Ugly: nachtmerriemuziek om in te verdwalen Ugly: nachtmerriemuziek om in te verdwalen

‘Ugly was echt een ding in Cambridge hoor, rond 2019’, vertelt een lachende zangeres/toetsenist Jasmine. Ze voegde zich pas later bij de band, in de coronaperiode. ‘We waren zeventien. Al mijn vrienden en ik móésten ze zien als ze hier weer hun zoveelste show speelden.’ Het was niet altijd een succes: de allereerste Ugly-show leidde zelfs tot verbanning uit de zaal waar ze speelden. Frontman Samuel Goater blikt terug op die dagen: ‘We waren allemaal zestien of zeventien. Al onze vrienden waren uitgenodigd, die gingen heel veel drinken. En wij ook, om de zenuwen tegen te gaan. Maar ja, dat gaat natuurlijk nooit goed op die leeftijd. Wegens vernielingen en dronken minderjarigen werd ons verteld dat we nooit meer terug hoefden te komen. Al hebben we er dit jaar toevallig weer een show gespeeld. Gelukkig ging het dit keer beter.’

Toen volgde de coronaperiode. Drummer Charlie Wayne verliet Ugly om zich volledig te kunnen focussen op zijn andere band: Black Country, New Road. De huidige bandleden besloten te focussen op een studie. Bijna betekende dit het einde van Ugly, maar Sam en gitarist Harrison wilden het niet loslaten. Vier vrienden voegden zich bij de band. Het zorgde voor een heuse gedaantewisseling. ‘We waren altijd al wel weirdo’s, zo’n rare experimentele band. We gingen van een viertal naar een zestal om onze sound nog meer uit te breiden. Ik denk dat er sindsdien geen limiet meer zit op wat we willen uitproberen’, vertelt Sam. ‘Ja, van een viertal naar een zestal, en daardoor muzikaal van King Krule naar King Crimson,’ constateert Jasmine.

Pas in 2023 verscheen het eerste materiaal sinds 2019, een EP getiteld Twice Around The Sun. Zes tracks, 36 minuten. De lange gitaarsongs barsten van de folkinvloeden, tempowisselingen, koorzang en aparte harmonieën. ‘Als mensen vragen in wat voor band ik speel, probeer ik zo vaag mogelijk te blijven,’ zegt Jasmine. ‘Het is zo moeilijk om uit te leggen. Vaak, als ik een poging doe, klinkt het alsof ik in een band speel die de Glee-soundtrack namaakt.’ 

Dat is wel te begrijpen. Leg de naald op de EP en je hoort eerst slechts idiosyncratische zanglijnen en harmonieën. Soms in het Engels, soms in het Duits, soms in een onverstaanbare taal. Pas na twee minuten klinkt het eerste instrument. Jasmine: ‘We willen het publiek desoriënteren. Alsof je in een hele vreemde nachtmerrie bent beland. De luisteraar is na die twee minuten compleet uit balans. Of heeft hoofdpijn, dat kan ook. Dat hebben wij als we de track live uitvoeren namelijk ook heel snel.’ 

Dat is alleen nog maar wat Ugly hoopt over te brengen met de muziek, maar de teksten op Twice Around The Sun zijn minstens net zo onheilspellend. Verhalen over de donkere kanten van religie of moordlustige herders, zulke dingen. ‘Het zijn een soort old wives’ tales of folklore. Historisch gezien sluit dat natuurlijk ook goed aan bij de folkmuziek die we maken’, zegt Sam. ‘Het heeft voor een groot deel te maken met onze religieuze opvoeding. We hebben ook alle zes een achtergrond in verschillende koren. Vandaar al die religieuze verwijzingen en de nadruk op samenzang.’ 

Voor het liedje ‘Sha’ liet Jasmine zich inspireren door Nichiren Boeddhisme, een Japanse versie van het geloof. ‘Ik ben een groot fan van Herbie Hancock. Ik hoorde dat hij zich ook hierdoor liet inspireren, dus verdiepte ik me erin.' Het refrein bestaat uit de Boeddhistische zin ‘Nam-Myoho-Renge-Kyo’. Volgens de religie zou je Buddha-achtige kenmerken krijgen als je dit zingt. Ook zou je creativiteit beter tot uiting komen. ‘Ik ben zelf niet religieus, maar ik vond wel veel comfort in die zin. Het past goed bij de positieve en opbeurende aard van het liedje, en ik denk vooral dat het goed klinkt als refrein.’ Dat is een van de vele opvallende kenmerken van Ugly: regelmatig zang zonder duidelijke tekst. Jasmine legt uit hoe dit te maken heeft met het schrijfproces van de band: ‘Onze muziek komt voort uit jamsessies, het is een beetje alsof we allemaal rondom een kampvuur zitten. Een aantal van ons, vooral Tom en Harry, kramen dan wat onzin uit. Gewoon rare geluiden of tonen. We geven als groep op sommige liedjes meer om de klank van deze woorden dan om de betekenis. Het draagt ook weer bij aan dat desoriënterende effect. Kampvuurmuziek, maar dan wel uitgevoerd door een soort cult, ofzo. Ik denk dat je als luisteraar verdwaalt in al die rare tonen en geluiden.’

‘Hopelijk hebben we het Left of the Dial-publiek nu niet afgeschrikt. Het zou leuk zijn als jullie naar ons komen kijken, het is onze eerste Nederlandse show’, zegt Sam. Hij zegt dit in de pauze van zijn bijbaan als barista. Het is de realiteit voor veel bands die volgende week naar Rotterdam afreizen. Alle bandleden van Ugly werken fulltime, naast hun muziekcarrière. ‘Dat maakt zo’n show op Left of the Dial ook wel eng voor ons’, zegt Sam. ‘Het voelt alsof er veel vanaf hangt. Maar gevoelens van blijdschap en dankbaarheid overheersen, hoor.’ 

Het is extra spannend omdat Ugly vooral nieuw materiaal uit gaat testen tijdens Left of the Dial. ‘Voor mensen die onze EP leuk vinden: daar spelen we zeker liedjes van. Het meeste gaat echter nieuw zijn, iets heavier en meer energie. We experimenteren graag, dus misschien zie je wel een soort Ugly goes reggae, ofzo’, grapt Jasmine. ‘Nee, maar serieus. Het kan alle kanten op, misschien gebruiken we dit keer zelfs wel echte woorden.’