leuk, maar het is niet zo extreem als het geval was met The Mountain People. Die track werd echt op de radio gedraaid. Daarna namen we het een stukje serieuzer, kregen we ineens een agency. Dat voelde pas echt als een stap in de goede richting.

Hoe zien jullie het DJ'en en produceren? Ook als werk of echt puur als hobby?
Gijs: Professioneel voelt het allemaal nog lang niet. Paul zegt altijd dat we geen professionals zijn, omdat we onszelf er financieel niet van kunnen onderhouden.
Paul: Laten we even realistisch zijn. De markt is op dit moment zo verzadigd. Er zijn zo ontzettend veel DJ's en er is verschrikkelijk veel concurrentie. Ik kan me er op dit moment niet volledig op focussen. Moet er echt iets naast blijven doen, waarvan ik zeker weet dat ik er een serieuze toekomst in kan hebben. Dat geeft houvast.
Gijs: Enkel DJ zijn en niets anders ernaast doen, lijkt mij best stressvol. Je kan een boeking namelijk niet geheel zelf genereren. Er zijn twee partijen. Iemand moet jouw muziek vet vinden en je dan boeken en betalen. Wij kunnen wel veel platen maken, maar met platen maken verdien je nauwelijks geld. Daar verdien je gewoon echt geen geld mee. Tenzij je Afrojack heet, dan wel. Of Joris Voorn, hoewel ik denk dat zelfs hij met zijn platenverkoop geen vetpot verdient.

Hebben jullie eigenlijk wel eens ruzie?
Gijs: We hebben wel eens wat kleine meningsverschillen, maar dat gaat altijd over dingen die snel moeten gebeuren. Paul reageert vaak traag en neemt zijn telefoon niet heel graag op. Daar kan ik me wel eens aan ergeren.
Paul: Hahaha.
Gijs: Het valt ook allemaal wel mee, echte ruzie hebben we nooit.
Paul: We zien elkaar gelukkig ook niet iedere dag.
Gijs: En zo enorm serieus nemen we het dus allemaal niet, dan word je ook minder snel boos.

Afgelopen week kwam jullie EP The Mountain People uit. Wat zijn jullie verwachtingen daarbij?
Gijs: Wij hebben best wel goede verwachtingen van de plaat. Hij kwam uit op 26 januari en het is een plaat die al eerder een keer eerder uitgekomen is. Destijds verdween 'ie op een flinke compilatie-cd met dertig nummers. De tracks waren en zijn nog steeds niet los te koop. Vandaar dat we ervoor hebben gekozen om de plaat opnieuw uit te brengen, maar nu inclusief vier remixes. We hebben die hoge verwachtingen, omdat we er heel veel support voor hebben gekregen. Onder anderen van Michel de Hey, Audiojack, Dixon, Chris Carrier, Bart Skils en wAFF.
Paul: Het enige dat jammer is, is dat de plaat niet op vinyl uit wordt gebracht. Dat is iets wat we ontzettend graag willen in de toekomst, een soort doel van ons. Het label waarop The Mountain People nu is uitgekomen, brengt niets uit op vinyl. Daar begint de labeleigenaar niet aan.

Wie zijn jullie inspiratiebronnen?
Paul: Het eerste dat altijd in mij opkomt is Amsterdam. De stad is gewoon zo'n ongelofelijke inspiratiebron voor ons beiden.
Gijs: Larry Levan, Kerri Chandler en Detroit Swindle zijn daarnaast DJ's uit wie we inspiratie halen. Bicep vind ik ook enorm dik, de manier waarop ze draaien althans. Qua producties vind ik het iets minder tegenwoordig.

Waar willen jullie nog graag draaien?
Gijs: In Trouw wil ik graag een keer draaien. Verder heb ik het liefst veel festivals deze zomer. Vorig jaar draaiden we bijvoorbeeld in een soort doolhof van Losse Schroeven op Amsterdam Open Air. Dat smaakte naar meer, veel meer. Kreativ gaat misschien een festival doen, dat zou heel cool zijn.
Paul: Berlijn lijkt me ook enorm gaaf. De Watergate of de Panoramabar bijvoorbeeld.
Gijs: Welcome To The Future lijkt me ook een mooie, om even specifiek te zijn.

Hoe wisselen jullie af tijdens het draaien en waar ligt de focus op dit moment?
Paul: Wij doen het altijd lekker nummertje voor nummertje.
Gijs: Zo heb je gewoon de beste wedstrijd. Als Paul een vette plaat pakt, dan moet ik er daarna keihard overheen. Dat houdt je scherp.
Paul: Qua focus hebben wij wel een goede balans. Ik ben vooral bezig met produceren, Gijs meer met het DJ'en. Ik ben de producerende kracht.
Gijs: Ik ben meer de communicator naar buiten. Bezig met boekingen, podcasts, Facebook en Twitter. Tracks bouwen we soms ook volledig los van elkaar.
Paul: Dat werkt bij ons gewoon het beste. Gijs komt meestal met arrangements als ik de plaat een stevig fundament heb gegeven. Dan werken we samen de details uit en zetten we de puntjes op i.

Welke kant wil L'Atelier, tot slot, op?
Gijs: Een stukje minder diep, veel meer house en meer grooven. Deep House is steeds iets minder ons ding. Wij willen meer vrolijkheid, lekker swingen. Bij ons moeten mensen niet van die domme danspasjes doen, maar gewoon ongecontroleerd schudden met de heupen.
Paul: We willen voor een breder publiek toegankelijk zijn. Niet focussen op één bepaald genre. We zijn allebei bijvoorbeeld ook helemaal gek van echte disco, al draaien we het nog niet of nauwelijks.
Gijs: Mensen moeten bij binnenkomst lekker gaan dansen, ook al kennen ze de nummers niet. Onze muziek moet aanstekelijk zijn.
Paul: Lekker terug naar de begintijd van de house.