Lana Del Rey komt zeldzaam dichtbij in Ziggo Dome Lana Del Rey komt zeldzaam dichtbij in Ziggo Dome

Wow, hoe kunnen de rillingen je nu níét over het lijf lopen? We zijn negentien nummers onderweg, de show in de Ziggo Dome is bijna afgelopen, als het trio achtergrondzangeressen vanaf de linkerzijde naar het midden van het podium stapt en naast Lana Del Rey gaat staan voor ‘Did you know that there’s a tunnel under Ocean Blvd?’. Weergaloos klinkt het, juist doordat Lana zelf even een stapje achteruit neemt en dat gospeltrio alle ruimte gunt. Kijk hoe haar glimlach breder en breder wordt bij iedere uithaal die ze doen, hoe ze vervoerd raakt om vervolgens haar stem weer met ze te vervlechten en totaal in dat moment van samenzang op te gaan. Achter haar ogen een storm van emoties. Zeg nou zelf, hoe vaak zie je een moment op het podium zo hard binnenkomen bij een artiest?

Gek is dat niet, want zo vlijtig als Lana Del Rey werkt in de studio, zo schaars zijn haar live-optredens. Deze show in Ziggo Dome werd één week van tevoren aangekondigd en is haar eerste Nederlandse show in tien jaar. Binnen tien minuten was het uitverkocht, en aan de Ticketmaster-wachtrij te zien had ze met gemak de Johan Cruijff ArenA kunnen uitverkopen. Geen wonder, want na door te breken met ‘Video Games’ groeide Lana Del Rey in het afgelopen decennium van een intrigerende pop noir-zangeres met een soort old Hollywood-glamour uit tot één van de belangrijkste Amerikaanse songwriters van haar generatie. Een mysterieuze, ietwat onbegrepen vrouw bovendien, wiens liedjes vaak gaan over tragische liefde, het najagen van de Amerikaanse Droom en een verlangen naar giftige mannen, naar bad boys. Bijzonder hoe ze met haar monumentale vijfde album Norman Fucking Rockwell! uit 2019 (gemaakt met superproducer en popsterren-fluisteraar Jack Antonoff) een nieuw creatief hoogtepunt bereikte, om daarna in drie jaar tijd nog drie albums uit te brengen: de melancholische americana-plaat Chemtrails Over The Country Club (2021), datzelfde jaar nog Blue Banisters (2021) en het dit jaar verschenen Did you know that there’s a tunnel under Ocean Blvd, waarop ze melancholische pianoballads koppelt aan de hiphopbeats waar ze haar hele carrière al mee experimenteert.

(tekst gaat door onder de foto)

Ze heeft er een waanzinnig fanatieke fanbase mee opgebouwd die haar albums van begin tot eind kapot streamt, iedere song bij de eerste tel herkent, alle teksten van voor tot achteren meebrult (pas bij derde song ‘Bartender’ – gebracht aan een kaptafeltje – hoor je hoe zuiver Lana zelf zingt) en het af en toe op een onbedaarlijk snikken zet, overmand door emotie. Geef ze eens ongelijk, want er zitten alleen vijfsterrensongs in deze setlist. 21 songs werkt ze erdoorheen in anderhalf uur, geflankeerd door een band en een gospeltrio dat fraaie accenten legt. Hoor eens, hoe ze bij barokpop-tune ‘The Grants’ kleine wolkjes onder haar zang leggen terwijl ze zingt: ‘Do you ever think of heaven?’ Schitterend ook, dat een-tweetje met haar pianist in 'Candy Necklace', die Lana ondersteunt met z'n warme stemgeluid. Ergens is het jammer dat liedjes als ‘A&W’ (vandaag gespeeld vanaf de invallende synthbas), moderne klassieker ‘Born To Die’ en ‘Venice Bitch’ (normaliter met outro van 6 minuten!) extreem worden ingekort, maar knap hoe ze op deze manier de vaart in de set houdt, juist in zo’n repertoire vol trage, melancholische songs.

Tuurlijk valt er genoeg af te dingen op deze show: ze is precies 28 minuten te laat (net als op Glastonbury), het stage-design is een tikkeltje kneuterig en voelt nogal last-minute bij elkaar geraapt (hoe hilarisch is de type-o in het intro ‘GOD ZEGGEN U AMSTERDAM’?!) en de vrij rommelige choreografieën van haar danseressen zijn ook nogal een mismatch met de vibe van de songs. Bizar contrast bij ‘White Mustang’: Lana Del Rey die haar slowmo-song uiterst serieus brengt, terwijl de danseressen in blauwe nachtjaponnetjes tegen uitklapstoeltjes aanschuren alsof ze in een Pussycat Dolls-videoclip dansen. Nergens voor nodig, joh. Zeker omdat Lana hartstikke goed bij stem is, alhoewel ze niet de meest zelfverzekerde podium presence is en soms wel een tikkeltje wordt overstemd door de band en de lagen en lagen aan backing vocals.

Kortom: het is niet per se een strak geregisseerde show. Maakt niet uit, want daartegenover staat anderhalf uur aan simpelweg geweldige liedjes, een extreem emo publiek dat alleen al door haar aanwezigheid opstijgt van vervoering en een artiest die zich totaal door die energie laat voeden. Echt hoor, de respons vanuit het publiek lokt een rauwe emotie bij haar uit die je meestal niet meemaakt bij de meer geregisseerde popshows die je ziet in zalen als Ziggo Dome. En dus begint ze bij ieder luidkeels meegezongen liedje meer te stralen, raakt ze even overmand door emotie in het intro van ‘Ride’ en krijgt ze na haar bloedmooie classic ‘Summertime Sadness’ zo’n lang applaussalvo dat ze een minuut sprakeloos is. ‘Iedere dag dat ik me slecht voel, ga ik proberen terug te denken aan dit moment,’ verzucht ze ongelovig. Meestal voelen dat soort uitspraken gechargeerd, nu geloof je het helemaal, voelt dat specialer en echter dan het meest ambitieuze set-design of de strakste choreografie ooit zal bereiken. Sommige momenten kun je nu eenmaal niet regisseren.