Net als dat naderende einde zijn er nog een paar zekerheden als je op de zondag van Lowlands gaat feesten: bossen en bossen vol takken worden uit de grond gerukt om daarmee te zwaaien en dansen, en de Adonis inkomen is nog moeilijker dan op dit moment een zinnig woord uitbrengen over hoe je weekend was. Waar de allerjongste festivalgangers de Lima en het omliggend gebied slopen bij de Polka Party van Kees van Hondt en Captain Keith met al dat geplukte groen en er een achterstevoren-polonaise wordt ingezet, is er met niet al teveel moeite ook een polonaise in de vorm van een mega-rij te zien voor de Adonis. David Vunk zwaait vanaf 2.00 uur de scepter in dit queer-paleis en verliest gedurende zijn gehele set geen energie. MMIV neemt het over van de Rotterdammer met een iconisch italo-setje dat thuiskomen in Adonis ademt.
Als David Vunk nummers als 'I'm Alone Until You Show Me’ van Paul Johnson of ‘Disco Bambina’ van Heather Parisi draait weet je weer precies waarom het zo belangrijk is dat deze plek er is op Lowlands. Hier wordt iedereen in diens puurste vorm verwelkomd, en vooral de fierce dansers vieren zichzelf, elkaar en het publiek. Adonis is een gezellige, veilige bubbel tussen al die grote tenten, en dat verklaart waarschijnlijk waarom iedereen hier elk jaar en elke dag tegelijkertijd naar binnen wil.
Dit weekend is de ArmadiLLow het toneel van een hoop emotionele momenten. Er werd al iemand ten huwelijk gevraagd tussen die beruchte torens (ze zei ja!) en op maandagochtend tussen 4:30 en 8.00 ‘s ochtends peutert BSS hier wat traantjes los van mensen die alles in de strijd gooien om toch nog even te blijven staan. ‘Nog één plaatje dan’, hoor je overal om je heen. Het hele weekend kon je non-stop nog dat ene extra plaatje meepakken in deze 24-uurstent, maar nu komt er dan toch echt een einde aan Lowlands. Niet voordat alles uit de laatste nacht is gehaald, van beuken in de Bravo tot thuiskomen in Adonis.
De technotrein vertrekt vanaf Bravo
Zoals ieder jaar is de grote buurtent Bravo op zondagnacht al een stuk rustiger door Lowlanders die het eerder hebben opgegeven. De line-up is interessant genoeg om te blijven, maar toch merk je dat de artiesten die hier staan er hard voor moeten werken om te blijven boeien. Amoral staat bekend om haar gestage opbouw. Verwacht geen wilde drops of melodieuze uitspattingen; dit is een techno-trein die in één rechte lijn doordendert. ‘Multimiljonair pro dj’ Bambounou en Amniote Editions-baas Mama Snake brengen daar wat verandering in door afslagen te nemen waarmee ze het grote publiek nog wat langer proberen te boeien, en tijdens hun set van een kleine twee uur maken we zeker een aantal bochten. Een overstuurde edit van Eminem’s ‘Without Me’ klinkt bijna plagerig en protserig door deze wel erg grote ‘big room’, en afsluiten met french house stond ook niet op de bingo-kaart van wat deze twee wellicht zouden gaan doen vannacht.
Normaal gesproken draaien ze los van elkaar wat dieper en trippier, maar als duo zetten ze hun geld vanavond in op tracks zoals ‘Raw Audio Models’ van Chlär, een hardgroove-plaat waar je U tegen zegt. Afsluiter Patrick Mason trekt die lijn door en krijgt zoals gewoonlijk dansers helemaal mee door ze het goede voorbeeld te geven met zijn aanstekelijke energie. Als hij KI/KI’s remix van Felix’ ‘Don’t You Want Me’ inzet tegen het einde van zijn set, lijken de mensen die ervoor hebben gekozen om af te sluiten in Bravo helemaal gelukkig te zijn met hun beslissing.
House verliest zijn charme nooit
Aan de andere kant van het terrein, in de veel kleinere X-Ray, lijkt het erop dat de artiesten die hier vanavond spelen de plukjes dansers willen charmeren met warme, ouderwetse house. In tegenstelling tot de India, waar drum & bass icoon Maduk de geflipte edit ‘Off Wiv Ya Headz’ van Nia Archives draait, is het in de X-Ray een stukje makkelijker dansen op clubby four-to-the-floor beats.
De Parijse Kléo trapt af met soulvolle houseplaten die met geen mogelijkheid te Shazammen zijn, maar wel een glimlach op de vermoeide gezichten toveren. De set van de gemaskerde Moodymann is daarna een echte highlight van de zondagnacht te noemen, want je kunt er gewoon niet omheen dat deze man zo waanzinnig kundig draait. Moodymann eert de roots van elektronische muziek door platen van Roy Ayers en Frankie Goes To Hollywood te draaien en die af en toe aan te kondigen zoals alleen hij dat kan, en werkt daar behendig artiesten als Moderat doorheen. Vanuit een hoekje druggy house en amapiano gaat hij heeeelemaal terug naar kopstem-r&b van zo’n 90 BPM, die het midden houdt tussen Caribou en The Weeknd. Dat klinkt alsof het alle kanten opgaat, maar als je hier staat te dansen, voelt deze set als één logisch verhaal. House-veteraan Rob Manga staat backstage alvast even zijn platen door te spitten. De Groninger lijkt de exemplaren met veel punch in zijn tas te laten en kiest in plaats daarvan voor een selectie stoere house die iets lichter verteerbaar is. Samen met een handjevol clubbers zegt hij de X-Ray gedag voor dit jaar.
Een ode aan Lowlands
Die takken die eerder al het terrein over zwierven in de handen van de mensen die nog door wilden, vormen in het laatste restje van de Lowlands-nacht een heel bos in de ArmadiLLow. Nadat Not A Fan, het dj-project van Gotu Jim en twee maten, daar LCD Soundystem heeft gedraaid, is het dan eindelijk de beurt aan Amsterdammer BSS. Dit slot, waarin straks de zon omhoog komt, is een soort ode aan de dj. Als je dit tijdstip krijgt op deze plek weet je dat mensen niet meer om je heen kunnen. BSS heeft voor deze bijzondere gelegenheid zijn favoriete Lowlands-platen verzameld; tracks die hij op precies dit festival heeft opgedaan en die hem gevormd hebben. Waar zijn eigen werk vol emotionele synths en breaks normaal gesproken vaak en veel in zijn sets te horen is, doet hij dat hier minder en kiest hij voor de platen die we allemaal lijken te willen horen. Als het ware kaatst hij de bal terug en lijkt hij te zeggen: ‘om deze artiesten gaat het’.
Emoties voelen na drie dagen festivallen is echt een taaie klus. Maar zeg nou eerlijk, als je tracks hoort als ‘The Wheel’ van Depeche Mode, ‘Blue Monday’ van New Order, en uiteindelijk, als die zon er alweer in volle glorie is en we nu toch echt bijna afscheid gaan nemen van Lowlands ook ‘Love Will Tear Us Apart’ van Joy Division, mogen we best toegeven dat er bij flink wat mensen traantjes opwellen achter die spiegelende zonnebrillen. ‘Toch nog een plaatje blijven dan?’, de echte die-hards kunnen nog even door op de ultiem groovy (en bij vlagen emo) set van Jerrau, die om 8.00 uur begint. Blijf je daar? Dan is het kannetje tranen straks echt leeg.
Koven in de India op Lowlands 2024
Patrick Mason in de Bravo op Lowlands 2024
Rob Manga in de X-Ray op Lowlands 2024
Armadillow op Lowlands 2024
Armadillow op Lowlands 2024