Op 27 april 1961, midden in de Koude Oorlog, hield de Amerikaanse president John F. Kennedy een speech, waarin hij waarschuwde voor de geheime methoden waarmee vijanden elkaar bestoken. Onzichtbaar, onder de radar. Er wordt geen oorlog verklaard, er vallen geen schoten, er marcheren geen soldaten, en toch wordt de maatschappij ondermijnd. De speech schalt over het Pinkpop-veld als introductie van ‘Kill Or Be Killed’, een nummer van de ruwe, grimmige plaat Will Of The People uit 2022. Je voelt de romantiek van zwarte gaten en sterrenlicht verdwijnen, de realiteit is veel harder.
Een nummer eerder klonk ‘Psycho’, met een schreeuwende drill sergeant op het scherm. ‘If you do not do what you're told to do. When you're told to do it. You will be punished, do you understand?’ De schare fanatieke Muse-fans schreeuwt terug: ‘Aye, sir!’ Een moment later zie je op de kubussen boven het podium special forces met precisiewapens en nachtkijkers. Al jaren zingt Matthew Bellamy over oprukkend militarisme, manipulerende machthebbers en de rol van supertechnologie. Alles komt uit, het is geen science fiction meer, het is nu, elke dag in het nieuws. En toch komt Muse hier zijn gelijk niet halen, noch komen ze extra nadruk leggen op die boodschap. Er is geen speech vanuit de band, geen custom made design gekoppeld aan de actualiteit.
Na twee verse headliners op de vrijdag en zaterdag voelt de zondag als thuiskomen. De Britse gitaarband Muse sluit Pinkpop al met hemelbestormende riffs en angstaanjagende geopolitieke visioenen.
Muse op Pinkpop 2025
Muse op Pinkpop 2025
Sterker nog: de single die daags voor Pinkpop uitkwam en die als opening van de set gespeeld wordt, ‘Unravelling’, is een liedje over een uit elkaar vallende liefdesrelatie. ‘Feeling the glow die inside of our bones. This is a hymn for our love’, zingt Bellamy in het nummer, terwijl hij op zijn achtsnarige gitaar een werkelijk Korn-waardige riff inzet. Het schijnt dat Muse dit nummer - in afwachting van een nieuw album - speciaal voor de huidige tour schreef. Afgelopen weekend deed de band zowaar Hellfest aan, een metal/rock festival, waar ze mochten bewijzen heus heel heavy te zijn.
Het begin van de set vanavond is niet bepaald makkelijk: bij de eerste negen liedjes zitten maar twee echte bekende knallers (‘Hysteria’ en ‘Psycho’), met een beetje goede wil rekenen we ‘Thought Contagion’ mee. Er zitten zelfs een paar serieus stroeve nummers tussen. Het confetti-moment bij ‘Compliance’ levert wel een onbedoeld grappig moment op, want de spidercam boven het veld verandert er tijdelijk door in een vliegende octopus. We zullen het daarmee moeten doen, want aan humor doet Muse zelf niet. Daarna volgt het mooie kalme ‘Madness’, dat muzikaal bijna helemaal drijft op bassist Chris Wolstenholme, die daar ook echt even zijn momentje op de catwalk voor pakt. Maar dan gaan de hitregisters eindelijk echt open. Bellamy tovert minstens twintig seconden een langgerekte bleep uit zijn gitaar. Voor de neutrale toeschouwer is het gepiel, voor een fan in het voorste vak is het duidelijk: ‘Plug In Baby’! Een van de meest compacte echte Muse meezingers, met een onnavolgbare riff.
Tekst gaat verder onder de afbeelding.
Setlist
Unravelling
Map Of The Problematique
Interlude/Hysteria
Simulation Theory: JFK
Won’t Stand Down
Thought Contagion
Drill Sergeant/Psycho
Kill Or Be Killed (Remix)
Compliance
Madness
Plug In Baby
Unintended
United States Of Eurasia
A Hanging In V. Square
Time Is Out Running Out
Supermassive Black Hole
Uprising
Knights Of Cydonia
Isolated System
Undisclosed Desires
Prelude/Starlight
Na die hit volgen de twee snoepjes in de set. Eerst ‘Unintended’, een prachtige ballad van het eerste album die sinds 2013 niet meer live gespeeld is. Het rust helemaal op de piano van het bijna onzichtbare vierde bandlid, en een klein beetje gitaar van Bellamy. De frontman besluit het met een glimlach. Direct daarop volgt het tweede snoepje, ‘United States Of Eurasia’, een Queen-achtig epos zo zoet dat je er een complete Jamin mee zou kunnen vullen. Een kitscherige draak ja, maar Muse weet hun draken te temmen. Het is trouwens wederom een maatschappijkritisch pamflet tegen de geopolitieke samensmelting van grootmachten.
En zo komen we toch weer bij de kern van Muse’ oeuvre, de duistere dreiging, onzichtbaar of juist te groot om te bevatten, maar waartegen we ons als mensheid op de een of andere manier zullen moeten verzetten. In ‘Uprising’ rent Bellamy zonder gitaar de catwalk op en probeert hij toch een soort leider van de resistance te zijn. De fans ballen de vuist:
‘They will not force us
They will stop degrading us
They will not control us
We will be victorious’
Dan maakt de band zich op voor de grote finale van Pinkpop 2025, met eerst het space epos ‘Knights Of Cydonia’ voorafgegaan door een stukje Morricone op de mondharmonica van Chris Wolstenholme. Voorbij het twaalf minuten tellende ‘Undisclosed Desires’ (met Bellamy in een lichtgevend pak) belanden we bij ‘Starlight’, de midtempo hit met de hoogste Coldplay-score. Het is na alle Apocalyptische beelden uit de eerste helft van de show een vlucht in het oneindige, in black holes en revelations. Zelfs nu de drones elke dag boven Kyiv zoemen, blijft dit toch het slotstuk, de conclusie waarmee Muse Pinkpop huiswaarts stuurt.