Looks can be deceiving, zouden ze zeggen in de thuisstad van Antony Szmierek, geboren en getogen in het muzikale Manchester. Deze übervrolijke snorremans barst van het charisma. Zowel op het zonnige Vlielandse strand bij Into The Great Wide Open als in een donkere zaal in de Groningse Oosterpoort weet hij het publiek moeiteloos in te pakken. Sprinten door de zaal, flirten met de mensen aan de barricade, iemand bij de hand pakken, het hoort er allemaal bij. Standaard met die brede lach op z’n gezicht. Tel erbij op dat hij zijn nonchalante mompelpoëzie plaatst op smaakvolle zomerse house-producties (als een soort vrolijke Mike Skinner) en het plaatje is compleet. Vandaag verschijnt zijn debuutalbum: Service Station At The End Of The Universe. Ineens ontstaat verwarring. Horen we deze optimistische Brit nou kwetsbaar? Is hij af en toe ook verdrietig? ‘Het voelt als een introductie van wie ik écht ben’, vertelt hij (uiteraard met een lach op zijn gezicht).
Zeg nou eerlijk, wie is tijdens Eurosonic niet betoverd door die lieve man met zijn kenmerkende snor en enorme cutie-energy? Met charisma voor twaalf stond Antony Szmierek in zijn voetbalshirtje op het podium, waar hij zijn poëzie mompelend presenteerde op zonnige housebeats. Heb je het gemist? Geen probleem. Later dit jaar zal hij ook het Motel Mozaïque- en Lowlandspubliek opfleuren. Met een beetje geluk pakt hij je daar bij de hand, of krijg je een vlotte knipoog. Maar eerst is het tijd voor zijn debuutalbum. Een complexe introductie tot zijn persoonlijkheid: ‘Ik vind het moeilijk om toe te geven dat ik niet altijd een vrolijk en cheeky kereltje ben.’
Leraar, poëet, spoken-word artiest, muzikant
Dus, wie is Antony Szmierek nu echt? Allereerst een leraar Engels, al zijn hele volwassen leven. Op de middelbare school, op het hoger onderwijs en de laatste jaren voornamelijk aan kinderen met speciale onderwijsbehoeften. Maar bovenal is Antony Szmierek iemand die in een vrolijke zoom-call oprecht emotioneel is wanneer hij vertelt dat hij lesgeven achter zich heeft moeten laten. Minder dan een jaar geleden besefte hij dat het niet langer lukte in combinatie met muziek. ‘Lesgeven is het belangrijkste wat ik in mijn leven heb gedaan. Dat zal altijd zo blijven. Het was een moeilijke keuze om het achter me te laten en iets voor mezelf te gaan doen. Het voelde egoïstisch, snap je? Met lesgeven kon ik nog echt iets betekenen voor anderen', vertelt hij.
Maar ook een leraar Engels verdient het om zijn dromen te kunnen volgen. In zijn eigen woorden was Antony vroeger altijd de ‘weird kid’. Het jongetje dat aan het schrijven was. Hij droomde niet van een voetbalcarrière, wat zijn vriendjes wel deden, maar droomde over parallelle werelden en absurde mythische verhalen. ‘Ik was altijd aan het schrijven, schrijven en nog eens schrijven. Tien jaar geleden wist ik al dat er een groot debuut aan zat te komen. Eentje met sci-fi-elementen. Dat kon in de vorm van een boek zijn, of een poëziebundel. Man, ik heb zoveel geschreven de afgelopen tien jaar. Ik zou durven zweren dat ik Guardians of the Galaxy heb geschreven voordat-ie uitkwam.’
Hij gaf zijn ideeën uiting via poëzie, verwierf een naam voor zichzelf in de spoken-word scene van Manchester, en schreef naar eigen zeggen een ‘absurd slechte roman’. Het was het allemaal net niet. Vijf jaar geleden realiseerde hij zich ineens dat het grote debuut zou verschijnen via muziek. ‘Ik ben altijd een enorme liefhebber geweest van muziek. Hoe kan het ook anders in Manchester? Heel mijn leven heb ik wekelijks een concert bezocht. Ik had het alleen nooit voor mogelijk gehouden dat ik ook muzikant kon zijn. Maarja, op spoken-word avonden deed ik mijn voordragen soms nadat een rapper zijn set had gespeeld. In de lockdown begon ik ook nog eens zelf muziek te maken. En geloof me: als je spoken-word voordragen hebt gedaan in een pub vol onoplettende mensen, of les hebt gegeven aan springerige kinderen, is optreden appeltje-eitje.’
Persoonlijke kwetsbaarheid in een sci-fi-verpakking
‘Dus nu verschijnt hier eindelijk mijn creatie, Service Station At The End Of The Universe, en dat op vinyl’, vertelt Antony trots. Dat zijn project een sci-fi-element bezat, kon natuurlijk niet missen. ‘Tja, dat concept… Mijn hoofd is heel warrig, maar even kort uitgelegd: in Engeland heb je overal langs de snelweg tankstations. In Nederland vast ook. Hoop ik voor jullie. Het is een plek waar iedereen samenkomt. Jong of oud. Er komen celebrities, maar ook mensen als jij en ik. Ik zag een tankstation aan het einde van het universum als een plek waar mijn fictieve personages toevallig samenkomen, en ik werk op de rest van het album de levens van deze personages uit. Enkelen proberen verliefd te worden, een personage gaat naar yoga, de ander probeert van de drugs te blijven. Op de laatste track, Angie’s Wedding, komen ze allemaal weer samen. Niet op een bruiloft in de klassieke zin. Ik zie het meer als een place beyond. Als een soort viering van het leven. Een hoopvol einde.’
Maar aan Antony merk je snel dat het fictieve element ook fungeert als een soort muur. Het verzinnen van personages om je ideeën achter te verbergen. Zo raakt een personage in ‘The Great Pyramid of Stockport’ geïnspireerd door een piramidevormig winkelcentrum (waar Antony niet geheel toevallig regelmatig langs rijdt). Het winkelcentrum is er nooit van gekomen. Er staat nu slechts een lege piramide in het vrij lelijke Stockport. Het personage schetst gelijkenissen met de piramides in Egypte, om aan te geven dat mensen altijd streven naar dingen die onmogelijk lijken, en om te zeggen dat ze daar vooral mee moeten doorgaan.
Een personage gebruiken om je waarnemingen uit te dragen is één ding, maar het concept fungeert vooral als een ander soort muur. Eentje waar Antony zijn eigen gevoelens achter kan verhullen: het verzinnen van personages omdat hij schrijven over zichzelf het allermoeilijkste vindt. 'Alles rondom het concept klinkt misschien gek en experimenteel, maar het creëren van personages doe ik al mijn hele leven. Voor mij zijn de persoonlijke tracks juist experimenteel. Ik ben iemand die kan huilen om een reclame op TV’, zegt hij lachend. ‘Een geboren overthinker, ook. Dat is waar de track ‘Restless Leg Syndrome’ over gaat. Dat is pas eng om de wereld in te slingeren. Tuurlijk, ik ben een optimist, hoe onverstandig dat deze dagen misschien ook is. Maar dat is niet alles wat ik ben. Hopelijk kom ik met het album over als een complex individu, en niet slechts als een vrolijk personage.’
Antony Szmierek speelt 17 april in Tolhuistuin (Amsterdam), 18 april op Motel Mozaïque (Rotterdam), 19 april in Ekko (Utrecht) en in augustus op Lowlands.