Voordat Mustafa enkel ‘Mustafa’ was, was hij Mustafa The Poet. Op zijn twaalfde brak hij door in de wereld van de poëzie. Hij schreef een gedicht genaamd 'A Single Rose’, waarmee hij de onrechtvaardigheden en ongelijkheden in de wereld om hem heen blootlegde. Dit werd opgenomen op video en werd in 2009 vertoond op het Hot Docs Canadian International Documentary Festival, wat hem een staande ovatie opleverde. ‘Mijn zus was dichter, zij dwong me tot het schrijven van poëzie’, vertelt Mustafa. ‘Ik had het gevoel dat ik alles op een hoog niveau ervaarde. Ik was een diep emotioneel kind en ik had een plek nodig waar ik alles kon loslaten. Dit kon ik doen met poëzie.’ Mustafa begon later met liedjes schrijven en werd op zijn achttiende ontdekt door Drake. Onder de naam ‘Mustafa The Poet’ schreef hij nummers voor popgiganten als Justin Bieber, Shawn Mendes en Camila Cabello. Er volgde nog een hele rits aan samenwerkingen met grote namen, zoals James Blake, Daniel Caesar, Jamie XX, en The Weeknd, maar echt eigen muziek kwam nog niet aan de orde.
Wonend in Regent Park, een wijk in downtown Toronto, hoort de kleine Mustafa van zijn leraar op de basisschool voor het eerst muziek van Bob Dylan en Leonard Cohen. Hij is meteen hooked: ‘Het is zoals alles wanneer je een kind bent, dat iemand om wie je geeft je laat kennismaken met een genre of een gerecht of een activiteit, en je dan gefixeerd raakt', vertelt hij. ‘En dan uiteindelijk, als het iets is dat echt bij je past, blijft het bij je.’ Regent Park is niet bepaald een vredige wijk om als kind op te groeien. Het wordt al lang erkend als een van de buurten in Toronto met een laag gemiddeld inkomen. De wijk ervaart een hogere mate van geweld, criminaliteit en drugsgebruik vergeleken met veel andere gemeenschappen in de stad. Ook Mustafa’s jeugd werd overschaduwd door wapen- en bendegeweld. ‘Ik groeide op in precies het soort geweld en vervloeking, waarin elke straatrapper is opgegroeid’, vertelt de zanger. Terwijl de meeste muzikanten die in deze omstandigheden opgroeien in de hiphop-hoek belanden, belandt Mustafa in de folkmuziek. ‘Ik groeide op naast mensen die aspirant-straatrappers waren. Ik vond het vreemd dat er maar een enkel pad was om dit verdriet te uiten. Ik veroordeel dit niet, ik denk dat dit genre voor sommige mensen noodzakelijk is en dat is wat hen beïnvloedt. Rap is de blauwdruk voor jongens zoals ik’, vertelt Mustafa, zorgvuldig zoekend naar woorden. 'Door het opgroeien met de muziek van Bob Dylan en Joni Mitchell, was ik aangetrokken tot Amerikaanse folkmuziek. Ik werd aangetrokken tot een alternatieve manier van expressie. Op de een of andere manier relateer ik me aan muziek van een andere wereld dan van de wereld waar ik vandaan kom. Dit heeft nu een punt bereikt waar ik voelde dat het nodig was dat ik die kloven overbrugde, dat ik die werelden samenbracht.'
Die twee werelden van street gangs en folkmuziek overbrugt de zanger in zijn debuutalbum. Deze contrasterende milieus zijn goed in beeld gebracht in de clip voor het nummer ‘SNL’. Het gaat hier niet over het Amerikaanse zaterdagavondprogramma, maar is een afkorting voor Street N**ga Lullaby. Het is best een vreemd gezicht als je de videoclip van ‘SNL’ bekijkt: je ziet de typische scènes die je associeert met trap clips: booskijkende gasten met maskers en petjes, die gang-signs gooien in een straat van een Londense buitenwijk. Alleen is dit beeld gecombineerd met de zachte, emotionele folkmuziek van Mustafa. Die ogenschijnlijke boosheid, gecombineerd met zachte kwetsbaarheid, is de essentie van Mustafa. 'Construction outside woke us up bout 15 times / you took the gun and shot it at the sky / to trade this bullet for a new life’ en ‘yelling gang gang gang in my room / you sprayed me with perfume’, zijn teksten die al een beetje aantonen wat de jeugd van Mustafa moet hebben voorgesteld.