Op zo’n eerste dag van het nieuwe seizoen is het glas per definitie halfvol, toch? Pasen valt dit jaar vroeg, eind maart, en daarmee DGTL ook. Het onmiskenbare nadeel daarvan (het is chilly en nat) is ook een voordeel: als het zonnetje schijnt - hoe bleek ook - hebben de bezoekers de neiging lui te snoozen op de IJ-helling. Nu, met de lichte regen, worden de mouwen opgestroopt en gaan we aan het werk. Eerst nog even een workshop Sensual Body Empowerment meepikken en dan meteen dansen. Grote groepen vrienden trekken als kuddes over het terrein op zoek naar de meest vruchtbare tent. Waar is het al ‘aan’? Het is de uitbundige dj Lovefoxy die een soort rock ’n roll exhibitionisme aan de dag legt. Ze zweept de dansvloer op om een vocale house track mee te zingen, klimt op de tafel, draait haar minuscule gele rokje uitdagend naar voren en wankelt met haar naaldhakken bijkans ónder het podium. Het is misschien een beetje vroeg voor dit soort gekkigheid, maar ze steekt in elk geval de lont in het kruidvat. Iemand moet het doen.
Daar hebben Innervisions-veteranen Âme en Dixon geen uitbundigheid voor nodig. De Duitsers staan al vroeg op het programma omdat Âme door moet naar Berlijn. Dat is een mooie meevaller voor het festival, want twee van die solide dj’s kunnen een mooie basis leggen onder de dag. Dat doen ze met geduld en zelfverzekerdheid. Terwijl uit alle tenten de beats nog wat vrijblijvend en zoekend klinken, laat Dixon met zijn eerste plaat al geen twijfel. Zijn kicks zijn kraakhelder, het tempo vriendelijk, en met veel dynamiek schuift hier van alles over en onder. Het programma in de grote Modular-tent is een beetje schizofreen, want na de sierlijke stijl van Ame en Dixon krijgen we ketakoning Partiboi69 voor onze kiezen. Het contrast kan bijna niet groter: Partiboi69, het cultfenomeen dat explodeerde met lockdownsetjes voor een green screen. Razendpopulair uit het niets. In het echte leven blijkt hij een house-dj met een snelle planga en een leren jasje met zijn logo erop. Boven zijn hoofd flitsen visuals van de dj als opgepompte bodybuilder. Af en toe schreeuwt hij iets onverstaanbaars door zijn mic, naast hem staat een gitarist voor het live-gevoel – en hijzelf speelt voor de sier ook effe piano. Maar staan we hier nu echt naar rommelhouse met gitaarsolo’s te kijken en te wachten op het moment dat de Partiboi in zijn onderbroek staat? Nee toch?
Het kan geen Amsterdammer ontgaan: vandaag begint het festivalseizoen in de stad met een dubbelslag op de NDSM-werf en in de Gashouder. In de trein, op het Centraal Station, bij de pontjes, het lijkt wel Amsterdam Dance Event. Tientallen opgefleurde mensen krioelen langs de zelfscankassa’s met kaascroissantjes en een eerste biertje. Het is inmiddels een in steen gebeitelde traditie: DGTL het buitenseizoen in het Paasweekend.
Dixon en Âme op DGTL 2024
Partiboi69 op DGTL 2024
Er is genoeg moois te zien op de andere velden. De half open Filter tent slaan we maar even over (te koud, niet aantrekkelijk), maar in de Boiler Room binnen begint juist de perfecte clubsfeer op gang te komen. Het is er laag en warm, van voor tot achter hangt een LED-scherm boven de dansvloer als een soort omgekeerde catwalk. Achter achter de dj staan mensen uitbundig te dansen. Ja ja, allemaal ijdelheid voor de camera’s, en toch werkt het. Het regent hoogtepunten op dat podium, van de IDM-bommetjes van Zequenx tot de stijlvolle en übercoole deephouse van de Koreaanse Naone (gevestigd in Nederland), die toegejuicht wordt als ze even uit haar focus komt en een momentje uitbundig danst. Ross From Friends (melige naam, speelse muziek) dwingt zijn publiek met een dikke glimlach in allerlei bochten met zijn creatieve stijl, van scherpe breakbeats tot lieflijke melodietjes tot bassige monsterdrops. Freddy K geeft een snelle masterclass Berghain-techno, met veel vaart gebracht maar zó subtiel dat je blijft luisteren naar elk detail dat hij toevoegt en weer wegtovert. Geinigste dj van de dag daar heet DJ Fuck Off, met haar vuilbekkende ghettotech.
Het festival is dan in volle gang. Overal is het druk, behalve op het foodcourt. De raketjes gaan als warme broodjes. ‘Wat leuk dat u dit nog doet’, complimenteert een jong pikkie een veertiger. ‘Hoe vinden uw kinderen het dat u hier bent?’ En dat terwijl iemand van die leeftijd toch bepaald geen curiositeit meer is op de dansvloer. Er loopt van alles en nog wat op de NDSM-werf. Veel studenten, soms uitbundig gekleed hip volk maar ook een heleboel oudere bezoekers, een enkel stel van zestig plus dat je ook niks hoeft uit te leggen. Ze verspreiden zich wel anders over het veld. De jonge garde zie je vooral in de kleine zalen, terwijl de oudere bezoeker graag in mega-tenten Amp en Modular staat. De Engelse dj salute maakt aan het begin van de avond indruk met een uitbundige house-set in de kas, vooral met diens Fred Again-achtige hitje ‘Heaven’, de ogen worden gesloten bij de muzikale lava van Mees Salomé. Maar uiteindelijk trekt iedereen samen voor de populairste headliner die DGTL in jaren gehad heeft: KI/KI.
Voor KI/KI is DGTL een homecoming na een paar weken in Noord-Amerika. Haar balkon hangt hier bijna letterlijk boven de backstage. Ze draaide hier natuurlijk vaker, onder meer als afsluiter van de technozaal. Daar ontstonden al opstoppingen. Iedereen wilde een glimp opvangen van Amsterdam’s nieuwe talent. Vandaag wordt een speciaal moment voor KI/KI gecreëerd. Op het gigantische LED-scherm achter het podium verschijnt een speciale introvideo, en dan betreedt KI/KI het podium. In haar kielzog stroomt het podium vol met gasten, bobo’s, die jammer genoeg niet de gretigheid uitstralen van het camerageile Boiler Room publiek. KI/KI zelf oogt ook wat nerveus bij de start, en dat blijkt te maken te hebben met het ontbreken van een cruciale frequentie in haar geluid: het laag. Vier man buigen zich over de de mengpaneel, het is Job Jobse die de juiste schuif weet te vinden. En we zijn vertrokken.
Het is nogal wat, zo’n gigantische tent bespelen aan het eind van zo’n lange dag. Er is weinig ruimte voor spontaniteit, en het eerste uur oogt wat strak. Maar met rake klappen, veel vaart en af en toe mooie melodieuze trance breaks houdt KI/KI iedereen bij de les. Zo’n drie kwartier voor het einde schakelt ze op: niet harder of sneller, maar het voelt speelser, met onder andere Felix’ ‘Don’t You Want Me’ als ijsbreker. Het is wat hoor, wat KI/KI hier staat te doen. Hier staat geen local hero meer, maar iemand die aansluiting zoekt bij internationale diva’s als Amelie Lens en Nina Kraviz. Terwijl alle andere tenten stilletjes wat leger worden komt er bij KI/KI alleen maar volk bij. Nog eentje, de arpeggio’s buitelen over elkaar heen, de ratelende drums jagen DGTL naar een ultieme finale. Mission accomplished KI/KI.