Taylor Swift brengt gepolijste Barbie-blockbuster naar de ArenA Taylor Swift brengt gepolijste Barbie-blockbuster naar de ArenA

Het is een magisch gezicht: de opkomst van Taylor Swift. De ene na de andere danser paradeert over de catwalk met reusachtige vleugels, fladderend als in een pastelkleurige vlindertuin. Ze vouwen hun vleugels over elkaar, trekken ze weer weg, en kijk eens? Daaronder stijgt Taylor Swift op uit de grond, op een bewegend podiumdeel. Zo speelt de Amerikaanse popzangeres de hele tijd met prikkelende beelden: emancipatie-anthem ‘The Man’ krijgt een kantoor waar dansers in pak rondrennen, bij ‘Lover’ neemt de band, die eerder weggemoffeld was aan weerszijde van het podium, plaats aan haar voeten, terwijl dansers in LaLaLand-outfits en bijpassende dansjes in de rondte wentelen. En dan hebben we pas één era gehad!

Welkom bij The Eras Tour, een blockbuster-spektakel zo glossy, zo zuurstokroze en zó succesvol dat Greta Gerwig het had kunnen regisseren. Precies zoals rond de Barbie-film hangt er een allesverzengende buzz rond deze show: er zit een ongekende druk op de kaarten, al op de woensdag strijkt een merch-karavaan neer bij de ArenA waar duizenden Swifties úúúren in de rij staan om alvast een sweater of tien te scoren of om hier vriendschapsarmbandjes uit te wisselen, en op de dag van het concert wordt de Bijlmer overspoeld door uitgedoste fans in glitteroutfits, prinsessenjurken, en andere prachtige kostuums die direct verwijzen naar de era’s – lees: tijdperken – van Taylor Swift. Het zijn de fans die de concertfilm ook al honderdduizend keer zagen, net als de vele virale TikTok- en Youtube-filmpjes. Zij bereidden zich maandenlang voor op deze show, door de vele rituelen en chants van het fandom in te studeren. Zij weten precies dat je na de bridge van 'Fearless' je handen in een hartje moet vouwen, en dat je als superduperüberfan bonuspunten scoort als je bij 'Bejeweled' tussen de zinnen 'And by the way' en 'I'm going out tonight' een zinnetje roept dat niet eens in het liedje zit. 'Where are you going, Taylor?!' Allemaal in koor!

Zij weten natuurlijk precies hoe deze show in elkaar zit: negen era’s, uitgekristalleerd in 45 songs in een kleine drieënhalf uur. Ze staan allemaal voor één albumcyclus, één tijdperk uit haar carrière. Allemaal met een eigen stijl, een eigen klankkleur, showelementen en outfits, zoooooveel outfits. We zien de glitterige cowboy-franjejurk uit haar Fearless-periode, toen Taylor nog een doorbrekende countrypopster was. De stoerdere en sexier Reputation-Taylor, toen ze na het Kanye-incident publiekelijk van haar voetstuk viel en daarop reageerde met een donkerder en verbeten popplaat en een bad bitch-celebrity-girl squad (die vandaag wordt nagebootst door haar dansers). Folk-tweeluik folklore en evermore krijgt zelfs een volledig bosdecor, inclusief boshut met rokende schoorsteen, waar ze vanuit een zolderkamertje in cottage-core-jurk op haar gitaar tokkelt. Geweldig, hoe ze daar 'willow' zingt vanuit een sprookjesbos volgepompt met rook, terwijl haar dansers rondzwieren met lichtgevende lampionnen als uit een Harry Potter-film!

Tegelijkertijd is die indeling per album ook de achilleshiel van deze show: het maakt dat ze steeds per plaat een nieuwe spanningsboog moet bouwen. Dat gaat hartstikke goed bij de eerste helft van de show, en na het hele Red-tijdperk met superhits ‘22’, ‘We Are Never Ever Getting Back Together’ (met ‘mij niet bellen’-opmerking van haar danser en viral icoon Kam Saunders!) en ‘I Knew You Were Trouble’ kan een ballad van 10 minuten (‘All Too Well’) ook gewoon, ja hoor! Maar als Taylor na haar Reputation­-bangers vol donkere synths en duistere beats overschakelt naar de lieflijke folksongs van folklore en evermore, dan valt dat blok, na magistrale uitvoeringen van ‘betty’ met mondharmonica en ‘champagne problems’ aan een piano vol mos, eigenlijk best wel dood. De uptempo pophits van 1989 zijn daarna weer allemaal raker dan raak, maar het complete blok van The Tortured Poets Department – dat wat lager in energie ligt, pas na tweeënhalfuur komt maar wél een van de langste blokken van de show is – voelt behoorlijk overbodig, en na acht tracks van een plaat die geen echte hits kent snák je een hit als 'Anti-Hero' of 'Karma', vanavond een top-uitsmijter van de dromerige Midnights-era.

En eerlijk: nog nooit een popshow gezien die zó perfect is uitgedacht, een popspektakel van zo’n omvang, waar zoooooveel uren aan repeteerwerk in zijn gaan zitten. Ieder danspasje, iedere looplijn, ieder praatje is van tevoren geregisseerd en wordt nauwkeurig uitgevoerd. Alleen: waar veel sterren van dit kaliber, van Springsteen tot Dua Lipa en Ed Sheeran, al hun emoties en enthousiasme kanaliseren in de act en iedere show weer het gevoel geven dat het een magisch moment is, geeft zij dat niet. Wél dat ze heel hard gewerkt heeft om een gigantisch en tot in de puntjes voorbereid spektakel neer te zetten, eentje die er volledig op is geënt om haar die-hard fans compleet weg te blazen (en daarin slaagt!), en ze koestert ook duidelijk de tijd en voorbereidingen die fans treffen om hier te komen. Alles wordt gebracht met een professioneel Amerikaans enthousiasme. Tegelijkertijd weerspiegelt ze niet de razende emoties die door de ArenA gieren, en weet daarmee het publiek ook niet te laten opstijgen zoals Ed Sheeran dat bijvoorbeeld wel lukt. Geen Swiftie zal teleurgesteld zijn door deze show (sterker nog: die zullen weglopen met het gevoel de beste show OOIT! gezien te hebben), maar ben je een casual luisteraar die met een wat afstandelijkere blik kijkt? Dan blijft deze show soms nét een beetje vlakjes.

Dat maakt die twee verrassingsliedjes vrijwel aan het einde dan weer zo mooi. Geen krankzinnig lichtplan, geen dichtgetimmerde choreografieën en virale showelementen die we al honderd keer op TikTok voorbij zagen komen, maar juist een moment van totale verrassing. Gewoon Taylor, die akoestisch een stel losse b-kantjes en bonustracks pakt die ze zelden speelt, en die live in mash-ups gooit die haar fans nog niet eerder hebben gehoord. Dat is het moment dat de fans helemaal uit hun dak gaan, dat er nog effe tien decibel harder gegild wordt en de meeste emotie wordt overgedragen. En dan…? Knipper twee keer met je ogen en ze is alweer weg, van een denkbeeldige duikplank gesprongen richting het volgende spektakelstuk.