Verdwalen is een eitje op Wilde Weide. Verkeerde afslag naar links en hoppa, je staat opeens in de stromende regen tussen de bomen te springen op de energieke hyperpop van übercutie Chibi Ichigo. Een flauwe bocht naar rechts brengt je naar die tent op de camping met een Nicki Minaj-vlag. Oké, dan toch maar dat modderige pad op met je glitterregenlaarzen, en je eindigt in een kas bij Droom Dit. Snikheet is het daarbinnen, maar die intense nederpopsongs over identiteit zorgen alsnog voor kippenvel.
Wilde Weide is het nieuwe broertje van Wildeburg. Het wordt dit jaar voor het eerst georganiseerd, op datzelfde labyrintische terrein in de Noordoostpolder. Waar die grote zus acht stages heeft waarvan het merendeel zich richt op dance en elektronisch, heeft Wilde Weide er vier met slechts één dj-podium. De focus ligt op livemuziek van kleinere en middelgrote namen, die dit jaar gedeeltelijk gecureerd worden door Suze Ijó, Sophie Straat, Willem Smit (Personal Trainer) en Donald Madjid (o.a. Don Melody Club). De bedoeling is hier om te verdwalen in de weelderige bossen om zo per ongeluk op je nieuwe lievelingsband te stuiten. Meer in het hoekje van Into The Great Wide Open dan Down The Rabbit Hole, dus.
Wilde Weide (jep, van de organisatoren van Wildeburg!) vindt dit jaar voor het eerst plaats. Superspannend dus, zo’n eerste editie. Is dit idyllische natuurpark geschikt voor zo’n ontdekkingsfestival? Hebben we de juiste acts geboekt? Zitten de mensen wel te wachten op een nieuw festival dat focust op live muziek? Wat als er geen hond is?!
Droom Dit op Wilde Weide
‘Waar is Gers Pardoel?’
Het jammere is dat veel mensen nog niet helemaal lijken te beseffen dat Wilde Weide niet Wildeburg’s identieke tweelingbroer is. Die zijn niet heel geïnteresseerd in wie er op het podium staat, en willen gewoon de hele dag dansen met een lauw blikje Brouwers-bier in de hand. Helemaal oké, da’s óók waar een festival voor is! Maar het is megasad om te zien dat een band als Personal Trainer, ondanks de onuitputbare energie van frontman Willem Smit, ZO weinig liefde krijgt vanuit het publiek aan de Wild Live. Of al die weglopers bij Willem, die teleurgesteld zuchten: ‘Weet je wie goed zou passen hier? Gers Pardoel.’ Ach, de rapper zelf geeft geen fuck. Hij brengt zijn introspectieve tunes met een soort ijskoude aura en controle die de achterblijvers een uur lang in de ban houdt. Ook cute: in plaats van ‘Wilde Paarden’ zingt-ie: ‘Wilde weide, wilde weeeeeeide!’
Camping-eindbazen en Gen Z’ers
Naarmate het weekend vordert, ontdekken de partypeople dat hun gewenste vibe op het Strand te vinden is, waar dj’s als de charismatische CARISTA en curator Suze Ijó achter de draaitafel kruipen. Degenen die wel naar de Noordoostpolder zijn afgereisd met een live-ontdekkersmindset, hangen voornamelijk rond de andere stages.
Opvallend: er zijn minder Gen Z’ers dan op andere festivals. En dat terwijl Wilde Weide een betaalbaar alternatief is voor veel andere driedaagsfestivals. Een weekendticket Lowlands kost dit jaar 325 euro (!!!), terwijl een weekendje Wilde Weide 245 euro is. Kijk, dat zijn dan toch weer zo’n 20 munten hier in Kraggenburg…
Er lopen vooral midden-dertigers en veertigers rond in Kraggenburg, sommigen zelfs met peuters die regenplassen nog wél leuk vinden. Dit zijn de mensen die grote spelers als Lowlands en DTRH hebben uitgespeeld, de camping-eindbazen met de beste regengear, de horizontale filmers. ‘Normaal ging ik elk jaar naar Down The Rabbit Hole,’ horen we een ervaren festivalganger (zie alle viezige polsbandjes die aan zijn rugtas genaaid zijn) zeggen, ‘maar daar valt voor mij niet zoveel meer te ontdekken.’
Wilde Weide
Hedonistische hiphop en duistere synthpop
En leuke ontdekkingen, die zijn er zeker. Droom Dit en Chibi Ichigo dus, maar ook CHARLOT verlaat de Noordoostpolder met een hoop nieuwe fans. Zelfs op een zeldzaam zonnige middag komen haar duistere synthpoptracks lekker uit de verf, en dat het geluid halverwege uitvalt, maakt niet uit. CHARLOT (én haar HELE goede band!) sleurt je vanaf de Wild Live zo weer haar donkere sprookjeswereld in. Bij Igor waait de zoveelste bui over het terrein, maar dat mag de pret niet drukken. Zijn 17-koppig (!!!) orkest voegt een extra dimensie toe aan zijn eigenzinnige DIY-hiphop.
Ook op De Baan, het tweede podium na de Wild Live, is veel leuks te ontdekken, zoals de snedige indierock van Dehd (mét brat-groene gitaar) en de zelfspot van Getdown Services. Da’s een maf Brits duo tussen LCD Soundsystem en The Streets in. Hier is ook plek voor hedonistische hiphop: de hilarische ‘Caribbean beauty’ Yoeri rapt over natuurwijnen en escargots, en Burning Fik-signing Milolaathetlukken pronkt in zijn tunes met z’n Prada en de Dior-brakka ‘die z’n piemel bedekt’. Oh, en vergeet vooral niet hoe GEIL hij is.
Kikkers kussen
Helaas voelt het een beetje alsof je veel van de kikkers die hier leven moet kussen voor je bij de prins(es) komt. Oftewel: voor elke leuke ontdekking zijn er ook veel teleurstellingen. Die spelen vaak ‘s middags, of aan het begin van de avond, waardoor het voelt of je een groot deel van de dag door een zure appel MOET bijten. comforter2 (voorgedragen door álle curatoren!) maakt moody clubmuziek voor indieheads die niet binnenkomt op klaarlichte dag. Ook Library Card en PVA maken weinig indruk, en klinken nogal flets. De new age van Ão lijkt angstaanjagend veel op wellnesscentrum-muziek, en ook Kids With Buns is live eigenlijk best saai. Σtella breekt met haar loungepop ook weinig potten, net als Astronaut en Abel Natürlich. Op Wild Live bouwt Mezerg ook een feestje, maar die theremin voelt ondertussen als een afgezaagde gimmick.
Bekende gezichten
Maar de allerbeste acts zijn toch de acts die we al kennen uit het festivalcircuit, of al langer meedraaien. Zo’n Willem bijvoorbeeld, en ook Balthazar’s Jinte Deprez doet met soloproject J. Bernardt goede zaken op de Wild Live. Zijn jazzy, elektronische indierock klinkt hier fantastisch, en die gouden strot laat je de miezer even vergeten. Datzelfde podium wordt ook platgespeeld door curator Sophie Straat. De urgente boodschap in haar geëngageerde levensliederen? Die komt binnen. Op haar verzoek nodigde Wilde Weide ook het activistische Lambrini Girls uit in Kraggenburg. Terwijl Oranje een achterstand tegen Turkije probeert goed te maken, schopt het Britse duo OVERAL tegenaan. Het patriarchaat, transfoben, extreemrechts (‘You guys have Wilders, right? FUCK HIM!!!!!!!!!!!’), de genocide in Palestina –– de wereld is fucking grimmig, maar deze strijdlust is net zo aanstekelijk als dattie hoopvol is.
Dat hoopvolle keert terug bij Belgisch jazz-dance-duo Lander & Adriaan, die respectievelijk achter hun drums en toetsen kruipen wanneer zondag overgaat in maandag. Ook hier zitten ze niet op het podium, maar middenin het publiek, onder een feesttent-achtige beschutting om hun instrumenten te beschermen van de 500e bui dit weekend. Natuurlijk is die set-up cool. Het fingerspitzengefühl van beiden is mega sick, net als die ongebruikelijke combinatie van jazz en de smerige Britse ravecultuur, en hun symbiotische samenwerking.
Maar het allervetste is de verbintenis die ze creëren. Dit is waar iedereen samenkomt: die mensen die heel het weekend op het Strand hebben gedanst, de muzieksnobs, de casual liefhebbers die zonder plan door de modder hebben gewaad om leuke muziek te checken, de doorgewinterde festivalgangers, de groentjes… Hier, op de instabiele planken die over de modderpoeltjes liggen, is er geen onderscheid, maakt het effe niet uit wie je bent en waarom je dit weekend op Wilde Weide bent. Dit gemeenschapsgevoel, al duurt het maar een uurtje, is iets wat we in deze tijden moeten koesteren, toch?