Het lijkt een sterke uitspraak als titel voor een eerste album op zijn naam, I Am That I Am. Toch is het in het geval van Nathan Kofi geen misplaatste zelfkennis, want de Amsterdamse producer en DJ heeft al zoveel gedaan dat het bijna niet voor te stellen is dat het album dat vorige week verscheen pas zijn debuutplaat op eigen naam is. ‘Er komt een punt dat je je gaat afvragen wie je nou eigenlijk bent.’

Het duurde jaren voor hij bij het punt kwam om gewoon te gáán voor deze stap, want twijfels over het goed te doen voor de elektronische muziekscene, voor wie hij het eigenlijk allemaal doet en hoe lang hij dit nog wil doen, zaten best in de weg. ‘Uiteindelijk is dit wie ik ben. En als ik het even niet meer weet, brengen de jongens van De Lichting me weer terug op het juiste pad.’

‘Succes is natuurlijk subjectief’, vertelt Nathan Kofi, vroeger bekend als Nathan Surreal. Nadat hij zijn naam veranderde naar zijn West-Afrikaanse geboortenaam, begon de zoektocht naar wat dat betekent pas echt. Niet alleen naar zijn sound, waar hij veel meer originele house en techno uit Detroit, Chicago en New York in stopte, nee, vooral naar hoe hij zich verhoudt tot de muziekscene, die soms best een echokamer te noemen is, vindt hij. ‘Wat we in Amsterdam en andere steden in Europa hebben gecreëerd is fantastisch, maar het is ook een vorm van de mainstream die weer in een andere vorm verpakt is’, gaat hij verder. ‘Het is een big booming business geworden. We willen allemaal zo bijzonder zijn in onze eigen dingen, maar uiteindelijk zijn we dan weer als een kudde hetzelfde aan het doen.’ 

Zelf doen

Hij ging samenwerken met Djoa Lekatompessy van Hittegolf Studio, een oude jeugdvriend met wie hij vroeger nog samen naar Awakenings ging, fotograaf Laurens Eveleens en Paulo Di Gioia als creatief ondersteuner, die hij spontaan ontmoette en na uren praten heeft weten te overtuigen mee te doen aan het project. DIY of niet, om een plaat uit te brengen is geld nodig, en als je grote ambities hebt op visueel vlak, hoort daarover nadenken erbij. Ook al wil je nog zo graag je eigen ding doen, een plan moet er komen. Daarop bedacht Amsterdamse collectief De Lichting een oplossing. Het meerendeel van de groep (Boris Acket, Eversines, Human Space Machine, Kaap, Nathan Kofi, quiniv, Working Titles en RDS) leerden elkaar kennen op de Rockacademie in het zuiden, waar de collectieve visie die nu nog gevoerd wordt, al heel snel duidelijk was. ‘We wilden een platform creëren waar we los van de hele scene in Amsterdam en daarbuiten ons eigen ding konden doen. Ons motto is dan ook: zelf doen. Die druk van hoe het zou moeten of naar een plek zoeken om je muziek uit te brengen, wilden we helemaal niet voelen’, vertelt de producer. ‘Voorheen was ik er nog met verwachtingen over waar ik iets moest uitbrengen of hoe het moest klinken voor de scene bezig. Dat doe ik nu niet meer.’ 

Het collectief heeft inmiddels een eigen fonds weten te maken van De Lichting, om zo de Nederlandse pop- en kunstfondsen te omzeilen. Ultieme creatieve vrijheid dus, en na al die jaren aan releases, het verkopen van vinyl, en het organiseren van evenementen, kunnen die opbrengsten nu gestopt worden in nieuw werk. ‘Ik heb een soort aanvraag gedaan bij onze eigen VOF, waar ik heb gepitcht wat ik wilde doen met dit album en de video’s die erbij horen.’ Dat lukte, vrijwel zonder enige vorm van debat. ‘Het is best bijzonder dat we zelf kunnen bepalen wat we willen doen of uitbrengen. Daarnaast vertrouwen we er ook gewoon op dat we allemaal vette shit doen’, vertelt Nathan Kofi trots. 


 

© Laurens Eveleens

Dat de leden van het collectief nu zelfredzaam zijn is niet het enige dat is veranderd ten opzichte van toen ze zo’n zeven jaar geleden begonnen, want van jonge, hongerige studenten, zijn het nu allemaal volwassen mensen met volwassen zaken geworden. De een heeft net een baby, de ander toert nu met ‘quirk-house’. Ouder worden ze allemaal, en dat neemt dus weer andere twijfels met zich mee. Nathan Kofi: ‘Ik leg nu mijn eigen studenten de geschiedenis van dance en clubcultuur uit. Soms wist ik het zelf niet meer te vertellen.  Het voelt soms vreemd om een klas te vertellen over de grassroots-bewegingen en de noodzaak rond de opkomst van house, techno en clubcultuur, terwijl je tegelijkertijd ziet hoe hedonistisch het is geworden en hoe weinig daarvan nog terug te zien is’, vertelt hij. Na een beetje uitzoomen en weer terugkomen bij de boys van De Lichting, zoals altijd, zag hij toch weer waarom hij het doet, en vooral de noodzaak om dit allemaal wel te vertellen.

Vandaar dus die titel, want je hoeft helemaal niet elk weekend tot het gaatje te gaan om een succesvolle dj te zijn, en je hoeft ook niet bang te zijn voor poppy invloeden als je elektronische muziek maakt. ‘Kijk naar Elias Mazian. Hij weet zo dope zijn eigen verhaal te vertellen. Hij kreeg ook te horen dat hij poppy was toen hij met zijn eerste album kwam.’ Die meningen voelden juist bevrijdend voor Nathan Kofi, want ook hij twijfelde of dat wel ‘kon’. Natuurlijk kan dat wel, alleen moet je het wel durven. ‘Dat vertel ik mijn studenten nu ook: als het experiment vertrekt, vertrekt eigenlijk het hele leven van muziek.’ De volgende high? Een live show met dit album? Een volgende plaat? ‘Dat komt allemaal wel weer’, sluit hij af. Het maakt minder uit, want het prachtige album vol ambientklanken en eigen vocals is er nu gewoon, en dat is wat het is.