Zelfs zonder een notering voor de luidruchtige headliner zagen we op de tweede Pinkpopdag een Top 10 memorabele optredens. Veel acts van eigen bodem overtuigden, twee internationale nieuwkomers veroverden harten, maar een Britse vaste klant in Landgraaf ging er met de hoofdprijs vandoor!

10. John Coffey

© Jelmer de Haas

10. John Coffey

Ik was erbij, negen jaar geleden. Ik stond erbij en keer ernaar, maar eerlijk: ik heb het biertje niet gezien. Het gebeurde in een flits en pas in de herhaling drong door hoe bizar het moment was. De Utrechtse hardcoreband was nadien zes jaar uit elkaar, maar is inmiddels terug en mag de dance-haters vermaken tijdens de headlineset van Calvin Harris. Dat zijn er gelukkig meer dan een handvol.

De band komt op met vet in het haar, trapt af in de break-neck versnelling en heft eigenhandig het crowdsurfverbod op. Opmerkelijk breekpunt in de set is een cover van Rage Against The Machine, waar de rest van de songs strak rechtdoor gaat. John Coffey heeft het wiel niet uitgevonden, maar hooks en looks hebben ze. En een geweten, blijkt als Alfred van Luttikhuizen zijn voet van de monitor haalt en in een moment van rust compassie vraagt voor zowel de inwoners van Gaza als slachtoffers van Hamas-terrorisme.

Maar echt stilvallen doet het als gitarist Christoffer van Teijlingen begint over het biertje. Ja, de band ving het, dat weten jullie. Maar wat we niet weten is dat de gooier ervan in april uit het leven stapte, een vrouw en drie kinderen achterlatend. Het is een triest verhaal dat meteen een oproep wordt tot openheid en hulpvraag bij mentale problemen. De laatste wall of death wordt een wall of life en daarmee twee keer zo intens. (AdV)

9. Matt Maltese

© Timo Pisart

9. Matt Maltese

Wij van 3voor12 proberen dit jaar op Pinkpop geen augurkensap te drinken, en het programma niet al te zuur aan te vliegen. Maar jezus, wat is het affiche toch een A2 Wereldrestaurant, waar je frikadellen en sushi kunt opscheppen naast de pommes duchesses, pizza Hawaii en struisvogelbiefstuk, je kunt laven aan de chocoladefontein en teppanyaki en daarna all you can eat slagroom op je frietje oorlog kunt spuiten. Dat komt allemaal nog even extra hard binnen bij Matt Maltese. Het lijkt wel alsof hij door een glitch van de Matrix is gekropen, want hoe komt deze lieve introverte jongen met fine dining-pianofluisterindie op Pinkpop terecht? Ah, natuurlijk, via Tiktok.

‘This is a very happy song about the end of the world’, kondigt hij hem aan: ‘As The World Caves In’, waar Theresa May en Donald Trump de lakens delen nadat ze een kernoorlog hebben ontketend. Omdat de drummer het vliegtuig heeft gemist (?!), spelen ze nu slechts met zijn drietjes: een bassist, een extra gitarist/toetsenist en hijzelf. Geen tierelantijntjes, maar toch klinken de songs best dynamisch met af en toe een likje lapsteel of een aarzelende synth, en hijzelf gaat van een vederlichte kopstem naar zacht gefluisterd naar een krachtige uithaal. Die nuances verwaaien hier totaal in een orkaan van geroezemoes, maar Maltese zou het prachtig doen in een bosje op Into The Great Wide Open, of in een kerkje op Motel Mozaïque. (TP)

8. Joost

© Jelmer de Haas

8. Joost

Zou hij hem spelen? Zou hij…? Nadat hij gediskwalificeerd werd van het Songfestival en daags daarna op het Enschedese Freshtival stond, was de pijn nog te vers. Maar natúúrlijk trapt Joost vandaag af met de versie van ‘Europapa’ die we vanuit Malmö hadden moeten krijgen. Compleet met zijn twee Eurovisie-dansers, het blauwe vogelhuisje waar Appie Mussia in Pino-pak in staat te bouncen, Stuntkabouter als pianoman en een nogal dramatisch intro op de schermen: ‘They took away something from our country, they took away our dreams… This is not how our story ends!’ Op het podium ook een grote Chesterfield, vanwaar Donny Ronny, S10 en Brunzyn zitten te zwaaien met vlaggen, alsof ze zijn Songfestival-performance thuis vanaf de bank aanmoedigen. Zo staat deze show op Pinkpop vandaag eigenlijk volledig in het teken van zijn Eurovisie-traumaverwerking.

Dan krijgt Joost eindelijk zijn douze points van het publiek. Daarna hebben we nog dik drie kwartier aan gekte te gaan, een mengelmoes van meligheid en gierende emoties. Zulke grote moshpits als in 2022, bij zijn Pinkpop-debuut, krijgt Joost vandaag niet op de been. Daarvoor zit er niet genoeg vaart in deze show. Maar aan het einde van dit uurtje, als Donny Ronny nog een hyperemotionele speech doet en Joost keihard in tranen uitbarst, voelt het wel alsof we vandaag eindelijk samen een stukje Eurovisie-verdriet hebben kunnen loslaten. (MM)

7. De Jeugd van Tegenwoordig

© Nathan Reinds

7. De Jeugd van Tegenwoordig

Wist je dat De Jeugd nooit een setlist maakt? Dat Bas Bron de dirigent is, en de boys altijd maar een beetje moeten volgen wat hij daar doet? Ik had er nooit bij stilgestaan (terwijl ik De Jeugd al tientallen keren heb gezien), maar dit maakt zoveel sense. Dáárom spelen ze hun tracks vrijwel nooit in dezelfde volgorde, dáárom klinken overgangen soms een beetje messy, dáárom weten de boys vandaag tussen ‘Buma In Mijn Zak’ en ‘Gemist’ effe niet of ze het ene refrein nog moeten zingen, of het volgende alvast kunnen doen, dáárom moeten Pepijn, Freddy en Ollie soms even de tijd vullen of kijken ze met vraagtekens boven het hoofd naar achteren. ‘Welk liedje gaan we doen???’, roept Willie terwijl Bas na ‘Sterrenstof’ opeens een vrolijke housebeat instart. Ah, ok, daar lijmen we ‘De Formule’ aan vast. Het hele veld brult al ‘heujjjjjjjjj’ mee. Zo pleurt Bas er in ‘Watskeburt’ ook een ronkende house-hihat en smerige acidlijn doorheen, versnelt hij richting ‘Dat Mag Niet’ en krijgt ‘Gekke Boys’ halverwege een nog lompere kick en smerige synthsolo mee.

Soms betekent dat dat shows van De Jeugd kunnen verzanden in geklooi, zoals we op Best Kept Secret zagen. Soms zorgt het voor magie, zoals op Lowlands vorig jaar. Vandaag op Pinkpop (pas hun derde keer, na 2009 en 2015) houden ze de vaart er goed in, in een spiegelpaleis-decor met xtc-pillen in allerlei vormen en kleuren, die zijn tentoongesteld alsof het Jeff Koons-kunstwerken zijn. ‘Wij geven graag een heleboel, zouden we van jullie dan ook een klein beetje extra kunnen krijgen?’, roept Freddy. Even later staat hij al als een god op de rand van het hek en surft hij over de zee van mensen. Een plukje piepjonge kids dartelt om Freddy heen, blij dat ze eens zo dichtbij staan. Veel te vroeg valt het stil. ‘Bas, ik zit er net in, en dan stop je de muziek!’ Nog altijd een zooitje ongeregeld, en dat siert ze wel tussen alle zwaar overdachte geregisseerde en volstrekt dichtgetimmerde shows op Pinkpop. (TP)

Kijk ruim een half uur van dit optreden terug op YouTube.

6. Viagra Boys

© Jelmer de Haas

6. Ploegendienst

Terwijl voormalig One Direction-zanger Louis Tomlinson zijn keurige stadionanthems over de imposante weide van de mainstage laat rollen, verzamelt zich bij Stage 4 een groepje liefhebbers van nederpunk. Een groepje, zeggen we? Het plein staat enkele minuten voor de band rond frontman Ray Fuego het podium betreedt al gezellig vol. Blijkbaar zijn er ook deze Pinkpop-editie – die bolstaat van de popmuziek – voldoende mensen die zitten te wachten op een aantal muzikale uppercuts van formaat.

Met het vorige week uitgebrachte album DSM-5 onder de arm is het duidelijk dat sommige nieuwe nummers meer melodie en emotie bevatten. ‘Iets poppier’, noemde Fuego het zelfs. Dat daar in de praktijk weinig van te merken valt, stoort nergens. Vanaf het begin is duidelijk dat we met z’n allen om een gigantische sloopkogel, genaamd Ploegendienst, heen dansen. Neem ‘Perzisch Tapijt’, dat live dubbel zo hard in ons gezicht klapt. ‘Ik pis in je soep!’, schreeuwt Fuego tijdens ‘De kunst van animositeit’. Dit soort teksten zijn blijkbaar precies wat het publiek nodig heeft, gezien de menigte intussen als losgeslagen wild op elkaar inbeukt. Toch is het niet alleen maar geweld wat de klok slaat: Ray Fuego haalt zijn zoontje het podium op en jawel hoor, de kleine man crowdsurft even stoer als zijn vader. Cute én hardcore tegelijk! (BR)

5. Upchuck

© Jelmer de Haas

5. Lauren Spencer-Smith

‘Dit liedje heeft mijn leven veranderd, en het is opgedragen aan een ex die ik haat!’ Effe voor iedereen die het heeft gemist: Lauren Spencer-Smith is een piepjonge popzangeres uit Canada die een JOEKEL van een TikTok-hit scoorde met ‘Fingers Crossed’, een breakup-anthem volgens de stijlregels van Olivia Rodrigo: gevoelig maar venijnig, met een paar dikke sneren naar de loser die haar hart brak. De ontvangst daarvan is nogal wholesome, en kijk eens aan, nog niet eerder snelde het volk zóóó massaal naar de tent dit weekend. De rijen staan zelfs ver voorbij de ingangen, en er staan al uitzinnige fans met bordjes en onofficiële merch die iedere suizende uithaal ontvangen met traantjes in de ogen.

Want ja, Spencer-Smith heeft Een Stem. Dat hoor je in ieder liedje, stuk voor stuk ballads vol sentimentele piano-akkoorden en gigantische refreinen waarin haar stem alle hoeken van de tent verkent. Dat ze haar nog iets te dunne repertoire aanvult met covers van haar grote voorbeelden – Adele, Taylor Swift en Lewis Capaldi, en diens invloeden hoor je allemaal terug – voelt ergens wel als een zwaktebod. Maar hey, vooral die laatste nailt ze achteloos, en dat nog onuitgebrachte liedje – ‘The Problem’ – klinkt ook echt als een HIT. (MM)

Hier kijk je 3 tracks van het optreden terug.

4. Baxter Dury

© Jelmer de Haas

4. The Analogues

Al sinds jaar en dag schalt op de derde dag van Pinkpop ‘All You Need Is Love’ over het veld. Het is doorgaans het teken dat het klaar is, de laatste noot gespeeld, de confetti geveegd, gezegende reis naar huis. Dit jaar klinkt de Beatles-classic al aan het begin van dag twee, tot in detail raak gespeeld door The Analogues, de tributeband die er een sport van heeft gemaakt de albums die in de late jaren zestig de studio nooit verlieten toch naar het podium te vertalen. Met precies de juiste effecten over de juiste instrumenten, met roulerende lead vocals om de veelzijdigheid van The Beatles te vangen.

Tributebands zijn de nieuwe klassieke orkesten. Ze vertolken het werk van artiesten die dat zelf niet meer doen. Ok, Paul McCartney stond hier zelf in 2016 nog en de oude baas kondigde onlangs een nieuwe tour aan, maar het heeft toch wel meerwaarde om al deze songs die niet bedoeld waren voor het podium zo goed gespeeld te zien worden. Daar staat wel iets tegenover: The Analogues hebben alles geïnvesteerd in muzikantschap, nul in show.

Bij hun reguliere shows speelt de band albums integraal, maar dit is zeker geen gemakkelijk greatest hits setje. De gevorderde Beatles-liefhebber haalt zijn hart op bij de complexe sound van ‘Sgt Pepper’, dat precies als op de plaat naadloos overgaat in ‘With A Little Help From My Friends’. Het is genieten van de proto hardrock van ‘Helter Skelter’ en de sierlijke klontering van songs aan het einde van Abbey Road. Macca besloot daar zelf ook zijn set mee, maar de grote meezinger van die avond skippen The Analogues: geen ‘Hey Jude’. Maar ach, The Beatles maalden in hun tijd ook niet meer om publieksparticipatie. (AdV)

Kijk 3 nummers van dit concert terug op onze YouTube ('Got To Get You Into My Life', 'Let It Be' en 'Helter Skelter').

3. Oliver Heldens

© Nathan Reinds

3. Oliver Heldens

Er zijn dj’s in het EDM-circuit die letterlijk geen fuck doen achter de draaitafels, die hun sets zozeer laten voorprogrammeren dat ze alle tijd hebben om hun handjes naarstig in de lucht te laten wapperen. Daar kun je werkpaard Oliver Heldens niet van betichten, en dat terwijl zijn big room stadiontechno-set GILT om twee vuisten in de lucht. De melodische techno van Anyma, een Tiësto-remix die het origineel van Klubbheads elegant laat klinken, hitshitshits, van ‘Satisfaction’ tot ‘Prada’ en ‘Perfect Exceeder’, en dubbeldikke techno- en trance-edits van Mike Richards, Gwen Stefani en Destiny’s Child. Er wordt hier zo hard gekard dat Reinier Zonneveld er jaloers op zou zijn. Ondertussen vlammen de vlammenwerpers en kotsen de confettikanonnen rijkelijk. En dan hebben we pas de eerste twintig minuten gehad!

Eigenlijk is dit precies wat je wil van een dj die een uurtje komt knallen op Pinkpop. ‘Freed From Desire’. ‘Désenchantée’. ‘Adagio For Strings’ gespeeld met luchtviool. Een megalomp drum ’n bass-anthem van Chase & Status. Heldens plakt de hits aan elkaar alsof het bestelbonnetjes aan de plakwand van de McDrive zijn, zo snel doorgemixt dat dit knaluurtje binnen een boer voorbij is. Ergens is dit de ook nachtmerrie van de techno-liefhebber, de Big Mac-ificatie van de technocultuur. Maar hey, voor de Pinkpopmaagden linksvoor is dit een natte droom, en voordat die gedachte zich überhaupt kan nestelen bij die enkele verdwaalde snob klinkt daar alweer de volgende superhit, tot de smaakpapillen zozeer zijn doorgebrand dat ze enkel vet, zout en zoet toleren. Was hier nou ergens nog een McFlurry te krijgen? (MM)

2. Froukje

© Jelmer de Haas

2. Froukje

Knap hoor, zoals Froukje in haar uppie die kolossale mainstage kan dragen. We zitten halverwege de set, de band is naar de coulissen verdwenen en Froukje is zojuist moederziel alleen achter haar toetsenbordje gekropen om daar 'Een Teken' te spelen. Waar er net werd gedanst op die pulserende, elektronische popliedjes is het nu écht stil in het voorvak, en het is echt indrukwekkend hoe ze hiermee de aandacht afdwingt op zo'n groot veld.

In de zomer van 2022, toen Froukje hier in de tent stond, kon iedereen zien dat de nederpopzangeres een ruwe diamant was. Maar vandaag glinstert ze volop, oogt ook meer ontspannen dan ooit in de praatjes tussendoor. Misschien put ze dat zelfvertrouwen uit haar band, die steviger staat dan ooit en de elektronischer richting van haar debuutplaat krachtig vertolken. De toevoeging van synthwizard David Hoogerheide (Wende, EUT en Krach) blijkt ook tijdens zo'n festivalset een gouden zet, niet alleen omdat-ie de liedjes een spacey zetje meegeeft, maar ook omdat-ie een echte blikvanger is die zijn partijen zo uitbundig speelt dat zijn lange manen ervan beginnen te wapperen. Honorable mention voor S10, want het blijft simpelweg zalig om te zien hoe deze twee samen popfestival na popfestival blijven platspelen. (MM)

1. Nothing But Thieves

© Jelmer de Haas

1. Nothing But Thieves

De Engelse band Nothing But Thieves is kind aan huis op Pinkpop. Dit is alweer hun vierde keer, en het is hun meest indrukwekkende show op Nederlandse bodem. Zo indrukwekkend dat links en rechts geopperd wordt of ze niet een uurtje later op het grote podium hadden moeten staan als afsluiter.

Nothing But Thieves begon in eerste instantie als een soort budget-Muse met falset, maar met het album wordt hun geluid rijker en gevarieerder. Zo begint de set bepaald niet makkelijk met twee dreigende, haast apocalyptische nummers, die ook nog eens iets ruwer klinken dan normaal. Het veld is direct in de ban van Conor Masons stem en het vlammende en dynamische gitaarspel om hem heen. Veel van de nieuwere nummers hebben een stevige synthesizerbasis, en dat werkt goed naast de heavy rocksound.

Ballad ‘Impossible’ en stevige rocker ‘Amsterdam’ knallen er als altijd bovenuit, maar mooier nog is te zien dat het voorste vak vol staat met een trouwe aanhang bij wie elke song echt betekenis heeft. Voor menig bezoeker zal dit de boeken ingaan als dé show van Pinkpop 2024. (AdV)

Ook gezien

Anouk
‘Er is me gevraagd niet teveel te praten’, grinnikt Anouk vandaag op Pinkpop, verwijzend naar de transfobe en racistische drek die ze recentelijk over het internet uitstortte. ‘Omdat er dingen uit mijn mond komen die NIEMAND leuk vindt. Of ik kan proberen echt vandaag gecanceld te worden. Kinda tempting. Ik heb erover nagedacht: wat zou ik kunnen zeggen, dat heel het veld wegloopt?’ Pinkpop-recordhouder Anouk vindt de moderne wereld maar lastig. Ze zingt er al jaren over in de song ‘Modern World’. ‘Maar ik heb mijn hele bek vol laten spuiten met botox, dus misschien een beetje hypocriet.’ Moet gezegd: haar band is er eentje vol ouderwets vakmanschap, met de weergaloze drummer Martijn Vink en gitarist Leendert Haaksma, die al vijf minuten voor showtime een orkaan aan geluid bij elkaar staan te jammen. (TP)

Against The Current
Dat het Amerikaanse Against The Current ooit doorbrak met virale Youtube-covers snap je direct. Alleen… dit is geen zalm die tegen de stroom inzwemt, maar een brave alt-rockgroep die alle clichés van de Warped Tour aantikt en de powerchords aan elkaar ramt in kolossale Paramore-refreinen. Kijk het optreden hier terug. (MM)

Douwe Bob
Ex-alcoholist Douwe Bob snakt naar zijn ouwe liefde. Want verdomme, het is er de dag naar! Twee drummers, drie gitaristen, twee verse radiohits op zak: de Amsterdammer komt tot de tanden toe gewapend naar Pinkpop. Maar zijn praatjes zijn wat suffig en zijn folkrockoeuvre te degelijk om echt een vonk over te laten slaan. Dan maar gewoon rustig in het zonnetje een tosti en een eerste ijskoud biertje. Ok, nog één. Het is er de dag naar. Kijk het optreden hier terug. (AdV)

Dead Pony
De Schotse rockband moet het vooral hebben van de onuitputtelijke energie van frontvrouw Anna Shields, die er alles aan doet om het nog wakker wordende publiek te voorzien van een welkome portie ochtendgymnastiek. De riffs zijn met vlagen catchy genoeg en hier en daar horen we een echo van Paramore. Het Pinkpoppubliek zo vroeg op de dag laten ontsporen als wilde paarden is knap. (BR)

Gideon Luciana
Gideon Luciana uit Rotterdam won afgelopen jaar tv-programma Talent Scouts op SBS6. Niet meegekregen? Nou, Pinkpop ook niet, de tent is misschien een derde gevuld voor deze nette EDM-gospelpop-zanger. De Here laat vrijwel elk liedje zijn gezicht wel efkes zien, want je kunt geen Gideon schrijven zonder deo, toch? Hier kijk je 3 tracks van het optreden terug. (TP)

CHINCHILLA
Vorig jaar opende de virale hit ‘Little Girl Gone’ (meer dan 100m Spotify-streams) vele deuren voor de uit Londen afkomstige Daisy Bertenshaw. Onder artiestennaam CHINCHILLA maakt ze electropop die hier en daar gekruid wordt met wat r&b en hiphop. De liedjes – vol autobiografische verhalen over negatieve ervaringen in de muziekindustrie – worden overtuigend en vocaal sterk gebracht, maar daar is ook alles mee gezegd helaas. De nummers an sich zijn niet interessant genoeg en waarom heb je in godsnaam twee gitaren op het podium staan om ze vervolgens van tape af te spelen? Niet best. (BR)

Corey Taylor
Slipknot- en Stone Sour-frontman Corey Taylor weet zelf ook wel dat niemand naar zijn soloplaat geluisterd heeft. 'Laat je horen als je ons nieuwe album hebt geluisterd! Applaus voor jullie alletwee!' Hij geeft ons ook een paar hits (emo-postgrunge van Stone Sour, spijkerharde nu-metal van Slipknot), maar legt de meeste emotie in het nummer 'Home', dat hij opdraagt aan mevrouw Taylor in de coulissen, die hem een half jaar terug door de zwartste periode van zijn leven heen hielp. Kijk dit optreden terug. (AdV)

Louis Tomlinson
Niall Horan was leuk vorig jaar toch? Zullen we die andere van One Direction dan ook maar boeken? Oh, het is díe andere, Louis Tomlinson, die balanceert tussen pop en Britrock, en allebei niet echt is. Maar bovenal mist hij de charme om een groot veld in te pakken. Zo'n driehonderd fanatieke fans vooraan zijn in tranen bij de 1D deepcuts, maar het overgrote deel van het Pinkpopveld haalt zijn schouders op bij deze middelmatige show. (AdV)

Pendulum
Je zou kunnen zeggen dat hun blend van drum ‘n bass en rock anno 2024 zo vers smaakt als een in de magnetron opgewarmde Big Mac van gisteren. Je zou het een zwaktebod kunnen noemen dat ze een van hun weinige recente tracks - ‘Halo’ - spelen met de Bullet For My Valentine-vocals op een bandje. Allemaal waar, maar er is wel wat te zeggen voor de presentatie van deze band. Het geheime wapen: de Ztar Z6-SP van frontman Rob Swire. Met die midigitaar kan hij dikke synthleads spelen, maar ook vrij over het podium bewegen. Kijk hier 4 tracks van dit optreden terug. (TP)

The Vices
Het Groningse viertal zou de perfecte Pinkpopband moeten zijn: toegankelijke Britpop met hier en daar een meezinger, aangevuld met een ongekende dosis energie. Toegegeven: de gunfactor hebben ze zeker en de ontelbare gitaarsolo's gaan erin als zoete koek. Toch mist er wat originaliteit om het echt gedenkwaardig te maken. (BR)