Left of the Dial, vernoemd naar een nummer van The Replacements, is een Rotterdams showcasefestival voor postpunk, noiserock, indiebands en allerlei aanverwante acts. Het komt uit de koker van Rotown en vindt plaats op zeventien locaties door de hele stad: grimmige clubs, magische kerken en sommige bands spelen zelfs op een varende (!) boot. Het festival streeft ernaar om alsmaar groter te worden, zodat nog veel meer bands in een vroeg stadium welverdiende belangstelling krijgen. Left of the Dial is misschien wel het meest gastvrije festival ooit. Dat wordt in elk geval vaak zat door de bands geroepen. Dat enthousiasme maakt elke show een beetje specialer.
Het was vliegen (en varen) van kerk naar club op het Rotterdamse showcasefestival Left of the Dial afgelopen weekend. Drie dagen lang zwierven de coolste internationale postpunk- en indiebands door de stad. Als je hun eerste set misliep, was er altijd nog een tweede. Gelukkig, want de line-up overstroomde van must-sees. Tuurlijk: de Rotterdamse punkers van Tramhaus waren dé perfecte afsluiter en je moet je schamen als je niet eventjes de moshpit bij Deadletter bent ingedoken. Maar Left of the Dial is boven alles schat zoeken naar het nog onontdekte. Onze tien ontdekkingen!
1. mary in the junkyard
Het nummer: Tuesday
Van de meer dan 150 bands op het affiche is bijna de helft Brits. Toch is er eentje écht zeldzaam. Op het Londense muziekcircuit zorgde dit ‘angry weepy chaos rock trio’ al een tijdje voor reuring. Deze maand bracht de band dan eindelijk hun eerste single uit, het vijf-minuten-lange ‘Tuesday’, ongelofelijk teder en tegelijk compleet razend. Zangeres Clari FT zingt zo fijngevoelig dat het haast buitenaards klinkt. Dé must-see van dit moment: mary in the junkyard. Even kosmisch als Big Thief en net zo hartstochtelijk grungy als Wednesday.
2. Parker Fans
Het nummer: IUTBTHDWTO
Parker Fans! Eén van de weinige Nederlandse acts op het programma, ook meteen een van de leukste. Kick (Teddy’s Hit en Personal Trainer) en Sem (van Bob uit Zuid) maken semi-elektrische indieboogie met eigenlijk maar één doel: hun publiek aan het dansen krijgen. Zo’n danceact slaagt natuurlijk prima in Club Centraal op de zaterdagavond, vooral door hun partystarter ‘IUTBTHDWTO’. Kick schreeuwt vol passie vanachter zijn drummachine: ‘I used to bring the house down with this one!’ Daarna volgt de meest groovy baslijn van het hele weekend. In tegenstelling tot alle andere acts speelt Parker Fans maar één keer. Een extra reden om compleet los te gaan dus.
3. cowboyy
Het nummer: Gmaps
‘I know I’m not a fucking black midi ripoff!’ Dat mag gitaarvirtuoos/zanger Stanley Powell dan wel stellen in het liedje ‘Algorithmic’, maar die vergelijking wordt niet voor niets zo vaak gemaakt. De mathpop van cowboyy is namelijk net zo technisch bedreven. Niet weggelegd voor iedereen, zou je denken, en toch staat WORM propvol nieuwsgierigen. Geen wonder: hun debuut-EP Epic The Movie is nogal… Epic. Zelfs voor die release speelde de band al shows in de legendarische Windmill in Zuid-Londen. Powell weet zijn gitaar zo te manipuleren dat er allerlei indrukwekkende lasergeluiden uitschieten. Voor fans van de duizelingwekkende art-rockband Palm. Verlies cowboyy zeker niet uit het oog!
4. Tapir
Het nummer: Gymnopédie
Dit fantasierijke zestal uit Londen verpakt hun folkloristische verhalen in een jas van warme indiefolk. In de Waalse Kerk klinkt de wals ‘Gymnopédie’ (een prachtige interpretatie van Satie’s klassieke stuk) nóg miljoenen keren magischer. Terwijl de instrumentatie aanzwelt in de climax van dat liedje, verdwijnt iedereen voor een moment in het lieflijke Tapir!-universum. En daar wil echt niemand meer weg.
5. bdrmm
Het nummer: Happy / (Un)Happy
Dit Britse vijftal mag op zaterdagavond de Arminiuskerk afsluiten. bdrmm = The Cure + DIIV. Hun happy-sad-shoegaze breit een bitterzoet eind aan drie prachtige festivaldagen. Twee edities terug stonden ze ook al op het festival, maar moesten ze één van hun shows afzeggen. Dit jaar heb je gelukkig twee kansen. Hopelijk mis je ze dan ook niet: want die euforische opbouw in ‘Happy / (Un)Happy’ moet iedereen een keer live hebben meegemaakt!
6. Yowl
Het nummer: Saturday Drag
Yowl is een supersleazy proto-punk-band uit Londen die zeven jaar geleden al opdook in het livecircuit. Eindelijk verscheen vorige maand hun debuutalbum: Milksick. Niet veel anders dan we van de vorige twee EP’s gewend zijn, gaan ook deze liedjes over de sleur van het moderne leven. De plaat zelf mag dan wel niet genoeg waardering krijgen (!), het goedgevulde Rotown geniet in ieder geval van elk liedje. Van het nieuwe album zorgt vooral de galopperende track ‘The Machine’ voor dynamiek. En wát blijft dat met-frustratie-geladen-liedje ‘Saturday Drag’ van die allereerste EP toch goed.
7. The New Eves
Het nummer: Original Sin
Nog een upcoming band uit Engeland die je écht live moet checken: The New Eves. Het viertal uit Brighton maakt opmerkelijke avant-folk met een ongetemde punkdrift. De structuren van de liedjes zijn in de grond best simpel, maar mixen onstuimige melodieën met theatrale oerzang en doen denken aan Television, Patti Smith en The Velvet Underground.
8. Jimmy Whispers
Het nummer: Stray Dogs
Left of the Dial kan je dit jaar het beste starten bij Jimmy Whispers in Vessel 11 (een Brits lichtschip uit 1951, gelegen in de oude stadshaven), zelfs al is de opkomst daar op twee handen te tellen. Komisch genoeg is dit precies de setting waar de LA freak-pop songwriter floreert. Het is alsof je binnen bent gelopen in een uitgestorven karaokebar waar die ene random guy niet van het podium is af te slaan. Whispers springt heel het schip rond – zelfs de trap op naar de bovenverdieping – en danst voor een moment ook nog even bovenop de bar. Als grand finale laat hij iedereen deelnemen aan zijn quirky karaoke-set. Sta je dan: met zijn tienen ‘Que Sera, Sera’ te zingen onder waterniveau.
9. Adult DVD
Het nummer: Sadman Mancave
Net als Parker Fans zorgt ook Adult DVD voor hitte in Centraal. Het Britse zestal maakt synth-heavy dancepunk à la DEVO. Dat ze zo dankbaar zijn voor deze eerste show buiten de UK, kondigen ze meerdere keren enthousiast aan. Hun blijdschap werkt aanstekelijk. Voor liefhebbers van Home Counties en Working Men’s Club. Favoriete tracks: ‘Bill Murray’ en ‘Sadman Mancave’ van hun nieuwste EP Fountain of Youth.
10. Butch Kassidy
Het nummer: Heath
Laat het Swans-shirt dat hij op het podium draagt een voorbode zijn: Butch Kassidy zorgt voor het meeste geweld uit dit rijtje. Deze sinistere Britten hebben nog maar één single online staan: hun 10-minuten-lange post-rock compositie ‘Heath’, waarvan de opbouw live nog veel enger is dan je je kan voorstellen. Echt hypnotiserend in combinatie met al die sombere visuals op de achtergrond.