Lentekriebels op de zaterdag van DGTL 2025 Lentekriebels op de zaterdag van DGTL 2025

Voel jij dat ook? Zonnetje op je bol, lentekriebels in je buik? We mogen weer! De festivalzomer is ontkurkt. We mogen weer! Echt, dat is het heersende gevoel op de zaterdag van DGTL, het traditionele startschot van het festivalseizoen. Die koude kutwinter is voorbij, de zon straalt en de lucht kleurt in Pantone 291C-blauw. Et voilà, het is alsof de anticipatie op de zomer in één klap inkickt. Alsof iedereen zich plotseling herinnert: ooooh ja, zo fijn is het dus om op een buitenfestival te staan. Hoe kon ik dit ooit vergeten zijn?!

En met zulk lekker weer ga je toch niet bij een overdekte stage staan? Nee toch? Beter ga je naar de Frequency, de doorzichtige broeikas waar tussen de planten de hele dag non-stop swingende house wordt gedraaid. Daar laat Dee Diggs de zonnestralen weerkaatsen in haar set, terwijl ze glimlachend meezingt met de powerdiva’s, en draait Roi Perez percussieve platen die meteen op de heupen gaan zitten. Onder het bamboe aan het dak wordt nog wat onwennig gedanst, maar wacht, vooraan doet een jongen al voor hoe het moet: je gaat recht voor de windmachine staan, kronkelt zwoel met je heupen en laat de wind door je manen wapperen. Lentekriebels!

Het is ook zoete inval bij de Filter-stage, de kleinste stage op het terrein. Daar krijgen de Doppelgang-tweelingbroertjes de boel aan de praat met stuwende, zwoele houseplaten vol oldschool sampletjes, terwijl ze meedansen met hun hele lichaam. En werkelijk prachtig is de set van Spray. We kennen hem als de Ierse progressive houseman wiens platen meegaan in ieders tassen, van Chris Stussy tot Job Jobse, maar vandaag is-ie hier met een live-set. Hij heeft een laptop, een midi-controller en allerlei faders voor zijn neus, en wat eruit komt is behoorlijk magisch: zalige zonsondergangstrance die verrassend dichtbij het vroege werk van Paul van Dyk aanschurkt, of eigenlijk: de In Search Of Sunrise-compilaties die Tiësto samenstelde in de jaren negentig. Blijkbaar schreef hij deze muziek terwijl op Ibiza zat, en dat voel je: sluit je ogen en je voelt het zand tussen je tenen, doe ze open en zie daar: een perzikkleurige zonsondergang!

Bij de overdekte technostage daarentegen is het bepaald niet zonnig, en dus aanzienlijk minder druk. Zeker bij Rene Wise, die om vier uur hypnotische techno staat te draaien, en ook Mary Lake en MacDeclos zijn de klos in de gigantische Generator-stage. Ze gooien meteen een baksteen op het gaspedaal, en zetten in op aardedonkere techno waarvoor alleen de echte vleermuizen blijven plakken.

Daarna blijken de ravers Funk Assault een stuk beter te kunnen vinden, het duo van rijzende techno-ster Chlär en zijn evenknie Alarico. Zeker omdat ze op het magische moment spelen wanneer de zon begint te zakken en de imposante strobes van de Generator-stage beginnen te werken. Wow.
Ze hebben ook een extreem impactvolle sound, en dat zonder gigantische breaks, fake drops en monstrueuze bigroom-elementen, maar gewoon: groovy techno zoals die bedoeld is, met een virtuoze mixtechniek. Ze draaien met twee mixers en wel zeven (!) CDJ’s, waarop soms wel zes tracks tegelijkertijd lopen, en kijk je ze op de vingers? Dan kun je je nauwelijks voorstellen hoe ze kunnen onderscheiden welk element uit welke track komt. Ze leggen lagen van tracks over elkaar heen, met ook piepkorte loopjes, creëren hun eigen breakdown, build-ups en drops met hot cues, en halen soms ook de bas weg, om via een backspin vervolgens ook de boel te laten klappen. Grappig hoe ze erbij staan: alsof ze het strakste spelletje Tetris ooit staan te spelen, zonder ook maar een woord te wisselen, maar elkaar in te seinen met een knikje hier, of een schuin oog daar. Crazy!

Tegelijkertijd blijft de Generator-stage rustiger dan vorig jaar. Misschien omdat DGTL dit jaar losjes heeft ingezet op groovy techno, en het festival de sounds die het vorig jaar goed deden in de technotunnel nu heeft gepromoveerd naar de mainstage. Die gekke clown van een Patrick Mason trekt daar vanzelfsprekend een gigantische crowd met zijn techno-entertainment, en Brutalismus3000 staat er zelfs als headliner. Op het podium wapperen demonstratief zwarte vlaggen (#techno #rave #technotok), op de verhogingen aan weerszijden van de zaal ook veel Gen Z-technobaby’s met blote buiken en Matrix-zonnebrillen, die afkomen op de Y2K-pop-hardtechnosound van het Berlijnse duo. Ze pakken elementen uit de techno, electroclash, pop, hardstyle, EDM en zelfs brostep, en naaien die aan elkaar in een soort monsterlijke techno-Frankenstein. Dat hóéf je niet te begrijpen, niet voor niets heet hun bekendste track ‘SATAN IS A BABYBOOMER’ (het is maar beter dat Joris Voorn nu in de AMP staat te draaien, niet?). Maar daarbuiten is deze act een stuk minder... entertaining dan verwacht?Heeft er ook mee te maken dat de microfoon van de zangeres in het begin zo zacht staat dat ze nauwelijks verstaanbaar is en ze überhaupt te weinig energie uitstralen om zo’n groot podium een volle anderhalf uur te dragen. Sure, er staan genoeg mensen die eventjes hun vuist in de lucht steken, of een halve zin meezingen. Maar zo'n gekte als in de Bravo op Lowlands wordt het niet, en wanneer Brutalismus3000 de Modular niet tot extase weer te drijven zoals KI/KI en Marlon Hoffstadt dat eerder wel deden, dan moet je concluderen dat deze gimmick-act misschien zijn glans nu al aan het verliezen is.

Gekte, daarvoor moet je naar Current. De stage in een uithoek van het terrein staat dit jaar in het teken van de hypesound van het afgelopen jaar, die euforische cocktail van UK garage, hardhouse en trance, en die trein heeft zijn eindstation zo te zien nog niet bereikt. Het is er namelijk druk, smoor- en smoordruk. Da's nog te doen bij Sim0ne, een Londense die suikerzoete Y2K-popedits en hardhouse draait (en daarmee de jongste ravers naar de frontrow trekt!). Maar al bij de b2b van Lucky Done Gone en Milion wordt de drukte zo intens dat je je kont nauwelijks kunt keren ('Wil je erlangs?' 'Oh, nee, sorry, ik word gewoon platgedrukt...'),, en überhaupt is het door het onoverzichtelijke stage-design effe zoeken waar de dj’s nou staan te draaien. Waar? Oh, daar staan ze! Lucky Done Gone kennen we natuurlijk als DGTL-huisvriend en één-derde van TLM Airlines, die andere is een nieuw gezicht: een jonge gozer met stropdas en een gouden tand, die via de platentas van Chris Stussy een dikke UK garage/techhouse-hit scoorde met ‘Space Invaders’, en al stappen zet in de UK. Ze zijn samen ingevlogen op de spot van Interplanetary Criminal (die al weken geleden afzegde), en samen kieperen ze een hele USB-stick vol UK garage-knallers over de Current heen. Een garage-edit van een house-classic hier. Een cheeky pop-edit daar. Garagetunes vol pianostabs en gepitchte vocalen op standje heliumballon. En basslines, basslines, basslines. 'Can you feel it too?!’ klinkt het in een energieke kraker die Milion opgooit met stralende lach, en jááá hoor, de tent voelt het ook: dan gooit iedereen zijn handen in de lucht, vliegen de twee elkaar in de armen en voel je aan alles dat UK garage deze zomer alleen nog maar hotter gaat worden.

Dat voel je ook zéker bij Malugi, superster uit de Club Heartbroken-hoek. Een Duitse knakker die eruit ziet alsof-ie je scooter had kunnen repareren in een buitenstadje van Düsseldorf, maar hij is de absolute hoogvlieger van de dag: al een halfuur vóór zijn set snellen ravers naar de Current om een plekje te bemachtigen op de verhogingen aan de zijkanten, en proppen zich naar binnen alsof het spitsvuur is op de Indian Railway. Oh oh. De verhogingen beginnen dus te zuchten en te steunen onder het gewicht, en dan legt de programmeur van DGTL de laatste tien minuten van Milion en Lucky Done Gone zelfs preventief stil om de zijkanten van de stage helemaal leeg te vegen. Veel chagrijnige koppies dus, die van boven naar beneden sjokken, maar dat chagrijn is als sneeuw voor de zon vergeten wanneer Malugi zich aandient onder de stralende zon. Grappig: waar hij vroeger een enkele UK garage-tune draaide tussen zijn euforische hardhouse-, eurodance- en tranceplaten, draait hij nu ook de ene na de andere UKG-edit in zijn set, de ene nog toegankelijker en poppier dan de andere. Hij draait ze met een big smile, die hij iedere track weer vol met z'n bakkes in de camera van zijn videograaf duwt. Dan merk je ook dat Malugi zijn status als beste maatje van Marlon Hoffstadt allang overstegen is, maar DGTL deze hardhousedaddy net zo goed in de Modular had kunnen neerzetten. Ach. Dan hadden we het zonnetje er niet bij gehad.