Josephine Odhil kanaliseert diepgewortelde frustraties en fascinaties op tweede album Josephine Odhil kanaliseert diepgewortelde frustraties en fascinaties op tweede album

‘I've got a strange fascination, a bit eccentric, a bit unsettling, a sympathy for danger…’, zingt Josephine Odhil creepy op haar nieuwe plaat Monstera. Het contrasteert schril met hoe rustig en tevreden ze op het zonovergoten terrasje in Amsterdam-Oost aan haar net geserveerde ijsthee slurpt. Haar ‘untrue-crime conceptalbum’ Monstera treedt vandaag uit de donkerste krochten van haar brein naar buiten. Het neemt je op gruizige, ondeugende maar ook zeker dansbare soundscapes mee door lugubere moordverhalen en psychopathische gedachtegangen. Met elke track weer een andere grimmige invalshoek. Het is een soundtrack voor ramptoeristen, zou je kunnen zeggen – en Josephine Odhil is daar een van. Terwijl de rest van de terrasgangers onbezorgd doorkletst, vertelt ze gefascineerd over haar terugkerende obsessie met seriemoordenaars, sekteleiders, stalkers en andere donkere kanten van de menselijke psyche:

‘​Het klinkt een beetje kinderachtig, maar ik had het bij Disney films al. Als ik Cruella de Vil zag, of heksen. Dat vond ik altijd heel fascinerend, omdat ze vaak heel eng en boney getekend waren. En omdat de hoofdpersonen altijd zo perfect en volmaakt waren, en daardoor ook een beetje saai. Niet dat ik mezelf erg herkende in Cruella de Vil toen ik klein was, maar het zijn wel interessante personages waar je ook een beetje bang voor bent. Later ook in verhalen op school, in Griekse mythologie. De goden en de hoofdpersonen doen dubieuze dingen en zijn soms best kwaadaardig. Dat maakt het veel complexer en interessanter dan mensen die alles perfect doen, en het voelt ook meer relatable. Ik vond het altijd al een interessant onderwerp. Het is iets wat steeds weer terugkwam.' 

Een jaar lang gaf Josephine Odhil, ex-frontvrouw van The Mysterons, zich daarom compleet over aan die knagende fascinatie voor het kwaadaardige. Misschien zou ze er dan wel van genezen? Ze dook het donker in met een enorme waslijst aan boeken, podcasts, wikipedia pagina's, docu’s en films. ‘Als ik een documentaire keek, of een podcast luisterde en er werd iets gezegd, dan noteerde ik het. Bijvoorbeeld: op ‘Lovers Lane’ zing ik op een gegeven moment ‘Play a Running Game’. Dat is echt een zin uit een interview met een seriemoordenaar die totaal psychopathisch en koud vertelt hoe hij met zijn slachtoffers omging. Grappend, heel laconiek, zegt hij in dat interview: "Ja, en dan liet ik ze gewoon even een stukje vooruit rennen in het bos en dan begon ik te schieten, we played the running game.."’ Josephine lacht vol ongeloof. ‘Echt – oh my god wat is dit voor persoon! Maar dan zie je dat wel voor je en schrijf je het op.’

Zo had ze uiteindelijk een grote collectie aan woorden en zinnen waar ze mee kon gaan spelen. Ook qua sound liet ze zich inspireren door het onderwerp. De ene track gaf ze ‘kille afgevlakte LCD Soundsystem-achtige sferen’, de andere baseerde ze op Charles Mansons eerie gitaarmelodietjes, of de retro-feel van Once Upon A Time In Hollywood. ‘Het album is een beetje een collage geworden van al die input en verschillende onderdelen van karakters, en dat gemengd met mijn eigen karakter.’

Het scheelde trouwens niet veel, of dit hele tweede album was er nooit geweest. Het was oorspronkelijk niet de bedoeling dat-ie er kwam. Als artieste die al meer dan tien jaar keihard aan de weg timmert, was de moed haar in de schoenen gezonken: ‘Voordat ik aan dit album begon, zat ik niet goed in mijn vel. Ik kampte met somberheid en had frustraties over mijn rol in de muziekwereld. Toen dacht ik eigenlijk: misschien moet ik er gewoon mee stoppen… Het hele muzikant-zijn is sowieso best een intens beroep, omdat je je ziel en zaligheid op tafel legt. Je stopt veel tijd, energie en geld in dingen waar niet echt een eerlijk loon tegenover staat. Tegelijkertijd heb je natuurlijk te maken met erkenning vanuit de industrie. En na mijn vorige album, Volatile, had ik toch de hoop dat er meer mee zou gebeuren. En dat is dan een deceptie, het kan best hard zijn. ’

Maar of ze het nu wilde of niet, nieuwe muziek kwam er toch: ‘Toen heb ik uit die frustratie van, “ik moet stoppen met muziek”, eigenlijk per ongeluk dit album geschreven, waarin ik ook ruimte kon geven aan die wat meer donkere ideeën en gedachten, doordat ik dat ook in een soort villain-karakter kon zetten. Het was een soort samenkomst van omstandigheden. Aan de ene kant mijn gemoedstoestand en mijn frustraties op dat moment, plus die altijd terugkerende fascinatie.’

Een belichaming voor die gevoelens van somberheid en frustratie vond Josephine bijvoorbeeld in The Joker. ‘Hij is ook gewoon zo'n teleurgestelde, mislukte artiest. Daar kon ik me heel erg in vinden. Met morbide humor die niemand begrijpt en niemand vet vindt.’ Voor de track ‘The Joker’ kruipt ze in zijn huid en zingt ze – verwijzend naar haar eigen frustraties – op een teneergeslagen melodie: ‘A wise man once said to me, always put hope in a song / But in this senseless comedy, all hope’s gone.’ 

Ook het liedje ‘Wild Maroon’ gebruikte Josephine als uitlaatklep, waarin ze haar woede naar de muziekwereld kwijt kon: ‘I’m holding onto grudges, craving for a sweet release,’ zwiert haar stem over dreigende kickdrums. ‘Een vriendin van mij had het een keer over een best wel aparte therapie waarin je de mensen met wie je trauma’s had opgelopen denkbeeldig moest vermoorden. Toen dacht ik: “oké, wel vet,” en heb ik die song geschreven als therapie voor mezelf. Elke keer als ik hem zing, kan ik me in een soort van wraakpositie zetten en dan kan je toch even die woede uitleven zonder dat je iemand iets aan hoeft te doen. Dat werkt hartstikke goed. Ik zit nu weer lachend op het terras!’

En zo is het. Door zich volledig over te geven aan het donker, genas ze misschien niet van haar obscure fascinatie – ‘dat blijft forever interessant vind ik’ – maar kreeg ze wel weer ruimte voor licht in het leven én plezier in het maakproces. ‘Op het moment dat je besluit dat je ermee wilt stoppen, maar vervolgens gebruik je muziek als het medium waarin je je wilt uiten en je schrijft dus uit frustratie per ongeluk een nieuw album, dan kom je er ook wel achter van: “oh ja, het is dus niet echt een keuze of je wel of niet muziek maakt. Het is gewoon iets wat eruit moet.” Dat haalde ook wel druk voor mij weg. Dan maakt het ook niet uit of mensen het vet vinden of niet. Of wat het moet zijn, of wat er mee gaat gebeuren. Natuurlijk is het leuk als mensen het horen, maar het is gewoon zo'n manier om me te uiten, dus blijkbaar kan ik ook niet echt anders.’ 

Josephine Odhil staat maandag 21 april in Paradiso met haar nieuwe album.