Dua Lipa speelt Duo Lingo uit in Ziggo Dome Dua Lipa speelt Duo Lingo uit in Ziggo Dome

Taalapp Duo Lingo had afgelopen februari een geinig viral momentje te pakken toen popzangeres Dua Lipa hapte op de flirt van hun uiltje. Vraag me niet om het uit te leggen, zo grappig was het nu ook weer niet, maar als de marketingafdeling van Duo Lingo alert is kunnen we vandaag een geinige inhaker verwachten. Dat de Engelse popster elke avond een liedje covert uit het land waar ze speelt wisten we al, maar dat ze zich waagt aan Hazes’ ‘Bloed, Zweet en Tranen’ zorg voor een golf van radicale vrolijkheid. Toch nieuwsgierig of Dua na afloop de spontane tweede stem ‘rot maar op hoer’ in haar kleedkamer vertaald heeft. Niet persoonlijk nemen Dua, dat is traditie.

Ergens hadden we het ook weer wel kunnen verwachten, want Dua Lipa heeft een warm plekje in haar hart voor Amsterdam. Niet op de plichtmatige manier waarop elke artiest dat zegt te hebben (‘you’re the best audience!): een deel van haar familie woont hier, vertelt ze in charmant gebroken Nederlands, dus ze heeft hier aardig wat tijd doorgebracht. Net daarvoor heeft ze ook al wat harten op de eerste rij gestolen door onderweg naar de catwalk praatjes en selfies met fans te maken, een fluffy boa te lenen en zelfs tijd te maken voor een potje boter-kaas-en-eieren. 

Het oogt allemaal ontspannen, en dat doet ze slim. Want in veel andere opzichten is Dua Lipa juist een prototype onaantastbare popster. Bloed? Hoogstens blauw. Zweet? De dansers om haar heen, maar zij niet. Tranentrekkers? Niet in haar oeuvre. Iedereen hier in de zaal, man - vrouw - jong - oud, zal het erover eens zijn dat Dua Lipa een waanzinnig knappe vrouw is, met haar lange zwarte haar, een verfijnd gezicht, perfecte heupen, het perfecte plaatje. Ze laat zich uitvoerig bewonderen in doorschijnende maar stijlvolle setjes, draaiend op een stoel als een bijna volwaardige Las Vegas showgirl. De kleding krijgt om de paar nummers een update (knap genoeg zonder de vaart uit de show te halen). Wel cute dat die heupen van haar net even wat stijver zijn dan de vijftien dansers die en groupe om haar heen bewegen, over de catwalk en over een klassieke showtrap. Laten we het erop houden dat de focus ligt op haar zang, want die is de hele avond on point. Haar band heeft een voor dit type popmuziek belangrijke balans te pakken: super strak en dicht bij de producties van de hits zoals we ze kennen, maar toch met een live gevoel, dat vooral zit in extra accentjes her en der.

Op haar best is Dua Lipa met de discopop van haar album Future Nostalgia uit 2020, het album dat even ten onder dreigde te gaan in het zwarte gat dat covid heette, maar toch echt zijn titel eer aan is gaan doen. De 80's aerobics vibe van ‘Physical’ (een knipoog naar Olivia Newton John) wordt opgeleukt met lichtgevende buizen die de dansers onderdeel van het lichtplan maken. De funky spacepop van ‘Levitating’ gaat gepaard met subtiele vuurwerklanceringen. Op ‘Love Again’ zet Dua haar satellietpodium letterlijk in vuur en vlam. De slicke dancetracks die ze met Silk City en met Calvin Harris maakte passen er goed bij, wat het des te opvallender maakt dat ze haar gigantische hit met Martin Garrix overslaat. Is ook een draak van een nummer, dus gelukkig maar.

Pijnlijk duidelijk is wel hoe de songs van haar meest recente album Radical Optimism achter blijven, en dat terwijl de wereld best wat optimisme kan gebruiken. We verwachtten een hoop van de samenwerkingen met onder meer Kevin Parker, en de eerste single ‘Houdini’ leek dat te rechtvaardigen, maar de uiteindelijke release viel toch een beetje tegen. ‘Training Season’ als opening van de set (met een doorrookte crooner start) en ‘Houdini’ als ultieme toegift werken, maar licht psychedelische nummers als ‘Maria’, ‘Happy For You' (de enige ballad!) en ‘Falling Together' missen de coole disco-edge van haar grootste hits. Die laatste ademt het type Albanese Songfestival inzending dat de finale misloopt; net te kitscherig maar niet over de top genoeg voor een gulle lach. Nee, dan oudje ‘Hallucinate’, dat de psychedelica veel beter vat. Op het grote scherm naast het podium slaat keihard een pil in. 

Gelukkig is daar ook nog altijd ‘Be The One’, het nummer waarmee het tien jaar geleden begon voor Dua Lipa. Terwijl een grote lichtgevende ring boven de zaal ronddraait klimt de zangeres op de rand van de barrier. Ze laat zich van dichtbij bewonderen, neemt een telefoon van de eerste rij in haar hand, terwijl een zee van telefoontjes tegenover haar verschijnt. Eigenlijk zonde dat ze met dit gebaar (en met de selfies eerder in de show) de telefooncultuur versterkt. Er was vanavond bij deze zeer vermakelijk, kleurrijke popshow met al zijn verendansers, laters en zelfs een vliegend podium veel meer te zien dan op het ingezoomde scherm van een smartphone past.