Wildeburg 2023 daagt de weergoden uit Wildeburg 2023 daagt de weergoden uit

‘WILDEBURG ZONDAG AFGELAST.’ Het is zondag kwart voor één ’s middags, als het in dikgedrukte letters op de website van de organisatie verschijnt. En meteen verspreidt het nieuws zich als een lopend vuurtje over het terrein en de camping. Alerte kampeerders breken vliegensvlug de boel af en sjezen richting de uitgang, weer anderen kruipen met een kloppende kater hun tentje uit en horen het treurige nieuws van hun buren. In de pendelbussen ook zondagbezoekers, die meteen weer rechtsomkeert kunnen maken (gezicht ook op standje onweer). Wie snel de spullen pakt en de grote uittocht voor is, ziet niet welke chaos daarna ontstaat: een gigantische opstopping op de parkeerplaats, met bolderkarren, voetgangers en auto’s die maar traagjes voortsjokken. Sommigen staan urenlang vast, komen niet weg voor de lucht openbarst en moeten de storm uitzingen in de auto. Zo komt er plotseling een nogal treurig einde aan het festival dat zestig uur non-stop had moeten doorgaan.

Arme, arme Wildeburg. Nee, zo had de organisatie het natuurlijk ook niet gewild. Woensdagmorgen kreeg het festival het al flink voor de kiezen: toen raasde storm Poly al met windkracht 11 over het terrein heen, en moest de organisatie met man en macht doorwerken om het terrein in orde te krijgen voor de eerste festivalgangers, die donderdagmiddag het terrein al overspoelden. En ook daarna lijken de weergoden dit weekend de dansers twee kanten op te dwarsbomen: met de belofte op hagelstenen zo groot als je kater op maandag, en intense hitte die je doet wegsmelten als een ijsblokje onder de hete kraan.

Daardoor vinden de mooiste momenten vaak in de schaduw plaats, wanneer de zon niet ongenadig in je nek brandt. Bijvoorbeeld bij Fantastic Man, een gast uit Melbourne (maar nu woonachtig in Berlijn) die zaterdagmorgen van zes tot twaalf het zonnetje omhoog draait. Geen bekende kop op de Nederlandse festivals, maar z’n producties gaan al jaaaaren mee in de platentassen van iedereen van Peggy Gou en zelfs Aphex Twin tot Young Marco en Paramida, en zijn set is geknipt voor zo’n vroege-morgen-spot: nineties house vol vibey grooves en dromerige progressive die klinkt als het Ibiza van de jaren negentig, je voelt het zand haast tussen je tenen knisperen. Zelf ziet-ie er ook zo uit, met lichtroze beach club-shirt en een parelkettinkje. Echt een zalige set, zowel voor de wazige rauwdouwers die de ochtend doortrekken vanuit de nacht, en de vroege vogels die na een schoonheidsslaapje net fris hun tent uitrollen.

Dat is Wildeburg: een festival op het meest waanzinnige terrein in de Noordoostpolder, waar de nacht soepel doorvloeit in de dag en ten alle tijden wel een stage is om door te dansen. Nog altijd kun je dolen en verdwalen in het labyrintische terrein, kun je ’s nachts via een bospaadje per ongeluk op een Yayoi Kusama-achtige galaxy lichtshow stuiten of een poëzie-telefooncel. Genoeg gekkigheid ook bij de stages: neem het kantoorthema van De Zaak van de Haagse nozembende KlooiKlup, een soort 9/5-hel met systeemplafond en kantoorcellen in houten kratten. Of neem de Kas, waar het hele weekend hippies in drollenvangers op tapijthouse staan te dansen en waar knuffelige types zich ’s nachts tegen een tapijtje vlijen of op een bankje beginnen te vozen.

En dan is er nog de scherpe programmering van dj’s, met namen als Young Marco, Marcel Dettmann, Eris Drew en LSDXOXO naast salute, Saoirse, Animistic Beliefs en Berghain-wunderkind Fadi Mohem b2b Deniro en een rits coole opkomende locals bij de Lodge. Veel moois dus, maar jammer genoeg is het vooral zaterdag (de warmste dag van het jaar!) overdag zo heet dat het maar moeilijk doordansen is en de live-acts eigenlijk een stuk beter werken. Bijvoorbeeld Sef, vandaag zónder El Salvador Ensemble maar met een vierkoppige band die z'n hyperpolitieke laatste album (vol hyperpolitieke statements over nationalisme en kapitalisme) verrassend swingend brengt. Goed, een nummer als 'Kapitaal' (‘Hoe moet je ondernemen met het water aan je lippen?’) valt hier wel wat zwaar, maar meezingen met carpe diem-anthem 'De Leven' is op zo'n vol veld echt een Momentje met hoofdletter M.

Daarna begint het af te koelen en komt Wildeburg echt op gang. Bijvoorbeeld bij Ogazón, een dj uit Luxemburg die werd gevormd door Amsterdamse feesten als Breakfast Club en het in de Duinpan al gaande krijgt met diepe houseplaten. Blijkbaar heeft ze er zelf ook zin in, en duikt even later ook op voor een spontaan setje bij Radio de Koperen Hond (dit jaar met thema Blaf Vegas, inclusief statieportretten van mopshonden en pokertafels!).

Struikel vervolgens de nacht in, langs de raustechno van Mary Lake in een bomvolle Duinpan, verdwaal even keihard op zoek naar het Bamboebos (waar de fuck zit dat paadje nou?!), en loop via minimal held Fumiya Takada (die daar net een garage house-klassieker staat te draaien tussen de bosjes) richting de piepkleine Lodge… om daar tegen een gigantische opstopping aan te lopen. Er wordt geduwd, gepropt, gedrongen om tussen die smalle poortjes heen te komen. Wie hier draait? DJ Europarking, het rave-alias van Pascal Pinkert, de Amsterdamse wave-man die we ook wel kennen als Dollkraut en De Ambassade. In de coronatijd bundelde hij z’n opgekropte knaldrang in een EP vol ghettotech en fietsbroekjes-rave, en scoorde hij een hit-EP op het label van Ellen Allien. Zijn set zit precies in die lijn: bloeddorstige ravestabs, harcorekicks op de schaal van Richter, geflipte hiphopsamples en bailefunk-vocals. Het zijn waanzinnig effectieve beukplaten, hij walst er als een mammoettanker mee over de Lodge en krijgt er ook de glitterkwallen mee aan het dansen.

Die opstopping is ergens wel weer typisch, want de namen op Wildeburg die de meest euforische stages voor hun neus krijgen zijn degenen die het hardst en het snelst draaien. Niet eens zozeer met harde, snelle techno, maar vaak stevige house en juist ook schmierende trance en progressive house/trance, muziek die via de USB-stick van Job Jobse nu ook weer door een gigantisch publiek wordt omarmd en die je in allerlei soorten en maten op de Wildeburg line-up ziet terugkomen. DJ’s die eigenlijk best wel in de lijn van Job Jobse draaien (en Jobse’s speciale alle handjes-in-de-lucht-knopje op de CDJ's zo te zien hebben gevonden), dj’s die veel harder staan te blazen met commerciële trance, Young Marco die de sweet spot vindt tussen subtielere prog en trance met hier en daar een goed getimede classic (sneu van het slechte geluid aan het begin!), en ook de underground progtrance van Byron Yeates (b2b Marie Malarie op de line-up, maar gek genoeg lijkt alleen zij er te staan?) en de dromeriger tunes van Paramida (b2b Paula Tape bij een pastelkleurige zonsondergang).

Coole sound, maar deels daardoor is de set van Rozaly zaterdagnacht een welkome afwisseling: een gast die vaker draait bij de Amsterdamse club Garage Noord en schijnbaar opgegroeid is op Curaçao. En dus draait-ie onder het systeemplafond van De Zaak anderhalf uur aan soca, bouyon en Caribische riddims om keihard op te winen. Vol opjuttende fluitjes, vocals en een MC die steeds opruiend z’n naam in de microfoon blaft. Binnen de kortste keren klimt een chick twerkend op de booth, gaat een stel gasten bovenop de speakers uit hun plaat en proberen dansers onder het systeemplafond bilspieren te activeren die ze normaliter nooit van hun leven niet aanspannen. Oprecht de allerleukste verrassing van het weekend.

Staan we niet te lang bij stil, want de zon komt alweer op, en Fafi Abdel Nour lonkt bij de Helling. Kennen we als een dj uit de stal van de Groningse club OOST (thuisfront van zijn queerfeest BUTTS en voorloper HomOOST), ondertussen is-ie ook internationaal gaan vliegen, en oh, ze hadden geen betere dj voor dit zonsopgangslot kunnen vragen. Ook hij draait dromerige, proggy platen naast pianohouse, maar steeds weer met stevige zetjes die de vermoeide zombies (die hitte gaat je niet in de koude kleren zitten hoor!!) nog een extra duwtje te geven, de morgen in, om ver, ver voorbij het ochtendgloren te dansen. Steeds maar weer met die pretoogjes, achter hem een perzikkleurige zon die al door het donkerblauwe wolkendek prikt.

Ondertussen is het al 7.22, beseffen zelfs de grootste nachtvlinders wel dat ze eigenlijk beter naar bed kunnen als ze morgen nog wat waard willen zijn. Maar ja, ook zij hebben de aankondiging van Wildeburg gezien dat er noodweer op komst is, beseffen dat dit misschien wel de laatste uurtjes van het festival kunnen zijn en besluiten dus toch maar om nog tot het begin van de middag DOOR te dansen bij het Ochtendgloren-podium van Tom Trago. Die de gelegenheid aangrijpt om dus ook maar een extatische set te draaien. Kan de laatste plaat in de club al een euforisch/verdrietig moment zijn, dan is dat hier natuurlijk nog véél meer het geval, bij een festival dat voortijdig sneuvelt. Mega sad, maar ja, het is ook wel weer uniek aan Wildeburg dat de echte strijders die ochtendset nog hebben mogen meemaken.