Op de tweede editie van Oyster Festival is het alsof je met de metro heen en weer schiet naar alle hoeken van Londen: de Melkweg heeft allerlei veelbelovende hiphop-artiesten uit Britse hoofdstad over de vloer, en werpt zo een mooie blik op de toekomst van de Britse rap-scene.

Welja, de Melkweg mag de rode loper uitrollen! Eregast op de tweede editie van Oyster Festival is Skepta. Meester Shutdown, genadeloos mc, grime-pionier, maar vanavond vooral… acteur en filmregisseur. Als artiest is hij veel te groot voor de tweede editie van Oyster – een soort London Calling voor UK hiphop en r&b –, máár hij wilde best naar Amsterdam komen om zijn filmdebuut Tribal Mark te promoten, een 25 minuten durende film over een jonge gast die vanuit Nigeria naar Londen emigreert, daar niet bepaald met open armen wordt ontvangen en uiteindelijk huurmoordenaar wordt.

Zo’n filmvertoning en aansluitende Q&A zijn een slimme manier om al vroeg publiek naar binnen te trekken, maar ook een beetje een maffe opening voor een festival dat meesurft op een frisse golf aan Britse hiphop, r&b en neosoul, en vooral artiesten uitnodigt die nadrukkelijk NIET in de voetsporen treedt van Skepta, maar een totaal andere hoek van voornamelijk Londense rap vertegenwoordigt.

De belangrijkste sound die op deze zaterdagavond in de drie zalen van de Melkweg klinkt, valt in de playlist ‘Chill UK Rap Vibes’. Gedempte beats die bepaald niet om een moshpit smeken, moody rappers die hun stem zelden verheffen. Neem headliner Blanco uit Kennington, een gast die op veertienjarige leeftijd nog de drill-groep Harlem Spartans oprichtte, maar de duisternis inmiddels de rug heeft toegekeerd en liever rapt op Braziliaanse ritmes en afroswing. Een fraaie track als ‘Londis’ heeft weliswaar nog de groove van drill, maar dan wel een zachtaardige variant zonder overstuurde kicks en mét sierlijke strijkers. Hij brengt het dus ook mellow, zittend op het randje van de stage terwijl hij glimlacht naar de fans vooraan.

In dezelfde hoek valt vooral Jordy uit Tottenham op. ‘If I couldn’t rap, I wouldn’t rap’, is zijn motto, en dat laat-ie zijn publiek ook veelvuldig scanderen. Waar veel van de artiesten vanavond toch vooral over hun eigen studio-vocalen meemompelen (zijn we niet gewend van UK rap!), is Jordy inderdaad een technisch begaafde rapper die zijn bars ook al strak legt als hij slechts houvast heeft aan een contrabas en jazzy piano.

Aan de andere kant van het spectrum op Oyster staan de meer punky, alt-rappers Fimiguerrero en Len, die ieder proberen het veel kleinere Melkweg-bovenzaaltje in de fik te zetten. Beiden werkten ze samen met ambient rage trapper Lancey Foux (die kort door de bocht een Brits antwoord formuleert op Playboi Carti). Er worden bepaald geen botten gebroken vanavond, en qua blauwe plekken valt het ook mee, maar Fimiguerrero en Len krijgen ieder redelijk wat moshpits op de been. Len propt tussen die rage-tunes ook wat house, en dat werkt best goed.

De r&b-acts op het affiche vallen eigenlijk stuk voor stuk door de mand. Debbie (staat prominent tweemaal op het laatste Stormzy-album) heeft live een nogal wankele stem, neosoul-zangeres Sophie Faith kan wel echt ZINGEN maar blijkt mega-tuttig. R&b-zanger Dre Six spint zijdezacht over akoestisch gitaargetokkel dat hij drugs verkoopt in de regen, oprecht mooi maar wat te breekbaar voor dit festival. En Nippa, met zijn mengelmoes van throwback r&b en meer hedendaagse hiphop op papier de interessantste naam van het programma, geeft een wel hele ordinaire playback-show.

Fimiguerrero

Len

Ook Cristale leunt erg nadrukkelijk op haar backing track, maar heeft zo’n leuke podiumpresence dat dat nauwelijks uitmaakt. ‘You want me to freestyle… for free?!?!’, begint ze al te dollen na haar eerste tune, om vervolgens te laten horen hoe veelzijdig ze eigenlijk is. Na een mellow beign komt ze via drill uit bij haar huidige anti-feest-hitje ‘Antisocial’ (grappigste zin: ‘Trainers or trainers, no high heels, I ain't letting no toe out!’). Heel charmant en sympathiek gedaan.

En zo zappen we in vijf uur tijd tussen een dikke tien opkomende UK-artiesten die we nooit eerder konden zien in Nederland, die stuk voor stuk mega-enthousiast zijn over hun eerste optreden aan de overkant van de zee. Op papier is Oyster daarom – zeker met het verdwijnen van Rolling Loud en Appelsap – een belangrijke kickstarter voor veelbelovend hiphop-talent…. maar het gevoel dat deze avond toch ook bekruipt, is dat de oversteek voor veel van deze acts ook wel een tikkeltje te vroeg voelt.

Cristale

Cristale