Het is niet dat er geen mensen in het pand zijn die maar drie uurtjes slaap hebben aangetikt, of die direct doorgekomen zijn van een ander feest, maar het geeft toch een frisse indruk: een tafel vol ontbijt. Croissantjes, bananen, eitjes en een oud-Hollandse vlaflip, zo voor het grijpen. Zo begint de Breakfast Club in ontspannen sfeer.

Niet helemaal ontspannen is Brent Roozendaal, oprichter van het dagconcept. "Het is de zwaarste ADE ooit," verzucht hij, verwijzend naar de logistieke ramp die hij op z’n bord kreeg. De locatie van zijn afterparty op zaterdag en zondag, de Benelux Bar, kreeg op het laatste moment te horen dat de brandweer niet tevreden was. Probeer daar maar eens een goede oplossing voor te verzinnen in een weekend waarin elk café van Amsterdam een DJ heeft. Toch staat Roozendaal er op deze vroege ochtend niet chagrijnig bij, want A: het is toch gelukt en B: hij heeft nog een grijns op zijn gezicht van het leuke nieuws dat hij net mocht delen. "Guess Who’s Back", staat er op de Instagram van Breakfast Club. Peggy Gou blijkt stiekem een back-to-back set te gaan draaien met Ryan Elliott, van 10 uur 's ochtends tot 2 uur 's middags.

Een niet aangekondigde grote naam op de line-up klinkt altijd een beetje aanstellerig: zeg het maar gewoon, dan weten we tenminste waarvoor we komen. Alleen in dit geval begrijpen we het wel. Sinds de laatste keer dat Peggy Gou bij de Breakfast Club draaide, is er veel veranderd. Op dat moment had ze net ‘Starry Night' uit, haar eerste hitje. Nadien is Gou veranderd in een popster met meerdere échte hits en wordt ze omringd door een publiek dat de neiging niet kan weerstaan om haar continu te filmen. Het resulteerde in een armzalige set op Lowlands, waarbij ze fantasieloos van hit naar hit draaide. Zelf was Peggy lyrisch over het Lowlands-publiek en sprak ze over haar beste gig van het jaar. Maar mensen die van dj-cultuur houden vonden het om te janken. Dit is dus een mooie gelegenheid om te laten zien hoe je vier uur lang een club kunt vermaken, en dat lukt haar. Breakfast Club verlost Peggy Gou vandaag van het juk van de popster.

Aanvankelijk hoor je nog verschil tussen de platen van Peggy en die van Ryan. Elliott gaat meer voor de diepe dansplaten, Gou voor de nadrukkelijke snare rolls en drops die de handjes de lucht in krijgen. Ze pakt uit met een hiphouse-plaat met een schreeuwende Fast Eddie en een Laidback Luke-remix. Maar gaandeweg vinden ze elkaar. Er is plezier, op de dansvloer wordt er nauwelijks gefilmd en de sfeer is enorm broeierig. Het middaguur moet nog aanbreken maar het voelt al als een club in volle vaart om twee uur ’s nachts. Radion is een enorm betonnen gebouw met een schuin oplopend plafond waar je achter de booth kan dansen. Als Ryan met een plaat bezig is, kun je Peggy bijna ruiken, zo dichtbij kun je staan. Ze ruikt uiteraard naar appeltjes. En, komt dat ene nummer er nog? Sluit ze af met ‘Na Na Na (Nanana)’? Nee dus, mooi zo.

Tekst gaat verder onder foto.

© Margot Lavinge

Breakfast Club ADE24

© Margot Lavigne

Breakfast Club ADE24

Vaste gasten

Peggy Gou is niet de enige die terugkeert, en daarmee komen we meteen bij de achilleshiel van Breakfast Club. Het zijn John Talabot en Nicolas Lutz die samen in de bovenzaal draaien, vaste gasten. Dat geldt ook voor Eversines en Marie K, die later geprogrammeerd staan. Ook Marcel Dettmann, de Berghain-veteraan die het grote podium afsluit, is al vaak op een line-up van Breakfast Club verschenen. Zelfs de Oekraïense DJ Noizar mag zich inmiddels een huisvriend noemen. Weinig verrassingen dus. Maar dit is ook de realiteit: de afgelopen jaren heeft Breakfast Club van alles geprobeerd met nieuwe locaties en nieuwe dj's, maar deze editie lijkt een terugkeer naar de kern van wat het moet zijn. Overdag voluit clubben met smaakvolle house en techno alsof het nacht is. Talabot en Lutz doen dat overigens uitstekend: waar bij Peggy en Ryan de nerveuze, opzwepende drums regeren, is het bij hen de groove van de baslijn en een onderkoelde kick die bepalend is. Ze zoeken minder de directe euforie, maar kruipen onder je huid, om vervolgens op zorgvuldig gekozen momenten toe te slaan met energie. Bijvoorbeeld met een electroplaat van The Spider en een DJ Hell electroclash remix van Marvin Aloys.

Daarna is het de beurt aan producer Eversines en zijn geliefde Marie K, die allebei al los op de flyer van Breakfast Club hebben gestaan, maar vanmiddag samen een live-set spelen met een tafel vol drumcomputers, basmachines en samplers. Het gaat ze ogenschijnlijk soepel af: het creëren van hun lichte, acid-house met fonkelende bliepjes en niet al te harde kicks. Check ook de nieuwe EP van Eversines die binnenkort verschijnt op Nous'Klaer. Het is muziek om in te hangen, om eindeloos op te bewegen met alleen je hoofd of heupen, of misschien, na urenlang alles gegeven te hebben bij Peggy Gou, even te gaan zitten op die gare bioscoopstoel boven in de ruimte. De tweede dansvloer van Radion is een oude collegezaal en loopt trapsgewijs op. Niet altijd praktisch als je in kennelijke staat bent, maar het geeft wel een vet effect.

Wel leuk om te beseffen dat hier recht onder Berghain-resident Marcel Dettmann aan het draaien is. Dat doet hij samen met de Luxemburgse nieuweling Ogazón, een techno-dj die de laatste twee jaar overal opduikt (maar daarvoor al talloze keren bij Breakfast Club langs kwam). Dat heeft Breakfast Club trouwens uitstekend voor elkaar: de man-vrouwverhouding is volkomen gelijk. Vrijwel elke back-to-back bestaat uit een man en een vrouw, en ze zijn allemaal aan elkaar gewaagd. Ook nu weer is het mooi om over hun schouders mee te kijken, naar Ogazón die graait in haar vinyl-bak en Marcel die in zijn Rekordbox scrollt door het mapje 'playlist Nathalie & Marcel'. Nathalie (Ogazón dus) krijgt een knuffel van Dettmann als ze een percussieve technovlammer precies op het juiste moment weet te plaatsen om de tent op z'n kop te zetten. De lichtman heeft het ook begrepen en zet een langzaam strobe-effect in, zodat de zaal om de halve seconde even helwit verlicht wordt.

Dettmann weet daar wel raad mee en brengt nog een speelse technoplaat in. Hij stond van oudsher bekend om de strenge Berghain-sound, maar met de jaren heeft hij ervoor gekozen die striktheid wat los te laten. Vandaag draait hij in elk geval veel platen waarin een hoop gebeurt en waar swing in zit. Met de huidige trend van hard en grimmig draaien, zoals vandaag bij drie uitverkochte Intercell-evenementen tegelijk gebeurt, heeft Dettmann schijnbaar niets, dat laat hij aan de volgende generatie. Vandaag is hij verantwoordelijk voor de raarste curveball van de set. Als de finale van de dag aanbreekt, start hij ineens een cheesy houseplaat van Mighty Dub Katz, ‘It’s Just Another Groove (I Think That We Should Get Back Together)’! Die zagen we mooi niet aankomen.

Zo komt de lange dag met een glimlach tot een einde. "Wat waren wij in love, hè," zeggen twee rafelige meisjes die afscheid nemen voor de deur van Radion, terwijl ze de lelijkheid van het daglicht weer aanvaarden. De zon is nog niet eens onder. We kunnen voor achten in bed liggen, of natuurlijk door naar de volgende.

 

© Margot Lavinge

Breakfast Club ADE24