STONE: ‘We zijn de hele tijd pissed off op onze overheid’ STONE: ‘We zijn de hele tijd pissed off op onze overheid’

‘Een druk jaar’ is een behoorlijk understatement voor het jaar dat STONE achter de rug heeft. Het was namelijk HEEL druk. Zo druk dat frontman Fin Power en gitarist Elliott Gill de afgelopen acht, negen maanden ‘nooit langer dan een week hadden voordat er weer iets was’. Het Liverpoolse kwartet reisde kriskras door Europa met The Kooks, had daarna een eigen headlinetour in het Verenigd Koninkrijk, stond deze zomer op haast elk denkbare festival (hier stonden ze bijvoorbeeld op Best Kept Secret en Into The Great Wide Open) en zette vorige maand nog een steengoede show neer in Paradiso tijdens London Calling. Oh, en ze brachten óók hun nieuwe EP punkadonk2 uit, dat vol staat met keiharde, gitaar-gedreven poprocktracks met catchy hooks en snufjes punk. Dat ook nog. Niet heel gek dat Power en Gill allebei helemaal opgebrand zijn. Power: ‘Het is echt niet leuk. Nu we eindelijk even drie weken niks hebben, vind ik het moeilijk om NIET de hele tijd te slapen. Ik ben zó moe.’

Dat Power en Gill in ons videogesprek zo open zijn over de psychische tol die het hectische muzikantenleven soms eist, is tekenend voor de band. STONE wil mentale problemen bespreekbaar maken en met hun energieke, gefrustreerde sound een stem geven aan jongeren die worstelen met hun mentale gezondheid en zich ongehoord voelen. Niet alleen omdat ze zelf twintigers zijn die soms in de knoop zitten met hun gedachten en gevoelens, maar ook door het werk dat Power en Gill deden voordat ze zich volledig op STONE stortten. Power was een sociaal werker die zich vooral richtte op jongeren met ernstige psychische problemen als schizofrenie en psychoses, en organiseerde wandelingen om geld op te halen voor organisaties die zich focussen op mentaal welzijn. Gill had een administratief baantje op een middelbare school, waar hij ‘hands-on contact had met die kinderen’, en hielp ook veel bij jeugdorganisaties, vooral om muziek toegankelijker te maken. ‘Wat ik doe met de band, moet óók mensen helpen,’ legt Power uit. ‘Dat is altijd al bewust mijn missie geweest. Ik wil dat mensen zich comfortabel voelen met wie ze zijn en waar ze zijn.’ Gill: ‘We willen op de jeugd letten, weet je wel? Het is echt mooi als onze fans naar ons toekomen, en vertellen dat bepaalde nummers ze hielpen in een moeilijke tijd. Dat onze muziek zo’n tastbaar effect heeft op de fans, is echt heel, heel bevredigend.’

Net als punkadonk, de debuut-EP van vorig jaar, verkent ook punkadonk2 de complexiteit van zulke issues. Zo gaat ‘Am I Even A Man’ bijvoorbeeld over hoe Power greep naar drank en drugs om te dealen met volwassenwording. Het snedige ‘Compulsive’ gaat over de eenzaamheid van het muzikale nomadenleven en catchy meezinger ‘If You Wanna’ legt vergelijkingsdrang onder een vergrootglas. De struggles van hun generatie worden erger door social media, denken Power en Gill. ‘Aan de ene kant is social media echt heel vet, want het biedt escapisme, de geruststelling dat de mensheid soms echt wel goed kan zijn, kunst… je kan er zelfs je nieuwe favoriete band op vinden!’, vertelt Gill. ‘Maar het kan ook zorgen voor impostersyndroom en twijfels aan jezelf, en doordat we nu leven in een tijdperk waarin álles vastgelegd wordt, is iedereen altijd op de hoogte van alle horror en onrechtvaardigheden in de wereld. Dat is best raar en duizelingwekkend. Je bent continu aan het doom-scrollen en wordt steeds weer geconfronteerd met trauma.’ Power: ‘Uiteindelijk zijn we allemaal gewoon dieren die niet met social media kunnen dealen. Mensen zijn daar helemaal niet voor gemaakt.’ 
 

Social media is niet de enige boosdoener voor de huidige generatie, als het aan STONE ligt. Power en Gill zijn namelijk ook behoorlijk gefrustreerd over de Britse overheid. Het land heeft al sinds 2010 conservatieve regeringen die sindsdien consistent bezuinigen op het publieke zorgstelsel, waarbij de geestelijke gezondheidszorg een van de grootste slachtoffers is. ‘We zijn de hele fucking tijd pissed off op onze overheid,’ zegt Gill. ‘Er moet echt iets veranderen, want we zitten al bijna vijftien jaar met de Tories. We zijn niet de enigen die zo boos zijn, want heel veel jonge mensen zijn kwaad en snakken naar verandering.’ Power: ‘Het is een groot probleem in het Verenigd Koninkrijk, maar ik denk dat dit gevoel elders in de wereld ook heel actueel is.’

Ook in Nederland groeit de politieke onvrede bij jongeren. Onderzoek laat zien dat jongeren zich zorgen maken om de klimaatcrisis en gefrustreerd zijn over het gebrek aan beleid om dit te bestrijden en boos zijn om de huidige staat van de woningmarkt. Deze collectieve woede maakt dat ‘Money (Hope Ain’t Gone)’, de doorbraakhit van STONE, ook buiten de grenzen van het Verenigd Koninkrijk enorm aanslaat bij de overwegend jonge fans van het viertal. Het is een hoopvol politiek getint anthem dat pleit voor verandering: ‘A change, we want it! I feel it’s coming!’. De track is niet per se geschreven met ‘een politieke agenda in het achterhoofd’, zegt Power. Gill: ‘Onze songwriting is best introspectief, maar het is onvermijdelijk dat onze afgunst voor het huidige politieke landschap de gevoelens voedt waar wij over schrijven. Het is dus best persoonlijk, en dat het zo binnenkomt bij mensen en dat je dat ook voelt wanneer je het speelt? Dat is echt unreal.’ 

STONE speelt op 6 maart in Tolhuistuin in Amsterdam. De band is ook genomineerd voor de Song van het Jaar met ‘If You Wanna’. Je kan HIER stemmen.