SZA duikt in het diepe in Ziggo Dome SZA duikt in het diepe in Ziggo Dome

‘Is ie er nou? Nee? Niet? Dan doen we het zonder hem!’ SZA lijkt het meer tegen iemand in de coulissen te hebben dan tegen ons in de zaal, maar feit is dat ze het nummer ‘Love Galore’ inzet zonder Travi$ Scott. Natuurlijk is hij er niet. Kendrick Lamar is er ook niet, Doja Cat ook niet, en al die andere grote namen waarmee SZA samenwerkte. SZA begon de avond zelfs helemaal in haar eentje, in een decor dat één op één de hoes van haar album SOS vertaalt naar het podium: de zangeres op een duikplank, om haar heen niets dan oceaan. Het is een prachtige cover, en ook op het podium werkt het heel mooi: twee gigantische schermen met blauwe golven, een piepklein mensje op de plank. Dan gooit ze haar microfoon in het water en duikt ze er zelf achteraan.

Het moment wordt vastgelegd door een zee van telefoonschermen. Dat zijn we natuurlijk wel een beetje gewend bij concerten de laatste jaren, maar vanavond bij SZA is het extreem. Kijk om je heen en je ziet meer mensen die hun telefoon wél vast hebben dan niet, en dat elk nummer opnieuw. En het gekke is, er spreekt geen desinteresse uit die handeling: vrijwel iedereen staat ook nog eens elk nummer uit volle borst mee te zingen. Het is een dwangmatige drang om te delen met thuisblijvers of vast te leggen voor later, en het hoort er natuurlijk een beetje bij, maar je ben haast gedwongen om je eigen telefoon als periscoop in te zetten om nog een ongeblokt zicht op het podium te krijgen.

Waarom duurde het eigenlijk zo lang voor SZA onze kant op kwam? Een paar jaar terug deed ze wel eens een klein tourtje door Engeland en Ierland, en vorig jaar was ze headliner op het Engelse Wireless Festival, maar op de een of andere manier vindt de 33-jarige uit St Louis de markt in Amerika groot genoeg. Daar brak ze met haar debuut in 2017 direct hard door, zeker toen ze een jaar later ook nog eens een duet aanging met Kendrick Lamar op de Black Panther soundtrack. Dat nummer - ‘All The Stars’ - is vandaag de opener van het tweede segment van de show, het moment waar de set eindelijk echt los begint te komen. We hebben inmiddels een kledingwissel achter de coulissen achter de rug, die komisch genoeg op het grote scherm live te zien was. En op het podium is de eenzame duikplank vervangen door een gigantisch roestend schip.

‘All The Stars’ zorgt voor de broodnodige power op het podium, want het eerste deel van de set is wat timide en ook een beetje eenvormig. SZA begon sterk met direct als het pakkende ‘Seek & Destroy’, maar nummer voor nummer zakt de spanning een beetje weg. Dat is ook het probleem met haar album SOS, dat lang en een beetje schetsmatig aanvoelt, terwijl er toch ook wel echt sterke songs op staan. Ze heeft bovendien een gitarist die haar hooks meer uitvergroot dan goed voor de nummers, een euvel dat je wel vaker ziet bij de vertaling van dit type silky r&b pop naar het podium. De tweede sectie van de show heeft meer variatie. We zien SZA’s haren en jurk wapperen bij ballad ‘Doves In The Wind’, we horen haar somberen en al haar wiet oproken als haar date haar in de steek laat in ‘Drew Barrymore’. En dan, dan staat ie er ineens: Travi$ Scott. In de kajuit van het schip. Het is hem echt, geen hologram of look-a-like. Verdomd, hij was dus gewoon te laat, die sneer naar de coulissen was echt. Een maand voor zijn terugkeer naar WOO HAH! (ahum: Rolling Loud) en voor het eerst op Nederlandse bodem sinds het enorme drama op zijn Astroworld Festival, waar meerdere mensen stierven in de verdrukking. Ok ok, hij komt in het autotune-walhalla ‘Low’ niet erg scherp over, maar het is toch wel even een moment.

Nadat ze in een reddingsbootje een tocht over het publiek heeft gemaakt voor het akoestische deel van haar set, zet SZA de finale in. Was de show tot nu toe wat afstandelijk, nu ze dichtbij geweest is, voelt de zaal ook echt contact. In die finale zit onder andere het luchtige ‘Kiss Me More’ (van Doja Cat), dat ook visueel een stuk kleurrijker oogt dan de rest van de set. Dat werkt voor de afwisseling, terwijl het voor de rest juist goed uitpakt hoe ze steeds voor één kleur kiest. Ze pakt door, met haar wereldhit ‘Kill Bill’, een wraakepos waarbij ze vecht met schaduwen op het scherm achter haar. Ze stond er dit voorjaar wekenlang mee op nummer 1 in Amerika. ‘I might kill my ex’, zingt ze. En ze weet: ‘Not the best idea, but I rather be in jail than alone.’ Het is eigenlijk een verbluffend eenvoudig liedje, maar wel met een refrein dat blijft hangen. En het is een lekkere over de top variant op de dynamiek van verlangen en verraad die sowieso als een rode draad door haar oeuvre loopt.

Sensueel daarna is ‘The Weekend’, met Calvin Harris-slowdisco-shuffle. Het nummer gaat over een man die maar liefst drie vrouwen tegelijk om zijn vingers windt. ‘My man is my man, is your man, heard it's her man too’. Zij, de ik-figuur, vindt het eigenlijk wel prima, zolang de hiërarchie maar duidelijk is. Laat hem op maandag en dinsdag maar bij haar zijn. Laat die ander de woensdag en donderdag maar voor haar rekening nemen. ‘You like nine to five, I'm the weekend, oh.’ SZA eindigt waar ze begon: in haar eentje op de duikplank. Maar waar ze eerst in het blauwe licht eenzaam oogde, ziet het er in het gouden licht uit alsof ze nergens anders wil zijn. Een kwestie van kleur, van frame, van perspectief, maar een wereld van verschil.