De nieuwe Weval in zeven herinneringen De nieuwe Weval in zeven herinneringen

Merijn: ‘Ik wilde gewoon fucking dark gaan, en daar niet bang voor zijn. Zo zijn we muziek gaan maken. Maar na een tijdje kwamen we erachter…. Hmmm, het is wel heel duister. Willen we wel zoiets duisters de wereld in brengen? Het past niet bij wie we zijn, en de wereld is al wel duister genoeg. Toen we de combinatie vonden tussen die dikke, distorted beats en meer hoopvolle, euforische klanken en akkoordenprogressies, viel het op zijn plek. En dat was vrij laat in het proces: we werkten al drie jaar aan het album, en dit besloten we pas zes of zeven maanden voor de deadline. Daarna ging het heel snel.’

Harm: ‘In die drie jaar hebben we zoveel gedaan. We kunnen samen slicke R&B maken, en crazy rave. Maar wie zíjn we eigenlijk? Waar komen we vandaan? We zijn nu tien jaar samen, en hebben besloten ook eindelijk eens terug te kijken. Waardoor gingen we ooit überhaupt muziek maken? Wat triggerde ons? Onze basis ligt echt bij de elektronische muziek, dus besloten we alles meer richting het elektronische te duwen.’

Merijn: ‘We zaten best oké in Amsterdam-Noord, maar hadden last van de buren en geen goed geïsoleerde ruimte. Ik vertelde iemand dat het me zo vet leek om over tien jaar een eigen studio te hebben met daglicht, goede akoestiek en dan ook nog met vrienden in hetzelfde gebouw, zodat je elkaar muziek kunt laten horen. Een week later stonden we hier, in een gloednieuw studiocomplex dat net geopend werd. Het was echt een droom. We hebben drie maanden non-stop zes à zeven dagen per week geklust om het akoestisch helemaal goed te krijgen. Gewoon doorpakken, geen muziek maken.’

Harm: ‘Diep in een grijze lockdown-winter. De toekomst leek onzeker: komt er ooit nog wat binnen? Maar het was hilarisch: of Merijn en ik nou samen een beat maken, of hier aan het timmeren zijn, we zijn net zulke mierenneukers. Moet het nou twee of drie lagen lak zijn? En zijn pa heeft veel meegeholpen, het was een bijzondere tijd om echt uren met een kitspuit in de handen naast elkaar te staan. Het was letterlijk bouwen aan je eigen droom. We zijn daarna voor het eerst dingen gaan vieren met Weval. Dat dit kan bestaan? Dat de wereld ons dit gunde, en dat in zo’n rare downtime? Dat is echt een ziek privilege.’

Harm: ‘Ik weet het nog precies. Er was een verjaardag van een gezamenlijke vriendin in Café België in Utrecht. Hij deed filmschool, ik studeerde filmwetenschappen. Ik had zelf net een filmcamera gekocht en begon tegen hem te nerden: “Hoe kan het nou dat Zwartboek er zoveel sicker uitziet dan al die andere Nederlandse films?” Waarop hij reageerde: “Hoe bedoel je? Zwartboek is de kutste film die ik ooit gezien heb.” Hij brandde die film helemaal af. Een week later vroeg een vriend me om een videoclip te maken. Toen dacht ik: ik moet Merijn hebben! Hij kwam bij me langs, we hebben een halfuur over dat concept gepraat en toen knalde hij zijn laptopje open met een muziekproject. Daarna hebben we nooit meer over die videoclip gehad. Ik had nog niet zoveel muziek gemaakt, maar was wel al sinds mijn veertiende veel betaald aan het dj’en. Ik hield van alternatieve, rauwere shit, was groot fan van Moodymann, maar draaide ook gewoon op bruiloften. Daar kun je dus geen house van Moodymann laten horen. Ik kreeg zóveel stress in mijn lichaam van platen draaien die ik zelf niet vet vond. “Waka Waka” van Shakira, best een goede track, maar na een tijdje werd ik er kotsmisselijk van. Toch draaide ik hem, wanneer ik dacht dat het publiek het nodig had. Nou, soms blijkt het publiek er dan hetzelfde over te denken als jij en dan gaat iedereen zo van: “What the fuck, waarom draait hij die plaat?” Kutste gevoel ter wereld.’

Merijn: ‘Als we live spelen en ik maak een foutje? Ben ik meteen weer vergeten. Maar maak ik een foute keuze met dj’en? Dan kan dat gevoel me maandenlang achtervolgen, ik ga erover dromen. Alsof je iets ongemakkelijks hebt gezegd bij de eerste ontmoeting van je schoonouders! Hoe dan ook. Ik hield toen van Franse beukelectro en dubstep, jij vond dat verschrikkelijk. Het was een wonder dat we samen muziek gingen maken.’

Harm: ‘Maar mijn smaak kon een push gebruiken uit dat esoterische, richting de lompe kant. In die tijd leerde ik Teen Dream van Beach House kennen, en ik dacht: dat vindt-ie helemaal kut, te emotioneel. Maar toen jij dat nice vond, dacht ik: oké, dit kan nog weleens wat worden.’

Harm: ‘We hebben zeven jaar lang met een band getoerd. Pas op het allerlaatste moment hadden we door: dít album is echt een stuk elektronischer geworden dan wat we hiervoor deden. We hebben een maand lang dagelijks gebeld hoe we live wilden gaan optreden. Uiteindelijk hebben we besloten: we gaan het met zijn tweeën doen, en stoppen met de band.’

Merijn: ‘Dat was de allermoeilijkste knoop die we in onze hele carrière hebben moeten doorhakken. We hebben zo’n emotionele band met die mensen, en het is een manier van leven geworden: met z’n allen in de bus stappen en veel te lang rijden naar Duitsland. Afscheid nemen van die samenwerking? Daar moest Harm me wel even van overtuigen.’

Harm: ‘We belden met ons management: hoe moeten we dit aanpakken? Zij vertelden over andere projecten met sessiemuzikanten die niet werden teruggevraagd: “They just don’t get the call.” Ze worden gewoon niet gebeld. Nou ja, wij waren echt helemaal vergroeid met de band. Het was heel zuur om dat bericht aan ze te brengen, maar gelukkig reageerden ze supergoed en begripvol. En los van de artistieke kant: vanuit financieel perspectief is het heel uitdagend om met negen man de hele wereld over te vliegen. Het kostte heel vaak geld. Dat is de achterkant van het verhaal.’

Merijn begint te schaterlachen. ‘Ik vond die track altijd al heel sick. Met dat ARP-lijntje, die baslijn, vette akoestische drums met een disco-invloed. En ik was ooit de helft van Mastermovies [een soort LuckyTV avant la lettre, dat zo’n vijftien jaar geleden miljoenen en miljoenen views pakte op YouTube, en een viral scoorde met een Knight Rider-parodie]. We hebben het alleen die ene avond gespeeld. En het maakte ons niet uit of andere mensen het begrepen.’

Harm: ‘Ik zag het als een hilarische inside joke voor onszelf. We werden er ook maar door een enkeling op aangesproken, geloof ik.’