De Toegift: ‘We wilden een sprookjesachtige wereld creëren’ De Toegift: ‘We wilden een sprookjesachtige wereld creëren’

Hè, verdomd, dacht Maxim Ventulé. Wat ligt daar op het bed van zijn nieuwe vlam? Dat rood-roze-blauwe dekbed-overtrek….?! ‘Dat was dezelfde stof als de gordijnen van mijn geboortehuis! Als ik mijn fotoalbums open, is dit de backdrop van elke foto. Ik was helemaal verward, ik had die stof al twintig jaar niet meer gezien. We waren net aan het daten, ik kwam voor het eerst bij diegene thuis, en dit was het eerste dat ik zag.’

Dus noemde de zanger het sleutelnummer van het tweede De Toegift-album naar dat stofje, ‘Saponaria’. En voor de film die hij maakte bij zijn afstuderen aan de Kunstacademie, zocht hij uit waar die stof precies vandaan kwam. ‘Ik kon het niet meer aan mijn moeder vragen, want zij leeft niet meer. Dat gaf het iets heel beladens, melancholisch en nostalgisch. Terug naar de herinneringen van mijn kindertijd. Dat vond ik een mooi contrast met de prille liefde: iemand romantisch leren kennen.’

Het debuutalbum dat De Toegift twee jaar geleden uitbracht (waarmee ze onze nummer 1 van Noorderslag werden!) verhaalde over het overlijden van zijn moeder en het Zeeuwse strand dat Maxim aan haar doet denken. ‘Ik wilde daar nu eigenlijk niet meer over schrijven’, zegt Ventulé, ‘ik wilde kijken waar de liedjes ook naartoe zouden kunnen gaan.’

Al op het openingsnummer maakt Ventulé duidelijk dat-ie dat verleden even de rug wil toekeren, als Odysseus die zijn naam vergeet en de zee vermijdt. Dus gaat het deze week verschenen tweede album Kleine auto grote hot wheel ‘over het jong-volwassen leven in het nu, en met een speels, kinderlijk vizier willen kijken naar dingen die juist een beetje kleurloos zijn’. Sterker nog, hij durft het bijna niet te zeggen, dit album gaat over De Liefde. ‘Ik ben tijdens het maken van deze plaat meermaals verliefd geworden, maar die liefde is ook meermaals weer gestopt. In de eerste liedjes zweef ik nog rond, maar een ogenblik later sta ik alweer met mijn voeten op de grond.’

Kwam Maxim bij dat debuutalbum vaak nog als singer-songwriter met een min of meer ‘af’ liedje aan, dat de band slechts nog hoefde in te kleuren, nu is de groep hechter geworden, met een nieuwe drummer, een violiste en een dwarsfluitiste die ieder een essentiële bijdrage leveren. Ook de meer introverte nummers neigen vaker naar dreampop, en vaker ontbranden ze tot iets stevigere climaxen. Bassist Jorie: ‘We zijn meer met drumcomputers gaan experimenteren, we wilden niet weer zo’n nostalgische, zware plaat maken, het mocht iets luchtiger en vrolijker worden.’ Maxim: ‘We wilden een soort sprookjesachtige wereld creëren, daar was iedereen het wel over eens.’

Ze zijn meer een bánd geworden, benadrukken ze nog maar eens. En een nogal heftige gebeurtenis heeft daaraan bijgedragen, zien ze achteraf. Ze waren op tour, hadden net in Groningen gespeeld en wilden nog even een drankje in de stad gaan drinken, vertelt Jorie. ‘We liepen het hotel uit en opeens….. werd onze geluidsman Ivo aangereden door een scooter. Hij landde op zijn hoofd en moest naar het ziekenhuis. We hadden inmiddels wel door dat hij een hersenschudding had, hij had al drie keer overgegeven, dus ik ben met hem meegegaan en heb die nacht twee uur slaap gehad. Hij moest natuurlijk een scan ondergaan, daaruit bleek zelfs dat hij een klein scheurtje in zijn schedel had, dus moest-ie een week in het ziekenhuis blijven liggen voordat hij weer naar huis mocht. Al een maand later stond hij weer Kinderen Voor Kinderen in de AFAS te mixen. Of dat echt een goed idee was? Ik weet het niet. Nu is hij wel weer oké, zo zit hij ook in elkaar, hij heeft zijn werk vrij snel weer opgepakt. Maar zijn smaak is nog niet de oude, alles smaakt naar walnoten of honing. Biefstuk vond-ie vroeger harstikke lekker, maar nu hoef je hem dat niet meer te geven.’

Maxim: ‘Als je zoiets meemaakt, dan besef je: we zijn niet zomaar een band, we zijn een soort familie, ook met de crew eromheen.’

Jorie: ‘Pas later konden we het laten bezinken. In eerste instantie ontdekten we: shit, we hebben allerlei dingen nog niet op een rijtje. Stomme dingen zoals: wie moet je eigenlijk bellen als er zoiets gebeurt? Nooit aan gedacht. Een dag later hadden we van iedereen een contactenlijst. We hebben een extra versnelling ingezet in het professionaliseren van de band. Pas later kwam ook de gedachte: wow, hoe is dit eigenlijk voor iedereen geweest?’

Maxim: ‘We zijn sowieso zes hele gevoelige individuen, we letten heel erg op elkaar en staan nu meteen op scherp als er iets gebeurt.’

Jorie: ‘En wij koppelen ook onze eigen verhalen aan de teksten van Maxim.’

Dat merken ze ook nu tijdens de repetities weer. Een van de bandleden is plotseling een dierbare verloren, en dat geeft sommige liedjes een overweldigende nieuwe lading mee. ‘“dichtbij, veraf” bijvoorbeeld, een liedje dat ik oorspronkelijk heel kort nadat mijn moeder is overleden al heb geschreven, en een nieuwe tekst heb gegeven. Ik eindig dat nummer met: “En dan laat ik je los.” Daarna viel iedereen stil. Het heeft nu weer een hele andere urgentie.’

De Toegift speelt 13 februari in Paradox Tilburg, 15 februari in EKKO Utrecht, 20 februari in Merlyn Nijmegen, 21 februari in Der Aa-theater Groningen, 22 februari in Paradiso Amsterdam, 27 februari in Rotown Rotterdam en in juli op Wilde Weide festival in Kraggenburg. Ze presenteren het album maandag (10 februari) live in 3voor12 Radio, tussen 22.00 en 01.00 op 3FM.