James Blake schittert in 013 op z’n felst in de allerkleinste momenten James Blake schittert in 013 op z’n felst in de allerkleinste momenten

James Blake is 35 geworden. Vandaag! Best een monumentale leeftijd, eentje die je misschien wel zou willen vieren à la Burna Boy op Down The Rabbit Hole. Gigantische, kitscherige ballonnen, een uitzinnige outfit, je publiek zo’n driehonderd keer laten weten dat je superjarig bent vandaag, een taart. Nee, niets van dat voor James Blake. Er hangen geen slingers op het podium in het uitverkochte 013, er staat geen enorme taart klaar met 35 kaarsjes.

Tilburg zingt en masse ‘Happy Birthday’ wanneer Blake het podium opkomt, dat wel, maar hij kapt ze meteen af door ‘Asking To Break’ in te zetten. Ze krijgen gelukkig wel een herkansing wanneer Blake zijn welkomstpraatje wil doen, en dit keer onderbreekt hij ze niet. ‘This is very sweet,’ zegt hij verlegen wanneer het out-of-tune maar aandoenlijke ‘Happy Birthday’ uit die 3000 kelen uitgestorven is. ‘That was very touching.’ 

Het past wel bij Blake. De producer/singer-songwriter is een enorme introvert, is geen grote prater, hij houdt niet zo van groots en overdreven. Zijn tracks zijn ontzettend minimalistisch, en zijn live-setup is eigenlijk al sinds het begin van zijn carrière min of meer ongewijzigd. De grootste uitdaging ziet Blake al jaren in het zo goed mogelijk live musiceren. Alles gebeurt live en er zijn dus ook geen backing tracks om zijn songs te vertolken, wat hem onderscheidt van andere artiesten in zijn straatje. De Brit doet het het liefst zonder fratsen, ook niet met een indrukwekkende lichtshow of visuals. Er is op het podium dus niks spannends te zien: Blake zit achter zijn toetsen op rechts, zijn drummer in het midden en zijn gitarist op links. Oh, en die maffe rugzak die een kruising is tussen een grammofoon en een kwal en te zien is op de albumcover van zijn nieuwste plaat, staat er ook. 

Waar Blake vorig jaar tijdens zijn twee shows in TivoliVredenburg én op Lowlands nog een greatest hits-show gaf, draait het in Tilburg vooral om dat nieuwe album. Het grootste deel van de set bestaat uit tracks van Playing Robots Into Heaven, een totaal andere plaat dan Friends That Break Your Heart uit 2021 (waar hij nu overigens geen enkel liedje van speelt). Geen beladen ballads over het leed van verbroken vriendschappen meer, maar juist keiharde, minimalistische tracks die rijp zijn voor de dansvloer. Hiermee keert hij terug naar zijn roots in de Londense underground post-dubstep scene, waar hij zo’n decennia geleden onthaald werd als wunderkind. Hij koos er vervolgens voor om die krakende post-dubstep à la Burial en de bass uit de hoek van Hessle Audio, Benga en Skream te verenigen met zijn voorliefde voor folksongwriters als Joni Mitchell en Feist. Dit klinkt als een onmogelijke optelsom, zo eentje waar geen knoop aan vast te binden is, maar gek genoeg werkte het en bleek het erg toegankelijk. Op Playing Robots Into Heaven hint Blake weer meer naar de dansvloer dan dat-ie deed op vorige platen.

Helaas slaan die nieuwe nummers nog niet helemaal aan bij het publiek. Misschien omdat het album pas drie weken uit is, misschien omdat de aanwezigen liever Blake’s mooie emoliedjes horen dan de vervreemdende clubbanger van ‘Big Hammer’ met die verknipte dancehall-vocals. Het is akelig sfeerloos wanneer die geniale drop in ‘Tell Me’ valt als een boobytrap, en ook wanneer hij het desoriënterende, Four Tet-esque ‘Fall Back’ inzet. Iedereen staat stil en luistert, maar de dansvloereuforie die je verwacht bij zulke tracks blijft uit. Toch spelen Blake en zijn kompanen het ijzersterk, snoeihard, genadeloos. 

013 lijkt dus simpelweg (nog?) niet klaar te zijn voor Playing Robots Into Heaven, want dansen willen ze af en toe echt wel. Op dubstepbanger ‘CMYK’ en ‘Voyeur’ bijvoorbeeld, maar ook tussen de verwarrende, loeiharde sirenes van ‘Life Round Here’ door. Echter snakt het publiek stiekem gewoon het allermeest naar de meer emotionele nummers uit Blake’s repertoire. Zijn Feist-cover ‘Limit To Your Love’ wordt superenthousiast onthaald, evenals het prachtige ‘Retrograde’ dat nog steeds door merg en been gaat, en het megaromantische ‘I’ll Come Too’.

Blake schittert in Tilburg op zijn felst in de intiemste momenten wanneer het echt muisstil is in de zaal. Zo stil dat je een hardcup kunt horen vallen. Dat gebeurt tijdens zijn cover van Frank Ocean’s ‘Godspeed’, waar hij als producer aan meewerkte. Blake speelt ‘m piepklein, in zijn eentje, alleen maar met piano. Hij roert de zaal tot tranen met die loepzuivere, breekbare stem, om vervolgens een tweede emotionele klap uit te delen met ‘If You Can Hear Me’. Het allerkleinste liedje op Playing Robots Into Heaven, gericht aan zijn vader. Blake klinkt niet als een man van 35, maar als een ongelooflijk onzeker jongetje wanneer hij heel verslagen toegeeft: ‘Took your lead, followed your dream, and I woke up from it even more tired.’ De kwetsbaarheid van Blake jaagt 013 rechtstreeks het tranendal in. Moeiteloos.