Someone springt in het diepe met surrealistische dreampop Someone springt in het diepe met surrealistische dreampop

Voor haar tweede album Owls is Tessa Rose Jackson (30) alias Someone ‘in een totale rabbit hole’ gedoken. Ze had er, zo vertelt ze twee dagen voor de release, een hele langspeelfilm bij geschreven. ‘De hoofdpersoon is een vrouw die een reis maakt door haar eigen verleden om te dealen met het overlijden van haar zus. Ze komt een bizar hotel binnen, een gekke schaduwwereld waar hele rare dingen gebeuren. Uiteindelijk gaat het over acceptatie, rust vinden, los kunnen laten.’

Ah, zo kennen we Someone weer. Een hypergedreven muzikante en ideeënmalloot die vrolijke psychpopsongs wikkelt in grootse sci-fi-concepten en met intieme folkliedjes troost wil bieden in een krankzinnige wereld. Een filmnerd ook die prachtige clips uitbrengt en ook nadenkt hoe ze daar méér van kan maken dan alleen videoclips. ‘Maar eh… een hele film maken? Uiteindelijk is dat zó’n groot project, het kost zoveel geld en tijd, en ook na zeven jaar is het soms nog onzeker óf het überhaupt gaat gebeuren. Ik heb geen zin om daar zeven jaar op te wachten, ik sta nu achter deze liedjes en wil ze nu uitbrengen. Het oorspronkelijke verhaal heb ik dus een beetje losgelaten, maar de reis van de hoofdpersoon zit er nog hele erg in. Ze zit veel in de auto, hoort gekke dingen op de radio, komt uit op het strand.’

Je hoeft geen giga-filmnerd te zijn om de referentie van die albumtitel, Owls, eruit te vissen: dat slaat natuurlijk op de gevleugelde uitspraak in de tv-soap-serie Twin Peaks van David Lynch, die per aflevering verder ontspoort richting een verontrustende nachtmerriewereld. ‘The owls are not what they seem.’ ‘Het verhaal achter Owls is geboren terwijl mijn vriend en ik op een roadtrip door Amerika gingen. In die tijd waren we óók nog Twin Peaks aan het kijken. Dat heeft veel effect gehad op het verhaal. Het derde seizoen vond ik FOKKING vet. Het is zo surrealistisch, het zijn vignetjes die gevoelens weten te vangen zonder een al te concreet verhaal. Die albumtitel is daar absoluut een knipoog naar, en in mijn verhaal speel ik met het idee van uilen die in de nacht waakzaam zijn, zij zíén dingen die anderen niet zien. Ja, en de plaat is grotendeels ’s nachts gemaakt, ik ben best een nachtuil.’

David Lynch, zijn vaste componist Angelo Badalamenti en zangeres Julee Cruise hebben een niet te onderschatten impact gehad op een hele generatie aan dreampopartiesten, Beach House voorop, die Twin Peaks bingten en maar al te graag een eigen soundtrack maakten bij The Roadhouse en de Red Room. Die sound hoor je ook op Owls terug, maar dan wel met meer ruimte voor indierock, zelfs voor shoegaze. ‘Ik wilde schuren tussen droom en werkelijkheid. Af en toe mag het intiem en menselijk klinken, soms wil ik echt een andere wereld opzoeken met een klein beetje duisterheid.’

Dat is het allermooist gelukt in de vandaag bij het album verschenen single ‘I Guess I’m Changing’, een emotionele indierock-banger van jewelste met een falsetto-refrein dat je direct wil meebrullen. ‘Het was oorspronkelijk bedoeld als aftitelmuziek, onder een lange autoreis terug naar de werkelijkheid, weg van de nachtmerrie. Dat gevoel klopt ook heel erg met het lied zelf: het besef dat je imperfect bent, dat je fouten hebt gemaakt. Maar vroeger had je daar nog mee gezeten, nu vind je er rust bij: dit is gewoon wie ik ben, en het gaat weleens mis.’

In de bijbehorende videoclip (die prachtig is!) laat Someone het concept van de oorspronkelijke film los. Het is juist een ode aan de dystopische scifi-serie Severance, geregisseerd door Ben Stiller, waarin mensen opgesloten in een zielloze kantoorruimte extreem hersenloos lopende band-werk doen, en daar uiteindelijk uit weten te breken. ‘Het is net weer een andere draai op hetzelfde concept. Je zit in de knoop met jezelf, het leven is strak en vrijheidloos. Het gaat over het moment dat je daaruit weet los te breken, jezelf weet te herontdekken en een nieuw hoofdstuk openslaat.’

Laat dat nou net zijn wat Tessa Rose Jackson in haar persoonlijke leven precies op dit moment doet. Haar hele huis is op het moment van spreken een explosie van spullen, want vanmiddag vertrekt ze naar Londen, waar ze de komende vier maanden gaat wonen. ‘Mijn wereld was steeds kleiner geworden, zeker tijdens covid. Ik merkte dat pas echt toen ik een keer naar Londen ging. Wow! Ik ontdekte er een nieuw stukje van mezelf. Welk stukje? Dat begint al met de vraag die mensen me stellen: “Wat ga je daar doen?” Ik heb geen flauw idee! Ik heb daar ontdekt dat ik meer van chaos houd dan ik in mijn Nederlandse structuur toelaat. Ik dacht dat ik een huismus was, maar op mijn dertigste ontdek ik dus dat ik kan genieten van die totale chaos. Mijn eerste taal is Engels, dus ik ben er als een vis in het water. Ik spreek random mensen aan op straat, mijn vrienden daar moeten altijd heel erg om me lachen omdat ik daar elke dag wel iemand ontmoet. Dat gebeurt er dus als je ergens heen gaat waar je nog geen basis hebt. Dan ga je als kind rond: “Hallo, ben jij mijn nieuwe basis?” “Wil jij mijn basis zijn?” De regisseur van de videoclip zit ook in Londen, met zijn collectief van dansers, set designer en DOP. We zijn allemaal een beetje gek, bedenken rare projecten. Er is geen plan, geen structuur en al helemaal geen geld. Het heeft iets Bohémiens. We zijn gewoon gefocust op mooie dingen maken, en kunnen daarin soms de draad ook een beetje kwijtraken en onszelf verliezen. Fantastisch vind ik dat. Ik ben klaar om mezelf te herontdekken in Londen. Ik ga even weg van alle veiligheid, geef mezelf de kans om een sprong in het diepe te nemen.’