Goede dingen worden soms voor het laatst bewaard, bleek maar weer op deze slotdag van Pinkpop. Niet alleen werden we vandaag getrakteerd op een lekker zonnetje (erg aangenaam na die natte modder!), maar óók op de allerleukste headliner van het weekend, een superstrakke en broodnodige popshow, en een introvert die het kolossale veld liet opstijgen met een begeesterde monsterhit.

9. Loreen

© Timo Pisart

10. Loreen

Nog niet zo heel lang geleden kon je je nauwelijks voorstellen dat een Songfestival-act op het rock-georiënteerde Pinkpop zou kunnen werken, maar in 2024 blijkt tweevoudig Eurovisie-winnaar Loreen juist een van de alternatievere acts van het programma. Zou haar duistere elektronische pop in de zon verbleken als een plaktatoeage in een warm bad? Dat valt best mee. Natuurlijk had ze het beter gedaan in het donker, of in de tent, maar in het volle licht gaat het ook prima. 

Loreen Talhaoui is ook gewoon een hele innemende persoonlijkheid. De look: Edward Scissorhands in de Matrix, met een dikke glimlach én dreigende blikken wanneer de synthesizers aanzwellen in ‘Euphoria’ en ‘Tattoo’. Vanuit ballad ‘Is It Love’ belanden we opeens in 2-step met strijkers, die versnelt richting drum ’n bass. Wellicht wat ingewikkeld voor Pinkpop, maar ook erg cool. Drie tracks van Loreen's optreden kijk je terug op ons YouTube-kanaal. (TP)

9. Ruby Waters

© Ben Houdijk

9. Ruby Waters

Het toverwoord bij Ruby Waters op deze vroege zondagmiddag? Variatie. De Canadese singer-songwriter switcht moeiteloos tussen trage, soulvolle liedjes en snelle indierock en weet Pinkpop daarmee op deze laatste (en veel drukkere!) dag heerlijk te ontwaken. Waters schreef haar recent uitgebrachte debuutalbum What’s The Point? in een hut langs de Sea to Sky Highway. Da’s de snelweg tussen Vancouver en British Columbia, eentje die begint op zeeniveau en eindigt in de ruigere bergen, met scheurende auto’s en rumoer daartussenin.

Dat is precies hoe de set van de jonge zangeres vandaag op ons neerdaalt: het ene moment waan je je rond een knisperend kampvuur in de bossen, het andere moment bevind je je op die drukke snelweg. Dat Waters, samen met haar uitstekende band, de dagjesmensen in grote getalen overhaalt om te komen kijken, spreekt boekdelen. We horen een van de mooiste stemmen van Pinkpop en mán, wat werkt dit lekker zo vroeg op de middag. Het is een soort espresso martini: precies genoeg koffie om mee te kunnen ontbijten, maar tegelijkertijd ook genoeg punch om de rest van de dag op te teren. (BR)

8. MEUTE

© Jelmer de Haas

8. MEUTE

De slotdag van Pinkpop begint met MEUTE: een Duitse fanfare die meer begrijpt van techno dan Calvin Harris en Disclosure bij elkaar. Op hun setlist staan stukken van onder meer Âme, NTO en Deadmau5, zorgvuldig vertaald naar de dansvloer. Het is een koddig gezicht, die rooie pakkies die de indruk wekken dat ze vanavond nog de lokale avondvierdaagse moeten begeleiden. Op Lowlands verwacht je zo'n gezelschap tegen te komen tussen de regels van het blokkenschema door, ergens tussen Lima en Juliet in. Maar vergis je niet: MEUTE is te stijlvol om alleen als novelty act te zien.

Dat MEUTE het écht goed begrepen heeft, hoor je het best in Laurent Garnier's ‘The Man With The Red Face’. Inderdaad een technotrack met blazers, maar MEUTE’s versie werkt vooral doordat ze de verleiding weerstaan om door te slaan in het toeteren. Techno drijft op korte stabs: herhaling met ritmes die subtiel verschuiven. De hoover synth komt uit de baritonsax en een tuba, de kick uit de grote trom, en de melodielijntjes uit een marimba en een trompet. Verrassend leuk. (AdV)

Greta Van Fleet

© Jelmer de Haas

7. Greta Van Fleet

Als je dan toch zo graag op Led Zeppelin wil lijken kun je het beter meteen goed doen, toch? Frontman Josh Kiszka draagt een zilveren pakje waar een complete kroonluchter aan hangt en dat zo strak zit dat je kunt zien dat hij rechtsdragend is. Toch heeft Greta van Fleet verder weinig van de macho attitude waar Led Zep berucht om was. De inspiratie zit hem in de klassieke seventies rocksound. 

Josh mag dan de blikvanger zijn, hij is met zijn dunne stem niet de kracht van Greta van Fleet. Dat is zijn broer Jake, de gitarist van de band. Het is een tweeling maar Jake oogt wat minder glamoureus, eerder nerdy. En hij kan SPELEN, blijkt tijdens de tweede helft van de set. Greta van Fleet rekt zijn nummers graag zo lang dat er maar acht in een uurtje passen, en het hoogtepunt is het allerlangste liedje, ‘The Archer’, waar Jake minutenlang mag soleren. Dan besef je wel dat Greta van Fleet meer een vibe en een sound is dan dat ze op knalgoede songs kunnen leunen. Rechtsdragende rock, een vibe die op Pinkpop niet stuk te krijgen is. (AdV)

YIN YIN live op Pinkpop 2024

© Jelmer de Haas

6. YĪN YĪN

Een zeer uitgebreide (en geslaagde) Europese tour, een eigen festival hosten in hometown Maastricht en de release van hun derde album: YĪN YĪN beleeft een vruchtbaar jaar. Om het jaar van nóg meer glans te voorzien mag de instrumentale band dit jaar zijn debuut maken op Pinkpop, dat toch een klein beetje zal voelen als een thuiswedstrijd. Waar het voor het viertal wellicht voelt als thuiskomen, beleeft het publiek juist het tegenovergestelde: de exotische, psychedelische funk is zo verdomd broeierig dat we ons collectief in Oosterse sferen wanen.

YĪN YĪN bouwt vanavond het plein van Stage Four om tot een wervelende buitendisco. Waar de eerste bezoekers het terrein al verlaten, lijken veel mensen te beseffen dat dit het startschot is van de laatste Pinkpopavond, wat resulteert in een dansmarathon van dik vijftig minuten. Godsamme, wat is dit lekker! Golden hour was nog nooit zo goud. (BR)

5. Upchuck

© Jelmer de Haas

5. Jane's Addiction

Tussen alle bands waar ze connecties mee hebben in de roemruchte LA rockscene (van QOTSA tot RHCP tot G’n’R) is Jane's Addiction in ons land een grote onbekende. De band speelt nauwelijks hier (voor het laatst in 2010 als voorprogramma van Rage Against The Machine), en ook vanavond verkiezen de meeste mensen Sam Smith. Dat is een te rechtvaardigen keuze, maar de handvol die toch in de tent staat heeft OOK gelijk.

De set begint traag, haast psychedelisch, als een soort shoegaze versie van The Doors. Frontman Perry Farrell draagt een cowboyhoed en kijkt als verdoofd de zaal in. Hij is nooit het type frontman geweest dat van links naar rechts over het podium rent en de boel opzweept, al lijkt hij dit keer wel heel erg verdiept in het effectenkastje naast hem dat zijn stem diep in het geluid drenkt. De dynamiek komt vooral van Dave Navarro, die speelt en oogt als een old school rockgod. Halverwege de set is het aan hem om met een minutenlange solo in het werkelijk epische nummer ‘Three Days’ de hemel open te scheuren. 

Dat nummer gaat zoals veel Jane Addiction nummers over het grenzeloos onderdompelen in seks, drugs en andere gevaarlijke prikkels, alles om maar wat te voelen. Dat geldt ook voor hun bekendste nummer ‘Been Caught Stealing’, een nummer over kleptomanie. Nee, je hoeft je niet te schamen als je het niet kent. Jane's Addiction blijft ondanks deze sterke show de grote onbekende. (AdV)

3. DOOL.

© Jelmer de Haas

4. DOOL

'Het volgende nummer is een sprookje over een mythologisch wezentje met twee geslachten, twee genders. De wereld wilde dat wezentje weg hebben, maar het dacht: fuck dat, ik mag hier zijn.’ Aldus Raven van Dorst, het wezentje in kwestie, alvorens die ‘Hermagorgon’ inzet. Het is een loodzware song die precies samenvat waar diens band om draait: de zoektocht naar begrip voor mensen die afwijken van de norm, zeker ook voor de tweeslachtige van Dorst. ‘For I am the father’s daughter / And my mother’s son /  I’m bound to the ocean’s current / But I’m strong as god,’ zingt hen, en daarin zit ook de power van DOOL: kracht in kwetsbaarheid.

Voor de terloopse Pinkpop-passant die Van Dorst kent als de tv-presentator van Nachtdier, of de ad-rem sterrenfluisteraar van Boerderij van Dorst, zijn deze gelaagde heavy rocksongs vast effe schrikken. Of zoals hen met een grijns samenvat: ‘Ja sorry, het is geen Ed Sheeran.’ Behoorlijk understatement. Zo bouwt opener 'Venus In Flames' zeven minuten door, terwijl 'Oweynagat' een uitbarstende volkaan is van gitaargeweld. 'The Shape Of Fluidity' is dan weer een sluimerende, duistere psychedelische song, en dat logge 'The Hand Of Creation' krijgt uithalen waarin Raven van Dorst al diens emotie in kanaliseert. Wie geen fan is van zulke regelrechte Roadburn-rock, kan desondanks niet anders dan gebiologeerd naar van Dorst kijken, een oerkracht van een frontpersoon. De hele show van DOOL kijk je terug op ons YouTube-kanaal. (MM)

 

2. Hozier

© Nathan Reinds

3. Hozier

Dat zag Mojo vast niet aankomen toen ze hem boekten: de afgelopen maanden scoorde Hozier een KNEITER van een TikTok-hit met ‘Too Sweet’, een met whiskey doordrenkte song die klinkt als The Black Keys die een oud soulnummer vertolken. Heel toevallig allemaal: het nummer was oorspronkelijk zelfs van zijn laatste album geschrapt en uitgebracht op een los EP’tje, dus dat de Ierse singer-songwriter tien jaar na gospelkolos ‘Take Me To Church’ nog eens zo’n monsterhit scoort is echt heel wholesome. Tussendoor bracht-ie twee albums en een handvol EP’s uit en stond afgelopen november al in de Ziggo Dome, dus dat-ie van de radar was kun je echt niet stellen, maar toch voelt dit weer als een nieuw momentum bij het brede publiek.

En hijzelf heeft een show die dat kan dragen. Dat komt zeker ook door de negenkoppige band die zijn repertoire stevig vertolkt, inclusief twee bezielde achtergrondzangeressen, toetsenisten, cello en synths, en ze opblazen tot arena-formaat. Het maakt dat zo’n song als ‘To Be Alone’, in de basis een akoestische bluessong, totaal opstijgt, en dan hebben we het nog niet eens gehad over de leukste verrassing van het weekend: Edje Sheeran die spontaan aanschuift bij ‘Work Song’. Maar geen song die vandaag zo hard inslaat als ‘Take Me To Church’, zijn begeesterde aanklacht tegen homofobie in de Ierse kerk, vandaag weer gebracht met zoenende mannen op de schermen en een LGBT-vlag in de hand. Mega indrukwekkend, hoe deze toch wat introverte man dit kolossale veld er totaal mee laat opstijgen. (MM)

2. Ed Sheeran

© Jelmer de Haas

2. Ed Sheeran

Guttegut, wat is het toch een attente jongen hè? Ed Sheeran stapt drie minuten te vroeg het podium op, brede glimlach op zijn smoel, en kijk eens aan, speciaal voor de gelegenheid draagt-ie een custom Pinkpop-shirt. Deze man staat werkelijk te popelen om hier te spelen, en straalt dat ook echt in alles uit: zijn praatjes zijn op maat gemaakt, hij staat zo hard te springen dat-ie binnen een halfuur peentjes zweet en ook in de middag dook hij al op allerlei plekken op om liedjes mee te zingen met Hozier en Limp Bizkit (?!?!), de selfie mag het navertellen. Eerlijk is eerlijk, niet vaak bestormen headliners een festival met zoveel gretigheid, en dat voelt echt als een verademing nadat Calvin Harris een dag eerder niet eens de moeite nam om zijn eigen fucking visuals mee te nemen. (MM)

Lees hier de volledige recensie >>>

1. Sam Smith

© Jelmer de Haas

1. Sam Smith

‘Reversing the gaze’, staat er op het gouden opblaaslichaam dat Sam Smith over de breedte van de hele stage heeft laten leggen. ‘Liberation.’ ‘Protect trans kids.’ Vijf minuten eerder galmde het gay rights-anthem van Hozier al vanaf de andere kant van het veld terwijl twee mannen op de schermen elkaar innig zoenden. Ja, dit is anno 2024 nog nodig, een noodzakelijk tegengif op het terrein waar hele hordes weliswaar roze hoedjes dragen, maar ook spontaan ‘alle Duitsers zijn homo’ beginnen te brullen zodra de riff van ‘Seven Nation Army’ wordt ingezet. 

De show van Sam Smith is uitgesproken queer, heerlijk queer, fantastisch queer. ‘I’m gonna turn this into one big gay bar’, schreeuwt hen al vroeg in de show. ‘Where are my queens tonight?!’ Twee dansers staan al gauw te droogneuken. Smith staat er even later in een fluffy regenboogjurk tussen te swingen, en zingt bovendien uitstekend. Dat was vroeger echt wel anders. 

Smith trapt de show af met hun vier grootste solohits, stuk voor stuk schuifelballads voor de golden hour. Meestal is zo vroeg zoveel kruit verschieten een superslecht idee, maar Sam Smith weet zo in anderhalf uur een logische lijn aan te brengen in een oeuvre dat best schizofreen is. Vanuit intimiteit (geweldig is de tranentrekker ‘Good Thing’, aan de piano gebracht in flamboyante zwarte prinsessenjurk) beweegt Smith zich richting extraverte disco (inclusief het bevrijdende generatieoverstijgende gayanthem ‘I Feel Love’ van Donna Summer) en een all-out feest. Het eindstation: ‘Unholy’, de diabolische clubtrack met Arabische melodieën en een feature van transgender slutpop-icoon Kim Petras. Smith staat inmiddels in een zwart korset (outfit nummer 6!) terwijl twee dansers hun hoofden tussen Smith’s benen steken, en hen eindigt de boel met duivelsoren en ondeugende grijns. Wat een levensvreugde! (TP)

Ook gezien

Limp Bizkit
‘Who came here to party like it’s 1999?’ vraagt Fred Durst, een vraag die hij al zeker een decennium recyclet. Om METEEN verongelijkt jongetjesanthem ‘Break Stuff’ erin te gooien. Hoe leuk is die numetal-puberwoede nog terwijl Fred Durst is veranderd in een grijzende man met dikke baard, die af en toe iets te snel buiten adem raakt? Nou ja, voor een kwartier is dit eigenlijk best wel leuk?! Het hele voorvak staat te hossen, en Ed Sheeran himself staat in de coulissen te gniffelen alsof-ie weer acht is, terwijl Limp Bizkit stukjes Backstreet Boys, ‘Careless Whisper’ en Lynyrd Skynyrd laat horen. Oh ja, en ook ‘Shape Of You’, hahaha. Durst kijkt steeds weer opzij: ‘I’m star struck!’ Maar na een paar liedjes lost het jeugdsentiment op in deze overdaad aan meligheid. (TP)

Ilse DeLange
Ilse DeLange geeft als opener van de zondag meer power dan de vorige keer dat ze hier op de planken stond, zo’n acht jaar geleden met Songfestival-act The Common Linnets. Ze heeft zeven bandleden mee met o.a. banjo, pedalsteel, Indiaas harmonium en mandoline, maar je zou wensen dat ze wat meer ruimte krijgen om iets interessants toe te voegen naast een enkel moppie slidegitaar. Als countrypopster ‘Jolene’ coveren is ook niet per toonbeeld van originaliteit, maar nieuwe songs als ‘Willing’ zitten vol joie de vivre. Vijf tracks van dit optreden check je op ons YouTube-kanaal. (TP)

The Interrupters
Huts! De frontvrouw van The Interrupters draagt Rancid in rode koeienletters op haar buik, dus dan weet je meteen waar deze Amerikaanse punkrockband de gesyncopeerde ritmes en trombone vandaan heeft gehaald. Gemoedelijk hupsen in de moshpits dus, en die meer straightforward punkrocksongs werken ook als een tierelier. Drie punten aftrek voor de skapunk-cover van 'Bad Guy', dat is een draak waar je zelfs de dapperste hobbit niet op af zou sturen. Het hele optreden van The Interrupters kijk je terug op ons YouTube-kanaal. (MM)

Sea Girls
The Killers, The Wombats, The 1975: deze Engelse band maakt geen geheim van waar ze de mosterd vandaan halen. Er zitten echt wat catchy hooks tussen deze springerige indiepopliedjes, maar Sea Girls mist een eigen sausje om de status van landfill-indieband te ontstijgen. Op ons YouTube-kanaal kan je vier nummers terugkijken. (MM)

James Arthur
James Arthur weet precies waar-ie effe de camera moet pakken, wanneer hij de microfoon richting het publiek moet richten en ook welke Xenos-wijsheden bij de grote massa resoneren. ‘The only reality is love’, flitst op het scherm. Is ook zo. Hij legt verrassend veel power in zijn knuffelrock, maar het wordt allemaal niet scherper dan een peutermesje. Op ons YouTube-kanaal is het hele optreden terug te zien. (TP)

Davina Michelle
Popzangeres Davina Michelle heeft drie kneiters van hits, allemaal in het Nederlands. Zelf gelooft ze echter meer in een bestaan als Engelstalige act met bombastische poprock, gearrangeerd met over the top gitaarsolo’s en een complete drumband, door haar zelf gebracht met een ravenzwarte divalook en gedragen uithalen. Die tracks resoneren wel een stuk minder op het veld, al laat ze het voorvak wel giftige mannen (type Borsato, zeg maar) beleefd afblaffen: ‘I said no, sir!’. Hier kun je de volledige show terug kijken. (AdV)

Calum Scott
Calum Scott won ooit Britain's Go Talent en wat dat talent is moge duidelijk zijn: een knappe kop en een nog knappere stem, die hij inzet voor charmante softpop en op dancetunes van Kygo en Lost Frequencies. Hij doet ook zijn befaamde uitgeklede cover van Robyn's 'Dancing On My Own', maar het hoogtepunt is zijn eigen zwijmelnummer en miljardklapper 'You Are The Reason', een duet met niemand minder dan Ilse DeLange. (AdV)

Beth McCarthy
De muziek van deze jarige (!) TikTok-ster is alles behalve origineel. Het is pop waar een stoer rocksausje overheen gegoten is, een beetje zoals Avril Lavigne en P!nk. De set van deze Britse bevat in elk geval minder circuselementen en plastic dan die van laatstgenoemde, maar zoveel hits heeft ze dan ook nog niet. Of dat haar tegenzit? Nee hoor, alleen al door die oprechtheid is dit een prima popshow. (BR)

GUNMOLL
GUNMOLL’s spierballenrock maakte eerder dit jaar al indruk op Eurosonic Noorderslag –– zó veel dat we toen al schreven dat Pinkpop binnen een paar jaar geen gekke gedachte zou zijn. Nou ja, die paar jaar werd een kort halfjaar, en het viertal houdt zich – mede door een handjevol sterke singles – redelijk staande, maar een set van drie kwartier is nog nét iets te lang. (BR)