“Jij mag wel naar binnen.” “Jij niet.” “Jij wel.” “Jij niet.” Had je verkeerde schoenen aan? Kende je de dj’s niet die op de line-up staan? Of was het toch de dronken en luidruchtige mega-groep waarmee je probeerde binnen te komen? Vier portretten van Amsterdamse deurhosts, door bitches en nachtportieren. Hoe voeren zij het deurbeleid van hun club uit? Hoe voelt het om in zo’n machtspositie te zitten? En is dit eigenlijk niet best wel een kutbaan? Waarom doen ze dit eigenlijk?

Kikki: ‘Het doet me niet zoveel meer als iemand me een kutwijf noemt’

Nachbar, Garage Noord, De School, Kanaal40, Skatecafé

‘Het publiek zo uitkiezen dat de mensen zich in de club veilig voelen, zorgen dat er een goede sfeer is, dat is de job van de doorhost. Elke avond, bij elk feest, host je daarom ook anders. Je let op hoe druk het is, wat voor muziek er wordt gedraaid en wat voor mensen erop afkomen. En elke club doet het natuurlijk anders, sommige clubs zijn strenger dan anderen. Maar eigenlijk zijn de basisregels overal hetzelfde: niet te erg onder invloed zijn, er is een minimumleeftijd en wees respectvol. Ik wil ook altijd graag horen hoe de sfeer is binnen, hoe ik het gedaan heb die avond.

‘De eerste keer dat ik het deed was ik heel sceptisch, ik wist niet of ik het wilde en of ik het echt leuk zou vinden. Maar uiteindelijk bleek het toch heel goed bij me te passen. Ik heb heel veel leuke mensen leren kennen. Maar ook veel… niet zulke leuke mensen. En ik denk dat je dit werk alleen kan doen als je veel mensenkennis hebt. Doorhost zijn is niet alleen maar met de mensen voor je praten. Je moet op álles letten. Bij de kleinere clubs heb je minder bewakers, dus dan let je er bijvoorbeeld ook op hoe mensen zich gedragen in en buiten de rij. Maar je let ook op wie er over een hek klimt en of mensen stempels hebben. Dus je bent constant heel alert op alles wat er om je heen gebeurt.’ 

‘Ik heb best vaak gehad, vooral in de tijd dat De School nog open was, dat er iemand in de club of bij een café ofzo naar me toe kwam en zei: “Ja, je hebt me een keer geweigerd.” En dat ik echt zo was van: “Ja schat, dan zou het wel met een reden zijn geweest?” En dat vaak hun reactie ook was: “Ja, je had het wel echt gelijk, ik lag er echt van af.” Fijn dat mensen het dan snappen wat het doel van je werk is. Maar je hebt natuurlijk ook salty mensen, die denken dat het persoonlijk is. Het is níét persoonlijk, ik ben gewoon mijn werk aan het doen. Het kan mensen oprecht best wel diep raken om geweigerd te worden. Het is hun ego, er zijn mensen die nog nooit in hun leven echt een “nee” hebben gehoord.’ 

‘Ik heb niet echt moeite om dingen van me af te schudden. Ik vind het niet zo heel erg als iemand me een kutwijf, kankerhoer of whatever noemt. Ik ken jou niet en dit geeft me alleen maar meer bewijs dat ik je niet binnen wil hebben. Mensen hebben mij ook wel eens uitgescholden voor racist. Daar zit ik meer mee dan. Dat wil ik niet zijn, ik ben dat ook niet, maar je gaat wel dubbel nadenken over de keuzes die je maakt. Maar goed, ik denk dat ik onderhand zo getraind ben dat ik mensen op hun gedrag filter en niet op hoe mensen eruit zien.’

Youssef: ‘Zou ik me op mijn gemak voelen om een jurk of rok aan te hebben, naast deze persoon?’

Raum, Radion

‘Ik sta sinds de opening aan de deur bij Club Raum, de club van de oprichters van het queer technofeest Spielraum. Ook sta ik meestal bij queerfeesten bij Radion. Raum is een ruimte die met name de LGBTQIA+-gemeenschap koestert. Iedereen is in principe welkom, maar je moet je wel afvragen of dit echt de plek is voor jou.’

‘Ik geef echt om deze gemeenschap, en specifiek om de ondervertegenwoordigde groepen binnen de gemeenschap. Ik ben Egyptisch, non-binair en queer. Ik let echt op al deze ondervertegenwoordigde groepen en ik vind het belangrijk om deze groepen te representeren. Vooral bij queer-evenementen wil je een queer host bij de deur hebben: ik ben een introductie tot wat er binnen aan de gang is. En als de persoon in de rij al een probleem heeft met hoe ik eruitzie, is dit niet het feest voor hen.’ 

‘Vooral als ik bij Raum ben, weet ik dat mijn vrienden binnen zijn. Als ik over iemand twijfel, denk ik altijd: “Zou ik me op mijn gemak voelen om een jurk of rok aan te hebben, naast deze persoon? Voelen mijn vrienden zich veilig?” Ik zet mezelf altijd in een positie waarin ik let op de gemeenschap. Het gaat niet om mij, ik doe het niet voor status of populariteit.’

‘Ik denk dat eerlijkheid het beste beleid is. Mensen vinden het niet leuk als ze de reden niet begrijpen waarom je ze afwijst. Als je zegt dat iemand “niet bij de vibe past” of “vanavond even niet”, dan voelen veel mensen zich gekleineerd en reageren ze heftig. Het initiëren van huisregels binnen clubs heeft geholpen om het deurbeleid meer gewicht te geven. Dan kan je simpelweg wijzen naar de regels. Soms zeg ik bijvoorbeeld: “Ja, je bent nu echt fucked up. Even rustig aan, dan kunnen we er 30 minuten later over praten.” Dan zeggen mensen meestal: “Oké, ik snap het.” Ze waarderen de eerlijkheid omdat je niet alleen maar snobistisch bent of op ze neerkijkt. Het recht op toegang gaat ook gepaard met een wederzijdse vorm van respect. Het maakt me niet uit of je al zeven jaar feest, als je echt fucked up bij de deur verschijnt, kom je er niet in. Als je iemand hebt lastiggevallen, en ik weet dat als een feit en het is iets dat bewezen is, kom je er niet in. Het maakt me niet uit of je mijn eigen moeder bent.’

GT: ‘Je maakt als doorhost zoveel bizarre dingen mee’

De School, Club Air, Jimmy Woo, Chicago Social Club

‘Je maakt als doorhost zoveel bizarre dingen mee. Ik ben een keer aangerand terwijl ik aan het werk was, er werd een keer eten op me gegooid. Dit werk is echt niet voor iedereen weggelegd. Ik ken heel veel collega's die het geprobeerd hebben voor een avond, die echt jankend wegliepen.’

‘Je krijgt van dit werk een dikke huid en het meeste doet me niet meer zoveel, maar het moeilijkste wat ik van me af heb kunnen schudden na een shift? Ik heb een keer aangifte moeten doen. Er was bij Club Air iemand geweigerd die een tafel had, en die persoon kwam met zijn auto voor de deur staan, richtte opeens een pistool op mij, en reed toen weer weg. Toen ik daarna naar huis fietste, gebeurde het een tweede keer. Toen is hij mij achterna gefietst en nam hij nog eens zijn wapen tevoorschijn. Dit heb ik toevallig gefilmd. Toen heb ik de politie gebeld en werd hij opgepakt. Achteraf kreeg ik een bericht van de eigenaar, en die zei niet eens: “Hoe gaat het met jou? We gaan doen wat we moeten doen.” Maar: “Oh by the way, je zaak is gedropt.” Want ze wilden geen camerabeelden vrijgeven.’ 

‘Ook al betaalt het goed, het moet het wel waard zijn. Ik moet me veilig voelen bij het werk, ik wil niet constant om me heen moeten kijken. Dat betekent dat het team achter jou moet staan, ook de security en het management. En dat is niet bij alle clubs vanzelfsprekend. Vooral als je queer en zwart bent, dan heb je sowieso al twee minpunten. Als mensen vervelend doen, dan is dat het eerste wat je naar je hoofd geslingerd krijgt; mensen denigreren je en schelden je uit.’ 

‘Bij Club Air is gewoon cashen. Bij De School ging het om het bewaren van een gemeenschap en het creëren van een goede, veilige sfeer, en daar gingen ze ook echt voor staan. Het is een ander publiek, een andere mindset, een andere mentaliteit. Dus je werkt ook anders. Bij Club Air ben je niet echt bezig met het beschermen van een community, want er is geen community. Er moet daar simpelweg geld verdiend worden. Het deurbeleid van Club Air ligt haast tegen discriminatie aan. Als in: geen schoudertasjes, niet te veel mannen, geen mannen in groepen, niet te flashy, geen trainingsbroeken. En bij De School was het heel simpel: wees jezelf, maar wel een degelijk persoon. Dat is een heel ander beleid. Je gaat meer op het karakter af dan op de stereotyperende kenmerken.’ 

‘Ik ben door dit werk veel alerter geworden als ik zelf uitga. Veel bewuster van wat er om mij heen gebeurt. Ik denk veel meer bij mezelf: “Voelen mensen zich hier veilig?” Vooral met vrouwen en de queer gemeenschap. Ik ben ook veel bewuster over het feit dat je tijdens een feest het echt samen doet. Voorheen ging ik naar een club van, ‘oh, it's my party’. Maar je gaat nu meer met het idee: als publiek doe je het samen. We moeten samen voor een goeie sfeer zorgen.’

Jackson: ‘Je kan als deurhost echt een goede invloed zijn'

Zo’n beetje elke club in de stad, maar vooral bekend van de NYX

‘Ik ben hier ingerold door een vriend van mij, die de programmering deed bij Paradiso en ook queerfeesten organiseerde. Hij belde mij op en zei dat de NYX een nieuw deurbeleid wilde invoeren, toen ze net open gingen. Het deurbeleid was toen heel anders in Amsterdam: het was niet zo'n leuke tijd. Vooral door de beveiligers, die heel heftig waren en altijd vol vooroordelen zaten. De NYX wilde het anders doen. Dat je gewoon wel lekker naar binnen kwam en het gezellig was dat er iemand aan de deur stond die je welkom heette. Ze hadden zes mensen aangenomen, maar binnen anderhalve maand was ik de enige die overgebleven was. Dat werkt nou eenmaal zo. Ik heb het ontzettend leuk gevonden en ik vind het nog steeds echt heel leuk.’

‘Het is best wel bizar hoeveel impact je op mensen kan hebben. Ik heb een tijdje terug een podcast gedaan en ik heb achteraf een paar hele emotionele, heftige berichtjes gehad. Onder andere iemand die zei: “Je weet waarschijnlijk niet meer wie ik ben, maar ik zat in die tijd in een hele moeilijke periode. Mijn moeder was overleden, ik was heel depressief en zat op het punt om een einde aan mijn leven te maken. Maar jij sloeg toen bij de NYX een arm om me heen en hebt me toen zo warm welkom geheten en was zo lief voor me en daarvoor wil ik je bedanken.” Dat was tien jaar geleden! Maar ook mensen die net uit de kast waren gekomen en waardeerden hoe lief ik voor ze was. Het is een beetje wat je soms hebt met een juffrouw op school, of iemand in je familie, die een bepaalde impact op je leven heeft gehad, waar je later nog steeds aan terug denkt. Dat vind ik heel mooi.’ 

‘Er wordt door heel veel mensen heel lacherig naar het nachtleven gekeken, vooral als je niet in deze sector werkt. Het is alleen maar los gaan en verder doet het niks. Nee, het is absoluut een deel van het leven. En zeker voor bepaalde gemeenschappen die zo uitgekotst zijn en niets hebben. Geen connectie hebben met de ‘normale’ samenleving. Die komen in de nacht en in de club bij elkaar en die voelen zich daar gewaardeerd en vrij. En dan kun je een goede invloed zijn. Het is echt een heel mooi iets. Het zou nooit stuk moeten gaan, dat hele nachtleven.’