De DIY-glamourpunk van Baby’s Berserk: ‘Een explosie van entertainment!’ De DIY-glamourpunk van Baby’s Berserk: ‘Een explosie van entertainment!’

‘Sorry voor de rommel hoor, ik heb net Fashion Week achter de rug!’ Met een zwiep opent Lieselot Elzinga (29), gestoken in een zelfgemaakte blazerjurk, de deur. En inderdaad, stap over de zwart-witte tegeltjes haar atelier in Amsterdam Oud-West binnen en je stuit links op een paspop met een onaf mini-jurkje naast de naaimachine, tafeltjes vol rommeltjes en garen, overal multomappen, hier en daar een verdwaalde punkplaat en planken vol boeken over de modegeschiedenis. En kijk eens achterin, naar dat kledingrek vol Elzinga-originals? Werkelijk een uitbarsting van patronen en kleuren!

Want Lieselot Elzinga is naast zangeres en muzikant ook modeontwerper: grote artiesten lopen weg met haar uitgesproken ballonjurken vol knetterende prints die je ogen doen duizelen. En weet je nog, toen Adele viral ging met die ene foto waarin ze een superslank lichaam had? Toen droeg ze een jurk van Elzinga. Dus was die binnen no-time uitverkocht in de webshop, en vervolgens waren Forbes en de internationale Vogue ook benieuwd naar de jonge designer uit Amsterdam. Ze maakt ook zelf de kostuums voor Baby’s Berserk, de überstijlvolle band die ze oprichtte met Mano Hollestelle (28), de bassist van The Mauskovic Dance Band (beneden in de kelder delen ze hun studio), Canadees Puggy Beales en sinds vorig jaar zit ook Eva Wijnbergen erbij.

Zo fashionable als die band oogt op het podium, zo cool klinkt het. Met hun arty wave en slomo-house vormde Baby’s Beserk een hoogtepunt op showcasefestival ESNS en speelden ze nadien menig festival plat. Vandaag debuteren ze met het allercoolste Nederlandse debuutalbum van het jaar. De liedjes van die plaat – uitgebracht door het hippe Berlijnse underground label Toy Tonics – zijn als een dance-punk-koortsdroom. Heel rauw, ongepolijst en in-your-face. En extreem dansbaar, ook dat nog!

(tekst gaat verder na de video)

Het geheime ingrediënt van die ongepolijste sound? Hele crappy instrumenten, grinnikt Mano. Hij wijst naar een spotgoedkoop keyboard die hij de crackmachine noemt (‘omdat-ie door de PA klinkt van KSSGHGHHTTTGGG’) en zijn MPC2000-sampler. ‘Een stokoude unit, echt een hel om mee te werken soms. Toen werkte ik nog met floppy discs. Moest ik die floppy’s inladen om wat ik had gemaakt terug te halen. Zei-ie bij de derde floppy opeens: ERROR ERROR. Of hij crashte gewoon random, ben je dus ALLES kwijt.’ Zucht. ‘Dat was wel een beetje een struggle.’

Waarom dan toch dat ding? Ten eerste: omdat Mano stiekem geen idee had waar hij mee bezig was, grinnikt hij. ‘Dit stond op Marktplaats, ik wist dat je hiermee soort van drums kon maken.’ Waarom hij dat wilde: hij was net hooked geraakt aan bands als ESG en Suicide. Kortom: de sound van het New York van de late jaren zeventig, een spannende DIY-scene van veelal non-muzikanten waarin ruwe post-punk werd gekoppeld aan superdansbare grooves en wave. ‘Maar ik had geen idee hoe ik dat zelf moest maken. Ik kom uit de bandjeswereld, wist helemaal niks van elektronische muziek, geen idee hoe je een beat maakt. Ik heb losse drumintro’s gepakt van bands als Talking Heads, Tom Tom Club en Delta 5, en die helemaal opgehakt. Zo is de hele plaat gemaakt. Het klinkt een beetje crappy, maar dat was het idee.’ Juist het ethos van die no wave-bands was superinspirerend: “Ik kan dit nog niet, maar ik ga het wel kunnen”. Het draait allemaal om intentie.’ Lieselot: ‘Juist omdat je nog niet wist wat je deed, kwam je op iets heel fris en vernieuwends uit.’ Mano knikt: ‘Juist daar zit superveel creativiteit in.'

Die Amsterdamse bandwereld waar Mano en Lieselot nu zo diep inzitten? Ze zijn letterlijk en figuurlijk kinderen van die scene. Al voor zijn achttiende speelde Mano in talloze bands. En hij is de zoon van David Hollestelle, de gitarist van The Wild Romance, de nogal wilde rock ’n roll band om Herman Brood heen. ‘Ik weet nog dat we bij Herman Brood thuiskwamen,’ vertelt hij. ‘Het waren echte rock ’n roll-gasten, op alle vlakken. Maar mijn ooms zijn ook muzikanten, mijn opa was concertzanger, dat muziekding zit in de genen.’ Dus kon-ie het niet tegenhouden: op zijn elfde zag hij zijn broer drummen in een band, en een paar jaar later zat-ie zélf in die band. ‘Breaking Levees was dat, een rockband met de broer van Lieselot [Thijs Elzinga, nu Altin Gün]. En zo heb ik Lieselot ook leren kennen.’

Lieselot stond dan weer op haar vijftiende op Lowlands, met girlpunkband Fuz. En ze werd van jongs af aan door haar vader – schilder/DIY-muzikant/gitarist – meegesleept naar kleine barretjes en achterafpodia. Bedacht-ie weer een nieuw DIY-projectje? Dan moest Lieselot effe een paar akkoorden leren, of in een atelier op een floortom slaan. 'Vet gênant vond ik dat, ik was een tiener. Maar ja. Daardoor heb ik geleerd dat als iets oncomfortabel voelt, of als je helemaal niet weet of je het kunt, dat je het gewoon moet doen.'

(tekst gaat verder na de video)

En ze was altijd al geobsedeerd door mode en extravagante kleding. Zo begon Lieselot aan de Gerrit Rietveld Academie, en toog in 2017 acht maanden naar Londen voor een stage bij de Schotse mode-ontwerper Charles Jeffrey Loverboy. ‘Hij was heel erg geïnspireerd door punk en alternatieve subculturen en liet me research doen. Zo ontdekte ik Club Kids uit New York en Londen, iconische clubbers die uitgingen in hele heftige outfits: piepschuim op hun hoofd, een hele look puur van spraypaint. Ik vond hun aanpak heel inspirerend: de nasty glamour, hoe direct het is. In mode moet je alles van tevoren uitplannen en uitdenken, voor mij slaat dat de plank echt mis. Ik wil iets maken wat ik nú voel, wat ik nú kan maken, zoals in muziek.’ En ze raakte geïnspireerd door de bruisende Londense DIY-scene en de extravagante punkfeesten die een vriendin gaf, DIY Thursdays. Dus toen ze weer naar Amsterdam terugkwam bouwde ze er een hele afstudeercollectie omheen. En die heette? Bingo: Baby's Berserk!

Ze nam haar intrek in een atelier waar ook Mano's studio zat en ontmoette Puggy Beales, de Canadese muzikant die vanuit Toronto bij de band zit. Ook een grappig verhaal: ze ontmoette hem bij een expositie in Melkweg. ‘Ik had een girlfight gestaged,' grinnikt ze. 'De performance was dat we samen gingen vechten in mijn afstudeercollectie, het andere meisje maakte ook foto’s. Naderhand was de kleding helemaal kapot, maar de foto’s waren heel sick. Dat is onze albumhoes. En daar hebben we dus Peter ontmoet.'

En 1 + 1 + 1 = 3. Ze raakten aan de praat over de raakvlakken tussen die New Yorkse en Londense scenes, over een band beginnen ergens tussen kunst, performance art en muziek, eentje die het directe van de Club Kids combineert met het experimentalisme van de no wave-scene, en voor ze het wisten lag er een album. En het Zwitserse label Bongo Joe de muziek in handen kreeg, en ze werden geboekt voor een show in Zwitserland, waar geen coronarestricties waren? Tja, fuck it, vanaf toen waren ze ook een liveband.

Luister naar de teksten van Baby’s Berserk, en je hoort tussen de onzinteksten van Lieselot ook cryptische statements van Puggy over anarchisme, over anti-kapitalisme. Lieselot: ‘Zijn teksten zijn veel zwaarder, die van mij gaan ogenschijnlijk over niks. Accessoires ja, maar daar zit wel wat achter. Als ik zing: “You’re my accessory baby”, dan is dat iets feministisch, dan wil ik een man op zijn plek zetten. En soms provoceer ik een beetje met belachelijke teksten. Of nou ja, provoceren. We willen vooral laten zien dat dingen niet zo serieus hoeven te zijn.'

Live vindt ze dat ook heerlijk: een beetje ontregelen. 'Mensen moeten weglopen met het gevoel: wat heb ik net gezien?! Ik wil een alternatief tonen voor het stereotype vrouw op het podium. Mannen met een punkact worden helemaal verheerlijkt. Vrouwen worden vaak bekritiseerd: je mág wel een punkact hebben, maar dan moet je óók heel goed kunnen spelen en zingen. Terwijl mijn voorbeelden Johnny Rotten en The Cramps zijn. Gaat het niet om de intentie, om wat je doet? En dat je dat kunt doen met zelfvertrouwen? Bij dit project kan ik dat heel goed ten uiting brengen. Wat ik wil uitdragen met die shows? Een gevoel van vrijheid, het idee dat je niet in de hokjes hoeft te passen. En een explosie van entertainment!’

Het debuutalbum van Baby's Berserk is nu uit. Op 5 oktober speelt de band een releaseshow in Paradiso.