CHARLOT: ‘Ik was op iedereen verliefd, wilde alles uitproberen’

Het had iets ontwapenends, zoals je dat vaker ziet bij muzikanten die overweldigd worden door het moment. Lotte Mulder, alias CHARLOT, kreeg een kans waar menig muzikant van droomt: ze speelde afgelopen zomer op Lowlands, drie maanden vóór haar debuutalbum uitkwam. Ze stond in de Lima, de meest bescheiden tent van Biddinghuizen, maar wel een die zich leent om een publiek aan je lippen te laten hangen, midden tussen alle prikkels. Dat lukte CHARLOT met haar verhalende pianoballads, maar nog meer met de prikkelend dansbare synthpop van haar meer elektronische liedjes. En zo nam ze een voorschotje op een moment dat eigenlijk nu pas aangebroken is: haar debuut.

Lotte Mulder groeide op in Oog In Al, een nette buurt in Utrecht waar de straten vernoemd zijn naar klassieke componisten en de brug naar een hardloopster. Het was een gelukkige jeugd, zegt ze, met een vader die grafisch ontwerper was, een moeder die teksttrainingen gaf, een zusje en een hond. De hond is inmiddels dood (zoals dat gaat), vader en moeder zijn uit elkaar (dat zat er helaas aan te komen) en het zusje kreeg onlangs haar diploma 'finance and control' tussen een klas vol rechtse jongens.

En Lotte? Die sloeg haar vleugels uit naar de popacademie. Eerst in Haarlem, waar ze haar complete band verzamelde, later bij Codarts in Rotterdam, waar ze onder meer bij Froukje in de klas belandde. Het verklaart meteen ook waarom CHARLOT straks als voorprogramma van de populaire zangeres in AFAS Live staat. En het verklaart ook waarom we nu in een koffiezaakje aan de Rotterdamse Nieuwe Binnenweg zitten, schuin tegenover een stripteasebar. ‘Ik zit hier heel vaak om te werken,’ zegt CHARLOT terwijl ze een slokje van haar cappuccino neemt.

Het klinkt en oogt allemaal zo logisch, de levens- en carrièreloop van CHARLOT. Ze nam ruim de tijd voor haar debuutalbum, dat nu uit is. Ze liet zich niet gek maken door de hype die haar single 'Better When It's Dark' twee jaar terug al veroorzaakte en werkte geduldig toe naar een album met een concept. Lost Like Alice is helemaal gebaseerd op de klassieker Alice In Wonderland uit 1865 van Lewis Carroll, een surrealistisch sprookje over opgroeien in een wonderlijke wereld. ‘Het begon met één liedje, het titelnummer, en toen had ik het boek nog niet eens echt gelezen. Dat ben ik gaan doen toen ik dat nummer verder begon uit te werken, en ik vond de twaalf hoofdstukken van Alice een mooi skelet voor een album. Het zijn uiteindelijk dertien liedjes geworden.’

Vrij associërend matchte CHARLOT gebeurtenissen, observaties en gedachten uit haar eigen leven met de verhalen uit het boek. ‘Neem bijvoorbeeld het hoofdstuk Pool Of Tears, het tweede hoofdstuk waar Alice net in het konijnenhol gevallen is. Ze is eerst heel groot, past niet meer door de deur, krimpt weer door het drinken van een substantie en moet vervolgens zo hard huilen dat ze in een plas van haar eigen tranen staat. Het gaat in feite over de verwarring die kan ontstaan door grote veranderingen in het leven. Het deed me denken aan het verhaal van een huisgenoot van me die een paar jaar geleden haar moeder verloren heeft, wat uiteraard veel impact op haar heeft gehad. Die moeder hield zich bezig met watsu, een soort watertherapie in lichaamswarm water waarin een therapeut je tot complete ontspanning brengt. Dat moet een soort helende werking hebben. In mijn liedje verzuipt het meisje niet in het zwembad, maar in haar eigen tranen. Het gaat over rouw en over opgroeien.’

Zo associeert CHARLOT zich door het dagelijks leven, met Pinterest-borden als hulpmiddel om haar songs beeldend te maken. Ze pint er kleuren, voorwerpen, ideeën voor videoclips. Foto's van tranen, foto's van zwembaden, om het nog concreter te maken. Of caleidoscopen, in het geval van het daarnaar vernoemde liedje. ‘Daar komt de zinsnede “sharp like aluminium” vandaan.’ Het beeld van de caleidoscoop staat uiteraard voor een kleurrijk en versplinterd zelfbeeld; zoals eigenlijk alle liedjes op het album gaan over een zoektocht naar identiteit. En voor het startpunt van die zoektocht moeten we toch nog even terug naar die gebalanceerde jeugd in Utrecht. Want ook in een gezin waar je vader een foodtruck runt en je moeder je meeneemt naar Into The Great Wide Open, kun je natuurlijk tegen blokkades aanlopen.

‘Al vanaf de basisschool voelde ik me niet echt op mijn plek. Ik werd niet echt gepest, maar wel buitengesloten. Halverwege de middelbare school begon ik mijn draai te vinden, met een belangrijke rol voor de muziek die ik maakte. Toen ik rond dezelfde tijd tot de ontdekking kwam dat ik op vrouwen viel, dacht ik: dat ga ik mooi niet aan mensen vertellen. Ik dacht: dat bewaar ik wel voor als ik naar het conservatorium ga, want daar zit ik tussen allemaal creatievelingen en dan komt het sowieso wel goed. Nu niet verpesten.’ Je zou kunnen denken: ach, die laatste 2,5 jaar van de havo, wat betekent dat nou op een mensenleven, maar het zijn nogal wat jaren. Het is de tijd van je eerste kus, van uitvinden wat verkering nu eigenlijk inhoudt, van je opvallend kleden en aansluiting zoeken bij mensen die net als jij zijn.

‘Ik had in die tijd geen enkele ontwikkeling in de liefde,’ zegt CHARLOT. Het is niet gek dat ze zich in de jaren die volgden, tussen de muzikanten, als een malle op de ontwikkeling van haar identiteit is gaan storten. ‘Ik was op iedereen verliefd, wilde alles uitproberen. Ik voelde een buzz als een net opengetrokken fles champagne, en zo voel ik me nog steeds.’

Dat betekent natuurlijk niet dat alles in één keer goed valt. Experimenteren is ook op je bek gaan, vertelde CHARLOT eerder dit jaar nog toen ze haar single 'Underground' uitbracht. ‘Is iedereen nou gek of ben ik het?’ vroeg ze zich toen hardop af, refererend aan alle mensen om haar heen die zich thuis lijken te voelen in open relaties en die wél de jaloezie wisten te managen die haar opvrat. ‘Toen zat ik in een ingewikkelde relatie waarbij ik veel onzekerheid voelde. Maar nu ben ik single en vind ik het allemaal weer heel leuk. Als ik losjes aan het daten ben, is het allemaal leuk en vrij; als ik verliefd word, is het een probleem. Dan verlang ik toch naar een soort exclusiviteit.’

Dat betekent niet dat CHARLOT sinds de release van Underground alweer deuren heeft dichtgedaan. ‘Nee, er zijn juist deuren opengegaan. Ik dacht jarenlang dat ik alleen op vrouwen viel, dat dat niet zo is, vind ik een leuke ontdekking.’ Zo is CHARLOT voorlopig niet uit ‘gebubbeld’; het leven als muzikant lonkt, de droom van het leven on the road en over de grens. ‘Ik ken ook wel mensen die inmiddels een 9-tot-5-baan hebben en over kinderen nadenken. Of ik dat teleurstellend vind? Nee hoor, ik denk wel eens: ook lekker. Maar mijn avonturen leveren wel nieuwe muziek op.’