Mk.gee in Paradiso: enigmatische gitaarheld voor de cool kids Mk.gee in Paradiso: enigmatische gitaarheld voor de cool kids

Hij is een van dé nieuwkomers van 2024 (stem op ‘m voor onze Song van het Jaar-verkiezing), een langharige dude met een hoge favoriete-muzikant-van-je-favoriete-muzikant-factor. Het internet staat vol met goedbekeken YouTube-tutorials, Tiktoks en Reddit-threads: hoe komt Mk.gee aan zijn unieke sound?! En onder zijn fans: Frank Ocean, SZA, Bon Iver, John Mayer. En oh ja, mr. Slowhand Eric Clapton vergeleek zijn spel vol ontzag met Prince.

Ook Paradiso staat dus vol met bewonderende muzikanten. De gasten van Weval staan een halfuur voor aanvang al bij de ingang te verkondigen dat ze al lang niet meer zo’n fan zijn geweest als van Mk.gee, Sef staat zich op het balkon achter de oren te krabben met de vraag wat er aan deze show precies gepland is en wat er on the spot ontstaat. En we spotten ook Elias Mazian, Pitou en Joost-gitarist/producer Dylan van Dael in de zaal. Wat verder opvalt: het publiek is hartstikke jong. Vooraan staan hordes meisjes met neusringetjes en skaterhoodies mee te brullen, daarnaast alle knappe softbois van Amsterdam: de Gen Z-crowd omarmt Mk.gee totaal.

Best intrigerend, want er zitten verdomd veel oubollige AOR en slicke eighties rock-invloeden in zijn tunes. Prince weerklinkt overal, op Tiktok wordt ‘Dream Police’ met Phil Collins vergeleken. En hoewel de era waarnaar hij verwijst juist heel erg hifi was, klinkt deze muziek expres lofi en crappy, alsof het te luid wordt afgespeeld over totaal afgeragde, kapotte speakers. Een beetje zoals het latere, experimentelere werk van Bon Iver. En juist die esthetiek maakt zijn muziek ook cooler dan cool.

(lees verder na de video)

Hoe-ie dat live doet? Pas op hoor, nu wordt het even nerden, maar dat is wel de essentie van Mk.gee: achter een muur aan speakers zit de drummer verscholen, die vooral met samplepads en drumcomputers in de weer is. Rechts een gitarist met zo’n heftige batterij aan effecten dat zijn spel vaak meer wegheeft van synthesizers. En Mk.gee zelf staat linksvoor te tokkelen op een Fender Jaguar met dikke snaren in bariton-stemming. Met zijn duim speelt hij zelf de baspartijen terwijl wijs- en middelvinger de razendsnelle melodietjes en akkoorden verzorgen. Speelt hij zachtjes, dan klinkt zijn gitaar zangerig. Begint hij harder te spelen, dan gaat alles in het rood en raakt-ie zwaar en typisch vervormd zoals je nog nooit gehoord hebt. Hoe-ie dat flikt? Niet met een keur aan boetiek-gitaarpedaaltjes, niet met een peperdure one-of-a-kind versterker, maar juist door zijn gitaar direct in een ouwe Tascam 4-track-taperecorder te steken.

Nou, dat klinkt dus vaak te gek en totaal uniek. Zijn gesoleer in de stemmige ballad ‘Lonely Fight’ doet denken aan de fretloze bas van Jaco Pastorius, in ‘Little Bit More’ dubbelt hij zijn zang met zijn gitaarspel, ‘Candy’ spelen ze veel jachtiger en feller dan op plaat, ‘New Low’ krijgt een mega-heftige elektronische beat mee en het refrein van ‘Alesis’ (op plaat best introvert) explodeert zo’n beetje. Maar de grootste ontvangst krijgt het piepkorte ‘DNM’. Mensen beginnen al te juichen zodra ze die weirde piano-sample in het intro horen. De voorste rijen beginnen massaal te springen en hossen… en dan is het liedje alweer afgelopen… en dan speelt-ie ‘m nog eens… en nog eens! Elke keer is de ontvangst nog net iets extatischer.

Mk.gee blijkt bovendien een begeesterde frontman die live al net zo venijnig en dynamisch kan zingen als spelen, maar grappig genoeg lijkt-ie de spotlight het liefst te ontwijken: het hele uur lang is de Paradiso vol rook gepompt en is zijn gezicht nauwelijks te zien in het tegenlicht. Tijdens recente single ‘ROCKMAN’ gaat al het podiumlicht zelfs uit, en de zaallichten aan. Een nieuw gitaaricoon, maar wel een schuwe dus. Laten we hopen dat festivals als Best Kept Secret en Down The Rabbit Hole al achter hem aan zitten.