Heartworms zet nachtmerries om in postpunk-koortsdromen Heartworms zet nachtmerries om in postpunk-koortsdromen

Soldaten die in doodsangst door de loopgraven rennen. Gezichten onder de kroelende vliegjes. Bloed dat over het veld is heengutst, zo dik dat er een rode gloss op de grassprietjes schittert. Nee, dit is geen scène uit een gruwelijke film over de Tweede Wereldoorlog. Dit zijn teksten gegrepen uit 'Retributions of an Awful Life', een van de allereerste liedjes van Jojo Orme alias Heartworms, een Britse artiest die gitzwarte postpunk en wave koppelt aan nog zwartere teksten. Haar muziek verscheen op Speedy Wunderground, het Britse smaakmakerslabel voor spannende gitaarmuziek (o.a. Squid, black midi, Fontaines D.C. en Wet Leg brachten er platen uit), had daardoor met slechts één liedje uit al een kleine hype te pakken op showcasefestival Eurosonic, en ze staat dit weekend op London Calling en later deze zomer nog op Down The Rabbit Hole. Onlangs verscheen debuut-EP A Comforting Notion, met nog meer van zulke gitzwarte liedjes (op hoogtepunt 'Consistent Dedication' krijst ze over een man die z'n eigen oogbollen tot pulp kauwt).

Vraag waar die nachtmerrie-beelden vandaan komen, en de piepjonge Orme begint meteen te grinniken met een verwrongen lachje. 'Het is nogal... visueel, hè? Om eerlijk te zijn borrelen die teksten vaak vrij onbewust op, ik heb best een donkere geest en heb sowieso last van slapeloze nachten en nachtmerries. Laatst ook: ik droomde dat iemand me neerstak, ik vóélde de pijn en ik kon het bloed rúíken, de ergste dromen zijn degene die echt lijken. Naderhand heb ik een minuut verdwaasd in bed gelegen: is dit nou echt gebeurd of niet?! Echt gruwelijk, is dat. De wereld is soms een hele nare plek en mensen kunnen ontzettend lelijke dingen doen, dat mensbeeld komt vaak terug in mijn liedjes.'

Door de coole postpunk en wave, door de lijzige delivery heen hoor je in haar teksten een soort levensangst, het gevoel dat je als jongere een grote boze wereld te navigeren hebt, waarin allerlei evaren schuil gaan. Daar zit nogal een verhaal achter, vertelt ze. Ze groeide op in een onveilig gezin met een manipulatieve moeder, ging als veertienjarige kortstondig de pleegzorg in en werd uiteindelijk op haar zestiende door haar moeder het huis uitgegooid. 

(tekst gaat verder na de video)

'Op mijn zestiende heb ik een tijdlang in een YMCA gewoond, een jeugdherberg voor jongeren die nergens terecht kunnen. De huur was 25 euro per week, ik kreeg ongeveer 125 euro van de overheid, ging ondertussen gewoon naar school en betaalde de rest van mijn levensonderhoud door liedjes te spelen op straat met mijn gitaar.' In 'Retributions of an Awful Life' zingt ze: 'When you're young, decisions aren't that fun'. 'Ik moest mezelf onderhouden alsof ik een volwassene was en tegelijkertijd was ik nog maar een kind,' zegt ze erover. 'Ik ben er nogal een paniekerig persoon van geworden, als ik iets verlies kan ik al ontzettend in de stress schieten. Nu heb ik een hele lieve partner die me ondersteunt en me helpt om gezonder op dingen te reageren, maar een boel van de pijn en angst uit die tijd hoor je doorsijpelen in mijn muziek.'

Door die tijd heen was muziek haar steun en toeverlaat, wist ze dat ze daar haar leven aan wilde wijden. Ze deed een muziekopleiding in Cheltenham, een vrij kleine stad in het Zuid-Westen van Engeland, om vervolgens naar Londen te verhuizen en zich daar in de razend spannende muziekscene van London onder te dompelen. Zo ontmoette ze ook Dan Carey, de labelbaas en van Speedy Wunderground, en bovendien gevierde producer van allerlei hotte gitaaracts. Met hem aan de knoppen smeedde ze een heel eigen sound. Waar een boel gitaaracts uit Engeland vooral teruggrijpen op de hoekige grooves van Gang Of Four, kijkt Heartworms ook naar een andere variant van postpunk: industriëler, duisterder, meer gothic. 'Bands als Joy Division ed Siouxsie and The Banshees, maar ook Killing Joke en Interpol.' Daarna dook ze dieper, richting acts als Grauzone, jaren tachtig synthwave en de minimal wave van Crash Course in Science. 'Wat ik er vet aan vind? De muziek is duister, de teksten zijn vaak spoken word en hebben iets ünheimisch.'

Zowel in haar teksten als in haar performance klinkt ook een fascinatie voor de wereldoorlogen door: op Eurosonic trad ze op in militaire kostuums, als merchandise bracht ze een limited edition Spitfire uit, een modelvliegtuigje gemaakt naar het jachtvliegtuig dat werd ingezet tijdens de Slag om Engeland tijdens de Tweede Wereldoorlog, en in haar vrije tijd vrijwilligt ze bij het Royal Air Force Museum in Londen.'Ik maak de vliegtuigen schoon, kijk na sluitingstijd of niemand zichzelf heeft opgesloten in een vliegtuigcabine of één van de geweren heeft gestolen.' Ze grinnikt. 'Ze hebben er waanzinnig veel voertuigen, waarvan sommige ook in de Slag om Engeland hebben gevochten. Wat me er zo in aantrekt? De wereldoorlogen zijn nog zo recent, er valt zoveel te weten te komen over wáárom mensen elkaar zulke gruwelijke dingen aan hebben gedaan in het verleden, om daar grip op te krijgen. Ja, die kostuums gaven me altijd het gevoel dat ik voor mijn show een soort pantser aantrok.'

Heartworms speelt vrijdag 19 mei op London Calling en staat later deze zomer nog op Down The Rabbit Hole (30 juni - 2 juli).