Nederlanders draaien warm
Alles van eigen bodem wat DGTL vandaag te bieden heeft, mag het NDSM-Werf warmdraaien. De Nederlanders van Pony, Prunk, Miss Melera en Sandeep staan allen geprogrammeerd van twaalf tot twee. Daarna enkel het neusje van de buitenlandse deep house-zalm. Terwijl Miss Melera, de enige vrouwelijke dj in de line-up, de Audio-tent van house voorziet, kiezen wij voor Prunk. Deze Haarlemmer (Nilz Alexander Pronk) gaat als een komeet de laatste tijd en is druk met zijn pas opgerichte label Double Tree Records (samen met Lex van Aken) en zijn eigen clubavond in de Air. Deze maand komen aansprekende namen als Genius of Time, Nicholas en Harry Wolfman langs. Prunk houdt van sexy house en tegen het einde van zijn set smijt hij met bassen. Droog en hard. Het wordt heel langzaam wat drukker in de Stereo-tent en met veel vocalen en een acid-elementje houdt Prunk de mensen die binnen zijn komen wandelen aan boord.
DGTL geslaagde opening festivalseizoen 2013
Kale stuiterbal Huxley steelt show, UK-stijl tijdens deep house special op NDSM-werf
Uitverkocht, al tijden van tevoren. Met de marketing van DGTL festival, de outdoor seizoensopener van 2013, was niets mis. Met het feest van organisatoren Pleinvrees en Straf_werk zelf gelukkig ook niet, al waren er, in tegenstelling tot beloofd, niet voldoende kluisjes voor iedereen. De zon kwam even koekeloeren en in de tenten was het prima toeven. De lieve vuurkorven op het terrein deden de rest van de kou verdwijnen. Er was te veel moois om allemaal mee te pakken, maar we zagen voor deel 1 van ons DGTL-verslag in ieder geval Prunk, HNQO, Dusky en Huxley.
Het is lekker rollen tijdens het opwarmen bij Prunk. De boterhammetjes zakken prima. Het mag dan nog vroeg zijn, er is vrijwel niemand die stilstaat. Prunk slaat aan en staat hier vandaag niet voor niks, zelfs zo vroeg op de middag. Als de Venezolanen van Fur Coat het van hem overnemen staat de tent bijna vol. We blijven nog even plakken, omdat het begin veelbelovend is, maar besluiten na een tijdje toch af te haken. De tent stroomt wat leeg, op een groep diehards vooraan na. De twee heren, woonachtig in Barcelona, zijn een beetje eentonig naar onze smaak en brengen weinig variatie aan in hun platen. Jammer, maar op een luxefestival als DGTL bepaald géén ramp. We steken door naar de Phono-tent, waar de Braziliaan HNQO net begonnen is. Met een aantal hoog aangeslagen releases op Hot Creations, het label van deep house-grootheid Jamie Jones, zijn we benieuwd naar zijn set.
Samba op de Copacabana
HNQO is soepel in zijn heupjes. Een soort Braziliaanse samba op de Copacabana, want het is warm zat in de tent. Misschien mag 'ie komen draaien als we in 2014 wereldkampioen worden in Brazilië. Het zonnetje buiten is aangenaam om naar te kijken. HNQO gooit vrolijke deephouse met veel vocalen, geen straffe en intens diepe handel. Er passen zo'n 1.600 mensen in de tent en tegen half drie staan er zeker 1.300 binnen. Henrique Oliveira is lekker bruin door de Zuid-Amerikaanse zon en draait in zijn witte t-shirtje. Een mapje vol met cd's is voor hem verder voldoende om de tent vol te houden. Zuinig met bassen is 'ie bepaald niet, hoewel zijn basslijnen minder intensief aanvoelen dan die van Prunk.
Duitse Oliver's
Van HNQO naar Oliver Koletzki, die draait voor een compleet afgeladen Audio-tent. Het zweet druipt tijdens de set van de Duitser nog net niet van het plafond en de witte doeken af. Hij is opzwepend en draait bij vlagen zwoele house, met een 'poppy' karakter. Oliver Schories staat achter hem en is aan het genieten van zijn naamgenoot. We nemen Schories even mee naar achteren en hij geeft aan dat Koletzki geen échte vriend is, maar dat hij 'm als collega enorm waardeert. De twee spelen vaak op dezelfde avonden. Ook Schories heeft het warm, maar de opzet van het festival kan hem wel bekoren. "Het is alleen bijna geen buitenfestival meer te noemen, omdat alles in tenten plaatsvindt", zegt 'ie. Daar heeft hij een punt.
Schories is vaker in Nederland en geeft aan graag hier te spelen. "Ik heb wel iets met Nederland, ja. Dat kun je zo zeggen. Het publiek is warm en ik word hier altijd goed ontvangen." We vragen hem naar zijn bevindingen over de huidige deephouse-scene. De Duitser uit Hamburg vindt het allemaal wel meevallen met de deephouse-hype, waarover velen spreken. "Veel van wat hier vandaag wordt gedraaid, bevat een jaren '90 vibe. Ik ben niet zo van de hokjes, heb daar een beetje een hekel aan. Wat de één als deephouse beschouwt, beschouwt de ander weer niet als deephouse. Laat iedereen in zijn waarde en voor zichzelf uitmaken wat fijn is." Terwijl Schories nog een teug bier neemt van een Heineken flesje met zijn eigen naam erop, smijt Koletzki Coma Cat van Tensnake erin. Het publiek gaat mee in de vrolijkheid van de Duitser. Oliver Koletzki is voor velen een succes. De tent barst uit zijn voegen, zoals zo vaak tijdens zijn sets.
Terug in de Phono-tent staat HNQO op het punt om een einde aan zijn set te breien. Hij gooit er nog een klassieker van Daft Punk tegenaan en geeft MC Complicated daarmee de ruimte om het publiek voor hem te laten applaudiseren. Dusky staat klaar, een Brits duo dat aangeeft nog niet zo vaak met hun huidige geluid in Nederland te hebben gestaan. Het publiek in de tent is bekend met Dusky, want het is voor Antonio Abbo niet moeilijk om de dansende menigte enthousiast te krijgen voor het muzikale duo. De Britten staan er goed op in Nederland en hebben een herkenbare sound. Het lijkt alsof ze vandaag iets toegankelijker draaien, maar dat kan net zo goed schijn zijn. "We houden er echter wel van om experimentele dingen te doen, dat klopt", melden de heren vlak na hun set.
De bleke en goedlachse Britten brengen binnenkort weer wat nieuws uit op Naked Naked, een van de labels van Ben Westbeech, en blijven tijdens hun set nimmer lang hangen in zeurderige toontjes. De besnorde fan vooraan lijkt bekend met de complete platenkast van Dusky. Met de vocalen van Move Your Body Back - van Tapesh en Dayne S. - zwepen de heren de boel lekker op. DGTL ontvangt ze met open armen. Na afloop genieten ze na: "Het is vandaag enorm koud buiten en ik vind het daarom extra leuk dat iedereen het zo naar de zin heeft. Dansen om warm te worden. Een dikke pluim voor de organisatie ook, want de sfeer en temperatuur zijn gewoon prima. We gaan straks door naar Oostenrijk en daarna naar Dubai. Op zaterdag 13 april zijn we terug in Nederland. Dan staan we in Rotterdam. We zijn niet veel meer thuis, maar daar genieten we allebei alleen maar enorm van."
Huxley smijt met bommen
Omdat Huxley om vijf uur begint aan zijn set besluiten we Dusky na een uur te verlaten. Niets ten nadele van de twee Britten, maar Huxley is een attractie. Er is te veel moois tegelijkertijd, want verderop staat Joy Orbison ook nog een tent op te blazen. Eenmaal in de Stereo-tent, sluit Russ Yallop af. Aan zijn laatste minuten en het enthousiaste publiek te zien, vervangt hij Richy Ahmed met verve. Ahmed, net als HNQO een oogappeltje van Jamie Jones, is verhinderd. Als we Huxley tegen het lijf lopen, vraagt hij of we hem voor of na zijn set willen spreken. Doe maar na. Het kost de Engelsman één seconde om Box Clever te gooien en het fundament voor een dijk van een set is daarmee gelegd. De goedlachse Engelsman drinkt stevig door en kan nauwelijks stilstaan. Wie wel even stilstaan, zijn de mensen die horen dat het geluid enorm zacht staat. Prunk is de eerste die Huxley waarschuwt en krikt het volume omhoog. Gejuich volgt vanuit alle hoeken en gaten, maar al snel wordt er weer roet in het eten gegooid.
Het geluid moet opnieuw omlaag, tot frustratie van Prunk, die de microfoon van de MC zelf in de hand neemt: "Jongens en meisjes, sorry. Het geluid mag niet harder van de politie, maar geef hem alsnog een supergroot applaus: Huxley!!!" De dansende menigte brengt begrip op, maar het is jammer dat het geluid zo veel zachter staat dan tijdens de sets van Prunk en Russ Yallop. De basslijnen van Huxley dringen daardoor minder diep door in de botten. Minder goed is het daarom nog niet. Met Dusky's Nobody Else blijft Huxley vuurwerk gooien en ruim een halve liter Bacardi verder krijgt hij een staande ovatie. Huxley is held van de dag voor velen, minder valt uit de reactie van het publiek niet op te maken. Er staan veel vrouwen vooraan. Of dat meer met zijn uiterlijk of zijn muziek te maken heeft, doet er niet toe. Enkel housebommen passeren de revue. Met nog tien minuten op de klok en één helft van Inifinity Ink al achter de decks geeft Huxley het publiek nog een hoogtepuntje: Music Sounds Better With You van Stardust. Om 'm daarna vrolijk af te breken met een killerbass. Iedereen zingt uit volle borst mee. Degenen die Huxley vandaag hebben gezien, vergeten hem niet meer. Nooit meer.
Na afloop geeft hij in een warme cabine aan zich even gestoord te hebben aan het zachte geluid, maar uiteindelijk kon het de pret niet drukken. Hij is er wel aan gewend. "Ik hou van Nederland en Amsterdam. Ik heb een vriendin, maar de Nederlandse vrouwen zijn ook geweldig. Vind je me op Charlie Runkle van Californication lijken? Haha, die steek ik in mijn zak. Ik blijf voorlopig lekker plakken hier. Iedereen is hier zo veel meer open. Ik heb meer met Amsterdam dan met Duitsland, om maar iets te noemen. Iets wat ik in de toekomst nog enorm graag wil is een eigen album uitbrengen. Geen flinke EP, maar een écht album, met een verhaal. Dan ben ik pas echt tevreden." Huxley druipt af en sjanst nog wat met de stagejuffrouw. Hij sluit zich aan bij de heren van Dusky om nog wat van Infinity Ink mee te pakken.
Infinity Ink houdt de Stereo-tent daarna vol, maar de energie verdwijnt wat. Een uur lang doet Luca C het in zijn eentje. Wederhelft Ali Love heeft zijn vliegtuig naar Amsterdam gemist, maar kan later alsnog aansluiten. De avond valt en de lasers op het NDSM-werf slaan aan. De Engelse heren brengen wat donkere muziek en zingen zelf hun eigen vocalen live in, maar daar is voor bijvoorbeeld Huxley alles mee gezegd. "Het zijn prima gasten, maar mijn muziek is het absoluut niet." Ici Sans Merci zit er inmiddels ook bij. Hij vindt de line-up dik en zou vandaag voor praktisch iedere naam kunnen komen. "Ik heb Huxley, Joy Orbison, John Talabot, Adana Twins en HNQO gezien. Allemaal lekker. Âme ga ik nog zien straks. John Talabot vond ik het vetste van allemaal, vraag me niet precies waarom. Ik vind het een meer dan geslaagd eerste buitenfestival van het seizoen, zonder twijfel. Ondanks de kou buiten is er binnen overal een lekkere en warme vibe. Perfect."
Na een traag begin gaan de mannen van Inifinity Ink zo rond achten alsnog even op ramkoers. House met een techno-vibe. Het is pikdonker in de tent en we definiëren de muziek van Infinity Ink als drugshouse. Ze bouncen allebei mee met een petje op en zijn niet vies van spelen met het publiek. De ingezongen vocalen gaan gepaard met het nodige theater. Het slaat niet bij iedereen aan. Misschien is draaien ná Huxley vandaag simpelweg niet om vrolijk van te worden. Met de lasers door de koude buitenlucht lanceren de heren gelukkig nog Maceo Plex' Last Disco Remix van Emperor. Een machtige plaat op de dansvloer. Dat bewijst Infinity Ink vandaag maar weer eens. Als ze tegen het einde van hun set ook nog hun grote hit Infinity inpassen, krijgen ze het publiek eenvoudig helemaal mee. Het is een mooi staaltje show van de Britten, zoals we van ze gewend zijn.
Vaarwel met Lazarus
De mensen die de tent direct na Infinity Ink willen verlaten, gaan toch nog even niet. Damian Lazarus neemt het stokje over en doet dat sexy. Ook Lazarus waagt zich aan een klassieker van Daft Punk en iedereen die eerder in de Stereo-stage heeft gedraaid, blijft plakken. Ook de heren van Dusky kijken toe. Net als met Infinity Ink kan Huxley met de muziek van Lazarus persoonlijk niet heel veel. Toch danst de goedlachse kale Engelsman alle kanten op. Veelzeggend. Dronken mannen spreken de waarheid. De tent blijft lang tot de nok toe gevuld, ondanks het feit dat Hot Since 82 het dak van de Phono-stage afblies. Bij het verlaten van het festivalterrein, op zoek naar de juiste veerpont, zeggen veel security-lui vriendelijk gedag. Enkele oudere vrouwen waarschuwen mensen die te koud zijn gekleed, zo vlak voor de echte drukte losbarst. Als je dan ook nog net op tijd de juiste pont weet te pakken, kan DGTL als seizoensopener van 2013 niet meer stuk.