RIMON: ‘Ik ben gestopt met mezelf klein houden’

Zes jaar geleden zette Rimon zichzelf in één klap op de kaart met haar debuutsingle 'Grace'. Het bracht haar meteen internationale aandacht: lovende recensies van Pitchfork, een nummer 1-plek in onze Noorderslag-toplijst, optredens in de grote steden van Europa. Ze werkte samen met het Franse duo Justice (dit jaar nog headliner op Best Kept Secret én Lowlands) en tourde als voorprogramma van r&b-ster Giveon de halve wereld over. 

Maar waar een album voor veel artiesten snel volgt, bleef het bij Rimon opvallend stil. ‘Een album voelde altijd als iets heel serieus,’ legt ze uit, een paar dagen na de release van Children of the Night. ‘Het moest kloppen, niet alleen muzikaal, maar ook met hoe ik me als persoon voelde. Dat gevoel van “dit is het moment” had ik nog niet eerder.’ In de beginjaren van haar carrière leek het alsof alles vanzelf gebeurde. ‘Ik zei overal ‘ja’ op zonder echt stil te staan bij wat ik aan het doen was. Ik zat in een soort loop en leefde vooral in het moment. Ik pakte gewoon alles wat er op mijn pad kwam.’ Het was pas toen corona het leven stillegde dat ze besefte dat ze iets blijvends wilde maken. ‘Ik ben daarna heel bewust een tijd van de radar geweest. Geen shows, geen afleiding, alleen maar focussen op mezelf. Ik wilde een body of work maken waar een verhaal in zit, een cohesieve lijn die mijn evolutie als artiest weerspiegelt.’

Vorig jaar stond ze dus nog als voorprogramma van de mega-wereldtour van de r&b-ster Giveon. ‘Het was inspirerend om te zien hoe professioneel en consistent zijn team en show waren. Dat gaf me de drive om hetzelfde te willen bereiken. Mijn EP's hebben altijd een thema gehad, maar ik merkte dat ik het lastig vond om een verhaal te vertellen op het podium. Het voelde heel all over the place. Na die tour voelde ik me echt mentaal ready om mijn eigen verhaal volledig te vertellen.’ 

Rimon is nogal impulsief, zingt ze op het album. Zo verhuisde ze tijdens de pandemie naar Londen en leefde een periode uit haar koffer zonder vast thuis. Om vervolgens te ontdekken hoe belangrijk rust en stabiliteit eigenlijk zijn. Dus werkte ze de afgelopen anderhalf jaar intensief aan zichzelf, begon met sporten, nam intensieve vocal coaching en ging in therapie, vertelt ze. ‘Ik heb heel lang nagedacht over wat het was wat mij tegenhield. Ik denk dat ieder mens dit wel voelt. Ik merkte dat ik mezelf saboteerde, door mijn eigen verleden en dingen die ik heb meegemaakt. Als iemand vroeg wat mijn droom was, minimaliseerde ik dat altijd. Dat kwam voort uit onzekerheid en een gevoel van een soort nederigheid, maar uiteindelijk werkte het tegen me. Ik heb geleerd om echt ruimte in te nemen en mijn ambities te omarmen. Ik ben gestopt met mezelf klein houden.’

Haar debuutalbum voelt als een manifest: een viering van zelfacceptatie en een vuist tegen opgelegde regels. Het is de soundtrack van iemand die weigert in hokjes te passen en haar eigen pad kiest. ‘Ik ben altijd iemand geweest die zich verzette tegen regels en kaders,' zegt ze. ‘Dat zat al in me als kind. Ik groeide op in een Eritrees en orthodox-christelijke omgeving, waar veel verwachtingen en traditionele normen waren. Daar botste ik al vroeg tegenaan.’

Haar moeder was 24 jaar oud toen ze besloot Eritrea te verlaten, met de toen éénjarige Rimon op haar arm. ‘Mijn moeder heeft moeten leren wat het is om soldaat te zijn. Gelukkig heeft ze nooit in de oorlog gevochten, maar ze kende genoeg mensen die het niet overleefden.’ Samen met haar moeder belandde Rimon via een schip voor vluchtelingen in Dordrecht, om vervolgens in Engeland in een kamp voor illegalen terecht te komen. Uiteindelijk vonden ze hun weg naar Nederland, waar ze vijf jaar in verschillende asielzoekerscentra verbleven voordat ze in Zandvoort een eigen plek kregen. ‘Ik ben altijd heel koppig geweest’, zegt ze. ‘Als baby, als kind, altijd al. Mijn omgeving heeft daarin wel een rol gespeeld. Dat ik in mijn jeugd gewoon op zoveel verschillende plekken ben neergezet. Dat zorgde eigenlijk voor een soort weerstand vanuit mij. Ik heb ook nooit mijn middelbare school afgemaakt, omdat ik zoveel moeite had met autoriteit. Überhaupt met mensen die mij vertelden wat ik moest doen.’ 

‘Er was een tijd dat ik dingen niet zei, vaak om de gevoelens van anderen te beschermen. Maar dat bleef zich opstapelen, en op een gegeven moment dacht ik: dit werkt niet meer. Door verschillende situaties in mijn leven kwam ik tot de radicale conclusie dat ik gewoon moet zeggen wat ik vind en voel. Het was spannend, vooral dingen zoals ‘nee’ zeggen, maar hoe vaker ik het deed, hoe bevrijdender het voelde. Het is niet het einde van de wereld om je uit te spreken. Die vrijheid om te uiten wat ik écht voel, is een belangrijk onderdeel geworden van mijn album. De track ‘City is Burning’ is daar een goed voorbeeld van: het is extreem, maar het geeft ruimte aan die rauwe emoties. Het gaat natuurlijk niet om letterlijk iets in brand steken, maar om het vrijmaken van opgekropte emoties. Het was bevrijdend om een nummer te maken waarin ik alles kon zeggen wat ik voelde, zonder filter.’

Ook de albumtitel Children of the Night ademt die rebelse energie. ‘Het is een soort ode aan mensen die hun eigen pad kiezen, los van wat de maatschappij van hen verwacht. Het collectieve gevoel van vrijheid dat ik daarmee wilde uitdrukken, zie je terug in de albumhoes. Die intense rode kleur staat voor lef en expressie.’ 

Toch is Rimon meer dan alleen een rebel. Het album weerspiegelt ook de dualiteit die ze in zichzelf voelt: de drang naar rust en structuur versus een verlangen naar vrijheid en roekeloosheid. ‘Ik zit nu in mijn mid-twenties, een fase waarin iedereen om me heen op een ander punt in het leven lijkt te staan. Sommige vrienden krijgen kinderen en bouwen een carrière op, terwijl anderen nog steeds op afterparty’s staan. Ik voel me vaak ergens daar tussenin.’

Deze innerlijke tweestrijd komt ook naar voren in hoe ze omgaat met verantwoordelijkheid. In het nummer ‘Make Money’ zingt ze over haar struggle met geld. ‘Ik ben de eerste in mijn familie die financieel stabiel is, en ik voel me verantwoordelijk om voor hen te zorgen. Maar aan de andere kant wil ik ook gewoon een jongvolwassene zijn, mezelf iets gunnen, leven zonder constant na te denken over verplichtingen. Het album zit vol met zulke tegenstellingen. Het is een reflectie van wie ik nu ben: iemand die probeert te navigeren tussen volwassenheid en vrijheid, discipline en zelfexpressie.’

‘Ik heb geprobeerd om de grenzen van r&b op te rekken,’ legt ze uit. Geïnspireerd door artiesten zoals Kanye West en Tyler, The Creator, experimenteerde ze met onverwachte overgangen, live-instrumentatie en progressieve producties. ‘Ik wilde iets maken wat zowel vernieuwend als authentiek voelde. Het mocht niet voorspelbaar zijn.’ En let op: Rimon wil zichzelf niet vastpinnen. ‘Mijn volgende project klinkt waarschijnlijk weer compleet anders. Ik wil blijven groeien en mijn muziek laten evolueren met wie ik ben als persoon’. 

Nu ze zichzelf toestaat groot te dromen, durft Rimon te zeggen wat haar doelen zijn. ‘Ik wil arena's vullen, internationaal impact maken. Het gaat mij niet alleen om het succes, maar om een legacy achterlaten. Muziek is voor mij een manier om verhalen te vertellen die blijven hangen.’ Haar boodschap aan anderen die worstelen met zelftwijfel is duidelijk: ‘Durf gewoon. Werk aan jezelf, je craft, en wees een beetje delusional. Als jij niet in jezelf gelooft, zal niemand het doen. Het begint allemaal met de keuze om die eerste stap te zetten, hoe eng dat ook is.’