Chibi Ichigo: ‘Dat positieve had ik echt nodig’ Chibi Ichigo: ‘Dat positieve had ik echt nodig’

De komende weken voorspellen de weerberichten een wervelwind uit het zuiden, want in de maand oktober komt Chibi Ichigo uit Brussel met een eigen tournee naar Nederland. Dat zal niet onopgemerkt blijven, want het is allesbehalve toeval dat een van haar populairste nummers (een samenwerking met Sophie Straat) ‘ENERGIE’ heet. De Belgisch-Tataarse artiest is in enkele jaren gegroeid richting de knetterende Prodigy-beats en punky electro waarover ze haar Vlaamstalige teksten scandeert. Laatste wapenfeit is het begin dit jaar verschenen ‘NA HALF 1’ waarbij Chibi Ichigo haar euforie wil overdragen. ‘Het gaat over je goed voelen met jezelf,’ vertelt ze. ‘En naastenliefde. En doen wat op je eigen agenda staat. Dat positieve had ik echt nodig. Even fun. Licht.’

Groot dromen
Het is een gevoel dat nog steeds in de lucht hangt. Ze is sinds kort weer aan het schrijven gegaan - ‘vijf nummers in een maand, dat is heel veel voor me’ - en de ingeslagen weg zit gegoten, al voegt ze wel lagen toe. Chibi: ‘Ik moest toch wat van me afschrijven. Ook al ben ik blij hoe mijn leven nu gaat. Maar de songs komen echt bij me aan. Het lukt me meteen om ze op te schrijven. Dat heb ik moeten leren. Maar ik merk dat ze een diepere betekenis hebben dan de eerste nummers die ik schreef. Ik merk dat dit soort nummers het hardst aanslaan en de meeste betekenis hebben. Zoals Grofweg, over groot dromen. Wat ik al vroeg deed, al geloofde niemand in me. Maar als je veel commentaar krijgt op je dromen, weet je dat je goed bezig bent. Ik vertel mijn publiek bij optredens ook dat ze dromen moeten. En als iemand er commentaar op heeft, geef ze de middelvinger. Ik heb Grofweg geschreven toen ik heel boos was op de wereld.’

Kleine aardbei
Dat weinig mensen fiducie hadden in de artistieke toekomst van Chibi Ichigo (Japans voor ‘kleine aardbei’: ze is klein en houdt van aardbeien) weet ze vrij makkelijk te duiden. ‘Ik was een heel verlegen persoon. Heel introvert. Ik had nog nooit voor iemand gezongen. Alleen voor mijn eigen. Ik had geen zelfvertrouwen. Maar ik had wel een plan. Ik studeerde Journalistiek met de bedoeling om aan de tv-kant te eindigen. En in de picture te komen. Om vervolgens met muziek te beginnen. Maar ik kwam erachter dat studeren echt niet mijn ding is. Ik was elke dag zo verdrietig. Ik dacht: ik moet nu beginnen. Dit is het moment.’

De eerste stappen zet ze vanuit een donkere afgrond waaruit ze al jaren omhoog probeert te klimmen. Haar leven wordt van haar veertiende tot negentiende gedomineerd door zware medicatie en gesprekken bij de psychiater die haar antwoord moeten geven op wat er aan de hand is met haar. En hoe er in hemelsnaam uit te komen. Ze weet nu dat de oorsprong ligt bij haar prille jeugd. Sabina Nurijeva, zoals ze echt heet, is nog maar twee als ze met haar moeder vanuit Oezbekistan naar het plaatsje Leopoldsburg in de Belgische provincie Limburg verhuist. In Oezbekistan is Russisch één van de officiële talen, maar aangekomen in België wordt de eerste jaren Nederlands gesproken. Pas als in 2007 en 2009 haar jongere broer en zus worden geboren, wordt thuis weer Russisch gesproken. Haar vader is achtergebleven, iets wat een weerslag op haar heeft. ‘Het trauma kwam pas later naar boven. Maar als je als klein meisje naar school gaat en je hebt maar één ouder, voel je dat er iets mis met je is. Je denkt dat de ouder er niet is omdat je de liefde niet verdient. Als bij je thuis veel ruzie is, betrek je het ook op jezelf. Het was niet iets waar we over praatten, maar ik nam de schuld op me. Waardoor ik steeds dieper in de put kwam. Ik woonde ook nog in een heel klein dorp waarin we een van de enige buitenlanders waren. Dat helpt ook niet mee. Het kwam in mijn tienerjaren allemaal zo hard naar boven. Uiteindelijk vroeg ik aan mezelf: ga ik altijd het slachtoffer zijn of neem ik het heft in eigen hand? Er bleek licht aan het einde van de tunnel te zijn. En het werd me duidelijk dat het niets met mij te maken had.’

Op z'n plek
Met haar vader heeft ze geen contact meer, maar haar geboorteland Oezbekistan speelde in haar hoofd jarenlang een rol die ze niet los kon laten. Chibi: ‘Ik hoorde altijd dat ik er nooit meer terug kon komen. Dat was heel traumatisch. Er was een president die zei: als je weggaat, ben je een landverrader. Dus als je terugkomt, word je in het gevang gestoken. Het werd iets heel ergs. Terwijl ik er toch heen wilde omdat het ook een onderdeel van me is.’ De verlossing kwam in 2022 toen ze weer stappen kon zetten in het land dat ze 22 jaar geleden had verlaten. Veel van haar familie woont nog in Oezbekistan. ‘Dat heeft heel veel voor me gedaan. Ik heb het kunnen verwerken. Het was zo fijn om er te zijn en mijn familie te zien. Allemaal dingen vielen op z’n plek. Soms Iets heel kleins, zoals toen ze thee met elkaar dronken na de maaltijd. Ik dacht dat het iets van ons gezin was, maar het is heel cultureel.’ Maar tegelijkertijd voelde het ook niet als hervonden thuishaven. Chibi: ‘Ik was er ook echt de buitenlander. Ik denk dat het door mijn kleren kwam. Ik zag er teveel uit als een toerist. Als een taxi werd geregeld, moest ik achter een boom of struik staan, anders zouden ze de prijs omhoog gooien. Maar ik vond het niet storend dat ik als anders werd gezien. Ik dacht niet van: oh, hier hoor ik eigenlijk. Ik vond het juist fijn om te ontdekken dat ik in België echt een basis heb.’

Haar roots waren wel meteen hoorbaar toen ze als Chibi Ichigo naar buiten trad, maar dat heeft een heel andere reden dan menigeen dacht. Ze begon als hiphop-artiest die veelvuldig in het Russisch rapte. Chibi: ‘Dat deed ik vooral omdat ik zo verlegen was. Het was makkelijk om iets te brengen wat niemand snapt. Dat werkte voor mij. Soms hier en daar een woordje Nederlands. Ik moest erin groeien.’ Het lag voor de hand dat ze hiphop maakte. Ze luisterde Missy Elliott, heel veel Nathy Peluso. Alleen: ‘Ik merkte dat ik optreden vreselijk vond. Ik voelde me niet mezelf.’ En toen kwam corona.

Door de pandemie zit ze gedwongen thuis. Ze is samen met Umi Defoort die onder de naam UM! artiest en beatmaker is en veel samenwerkte met Zwangere Guy. In de woonkamer drukte hij op PLAY en Chibi Ichigo kwam als vanzelf overeind. “Ik had nog nooit van The Prodigy gehoord. Ik zag een concert op een festival en dacht: dit is wat ik wil. Zoveel fun en pop en harde beats. Iedereen wordt gek. Het was echt een eyeopener.’ Ze ontdekt Justice, Soulwax, veel harde electro. Ze gaan samen aan de slag wat de release CHIBUMIVERSE oplevert. Chibi: ‘Dit is echt de overgangsplaat. Tussen hiphop en elektronische muziek. Dat je telkens denkt: wat is het nou? Dat is voor mij een belangrijke volgende stap geweest.”

Haar muzikale en persoonlijke groei zijn gelijk opgegaan en dat viel op, ook buiten de landgrenzen. Froukje nam haar het afgelopen jaar mee als voorprogramma. Chibi: ‘Het was zo leuk. We konden het zo goed vinden met elkaar. Ze heeft ook de liefste, beste fans. Ik vind het inspirerend dat ze zo zichzelf is. Bijzonder om van dichtbij te zien. Net als de professionaliteit van heel de groep.’ Zelf voelt ze ook een balans die ze bewust intact wil houden. Zelfvertrouwen is een onderwerp waar ze precair mee omgaat. “Ik ga nooit meer met therapie stoppen. Ook al is er niets aan de hand. Sommige mensen hebben de perceptie dat je iets traumatisch mee moet dragen om therapie te hebben. Maar ik vind het fijn om elk jaar opnieuw te kijken naar mezelf. Ik wil niet groeien naar de beste versie, want die bestaat niet. Maar ik wil de meest authentieke en favoriete versie van mezelf zijn. Ik houd nu oprecht van mezelf. Muziek heeft me daar ontzettend bij geholpen.”

De Nederlandse tour van Chibi Ichigo begint 3 oktober in Vera, Groningen. Daarna Hedon, Zwolle (4 okt), Doornroosje, Nijmegen (5 okt), Melkweg, Amsterdam (11 okt), Rotown, Rotterdam (12 okt), Ekko, Utrecht (18 okt) en Effenaar Eindhoven (26 okt).