De rockende acts domineerden op deze bloedhete laatste dag van Pinkpop: van een grimepunkrockduo met activistische energie tot een progrockende megaheadliner en de brute muur van geluid die Korn op de North Stage bouwde, dit zijn onze acht hoogtepunten van de zondag van Pinkpop.
De Tent-stage puilt uit van uitgelaten feestgangers die er helemaal klaar voor zijn de tijd van hun leven te hebben bij de ‘handtasjeshouse’ van de vrolijke snorremans, en dat komt helemaal goed, want, wat blijkt: hij heeft een flinke crew meegenomen. Een drummer en een toetsenist vergezellen de dj, en daar blijft het niet bij.
Lees hier de hele recensie.
Hopsa, als opener krijgen we ‘Everyday I love you less and less’ voor de kiezen, met de boodschap: ‘I want today to be the best day ever.’ In ‘I Predict A Riot’ staat het halve veld weer te hossen alsof de tijd stil heeft gestaan, ‘The Angry Mob’ is precies wat het is.
Lees hier de hele recensie.
Terwijl ze steeds hardere sprintjes trekt, vlamt ze door drietrapsraket ‘You Stupid Bitch’, “Serotonin’ en ‘I Wanna Be Your Girlfriend’, en dan is Pinkpop echt om. ‘I don't wanna be your friend, I wanna kiss your lips,’ zingt ze in die laatste. Achgossie. Gun je niet iedere Limburgse tienermeid met de kastdeur op een kiertje dat ze vanavond hier staat, in het voorvak bij girl in red?
Lees hier de hele recensie.
Als er één band is die bij 33 graden in de middagzon tot zijn recht komt, dan is het wel DeWolff. Alsof je in een Ford Mustang zonder airco door de kokende woestijn van Nevada dendert. De rit is wild, zweterig en geen seconde voorspelbaar. Halftime breakdowns, tempowisselingen die je op het verkeerde been zetten, call-and-response momentjes met het publiek en gitaarsolo’s die je gezicht doen wegsmelten.
Lees hier de hele recensie.
Laat maar aan Biffy over om weer een versnelling hoger te schakelen. ‘Black Chandelier’ is het perfecte kantelpunt: misschien wel het beste nummer van de set met dat machtige refrein dat hier wordt meegezongen alsof de headliner aan het werk is. Maar het echte moment is natuurlijk 'Many Of Horror', intussen een Pinkpop-klassieker.
Lees hier de hele recensie.
De set-up waarmee ze die grimepunkrocktunes spelen, met de riffs uit en doosje en hier en daar een drum ’n bass-sample, is weliswaar simpel, maar wel degelijk ontzettend effectief. Binnen één liedje is de moshpitcrew gemobiliseerd, Bobby hoeft het maar te snauwen of ze duiken al kopje onder in de pit.
Lees hier de hele recensie.
Bellamy tovert minstens twintig seconden een langgerekte bleep uit zijn gitaar. Voor de neutrale toeschouwer is het gepiel, voor een fan in het voorste vak is het duidelijk: ‘Plug In Baby’! Een van de meest compacte echte Muse meezingers, met een onnavolgbare riff. Na die hit volgen de twee snoepjes in de set. Eerst ‘Unintended’, een prachtige ballad van het eerste album dat sinds 2013 niet meer live gespeeld is. Het rust helemaal op de piano van het bijna onzichtbare vierde bandlid, en een klein beetje gitaar van Bellamy. De frontman besluit het met een glimlach. Direct daarop volgt het tweede snoepje, ‘United States Of Eurasia’, een Queen-achtig epos zo zoet dat je er een complete Jamin mee zou kunnen vullen. Een kitscherige draak ja, maar Muse weet hun draken te temmen.
Lees hier de volledige recensie >>>
Woahhhhhh, wat een brute muur van geluid bouwt Korn op als afsluiter van de North Stage van Pinkpop! Woedende salvo’s van die dubbele kickdrums. Zwaar omlaag gestemde riffs en dissonante akkoorden. En die stem van Jonathan Davis, die van kleur verschiet als een kameleon.
Lees hier de volledige recensie.