Rush Hour-reprise
Net na middennacht voor de deur van de Melkweg puilt het al uit bij de wachtrijen en het rookterras. We signaleren veel bezoekers met polsbandjes; het pendelen van het Amsterdamse Bos naar de Melkweg verloopt kennelijk erg soepel. Dat is fijn omdat de line up deze zaterdagnacht ijzersterk is en dus inkakken en afhaken geen optie is. Maar stel dat je echt op je laatste benen staat…wat moet je zien? Het meeste rendement haal je als je rond 02.00 uur linea recta de oude zaal inloopt. Interstellar Funk heeft twee uur fijn geproefd en de basis gelegd voor Soichi Terada, die het eerste euforische moment van de nacht mag afvinken. Dat moment lijkt in beton gestort, aangezien hij hetzelfde flikte tijdens ADE-avond van Rush Hour in Radion. Het is duidelijk dat hij een publiekslieveling is als hij de op Rush Hour uitgebrachte track Do It Again oplegt. Bij Terada krijg je echt waar voor je geld; we vergeven het iedereen dat de haute cuisine van de Japanner er nu even als fastfood in gaat. Het dampt aan alle kanten.

En voor die laatste persoon in de zaal: als je echt geen idee hebt hoe te dansen, Terida doet het voor. Wat geeft deze man een fantastische one man show, het betere hand- en voetenwerk in de dj-booth en dat met een non stop grijns van oor tot oor. Aan Antal en Hunee om dat niveau over te nemen en vast houden. Terida wijkt de hele set niet van hun zijde en ziet met ons dat het goed is.

Come back
In de wandelgangen horen we telkens dat de line up van Dekmantel in de nacht misschien wel beter is dan de dag. In ieder geval leunt de organisatie niet achterover door een hoop usual suspects uit te nodigen en gegarandeerd succes te oogsten. Er worden juist bewust gedurfde keuzes gemaakt, zoals met The Orb. De ambienthelden uit Engeland waren hip en happening in de jaren negentig, en met hun nieuwste plaat Moonbuilding 2703 AD proberen ze –trouw aan hun stijl- hun sound naar de huidige tijd te vertalen. Muzikaal is dit echt een lust voor het oor maar helaas komt de show niet volledig tot zijn recht. Hun moderne nieuwe sound, de visuals, de warmte van je buurman- of vrouw: door een niet helemaal gevulde Max komt alles net wat minder intens binnen. Deze mannen verdienen een optreden in de oude zaal, een plek waar weinig verkeerd kan gaan deze nacht.

Of de Theaterzaal, minstens zo intiem, wat trappen omhoog in het gebouw. Daar schakelen de Scandinaviërs Central en Ron Morelli en Samo DJ (duo) lekker verknipt en ongegeneerd over van house, soul, hiphop, minimal naar acid en weer terug. De opener Flashback bewijst hoe experimenteel het er de hele avond aan toe gaat. Omdat de track opbouwt als een diesel is de kans best groot dat de zaal half leeg loopt. Maar dit Dekmantel publiek is loyaal en leergierig en hangt telkens aan de lippen van de uitblinkende Morelli.

Rabo rave
Een hele klim via de trap of met een zuchtje moeite, met de lift, en je bent in het technohol van de Melkweg beland: de Rabozaal. Afgezien van een Dekmantel-logo en iemand die rondbanjert met een paraplu met kerslichtjes is het er griezelig donker. De ideale setting voor de - soms echt totaal niet - subtiele techno die we opgediend krijgen. Smaakmaker is onbetwist de New Yorkse Veronica Vasicka die vandaag als een alterego lijkt op te treden. Normaal gesproken is haar tracklist doorwrongen van een jaren tachtig sound, vanavond gooit ze b2b met Regis elke melodie, vocal en synth overboord. Een goed voorbeeld is Tensal’s B-B1, het moment waar jongens en meisjes met gebalde vuisten op de hekken klimmen (denk er ook CO2-kanonnen bij) om een meter dichterbij het duo te komen. Met dit soort tracks zie je in dat techno die op het eerste gehoor monotoom en plat lijkt allesbehalve saai hoeft te zijn. En ook hier is duidelijk dat Dekmantel in de roos schiet met de juiste acts op de juiste plek.

Het zal ons niet verbazen als we volgend jaar voor het nachtgedeelte op een nieuwe locatie dansen. De organisatie vertelde 3voor12 dat ze zichzelf – en ons – willen blijven kietelen. Toch vervult de Melkweg met zijn industriële interieur zonder franjes een prima rol. Als de soms verwaaide sfeer in The Max niet dwars ligt is het plaatje helemaal perfect.