Welkom in de ketaverse van Gotu Jim Welkom in de ketaverse van Gotu Jim

Eigenlijk fokte Jim Lageveen (26) alias Gotu Jim lange tijd niet met house en techno. Nee, absoluut niet zelfs. Pas op Lowlands 2017 viel opeens het kwartje, toen het mysterieuze Giegling-collectief een nacht lang de X-Ray overnam met hun ingetogen, vrij minimalistische emo-housesound. ‘Die nacht ben ik mezelf voor het eerst verloren’, stelt Jim plechtig. ‘Het is best wel corny muziek, en ik ben daar wel gevoelig voor. Als je voor het eerst pillen doet, en dan die akkoorden hoort? Die producties? Dan klinkt het zóóóó melancholisch. Daardoor is het de ideale instap-dancemuziek. Hoewel ze veel groter zijn geworden, maken ze die platen nog steeds in hele kleine oplage. Ik heb ze allemaal, ze zijn inmiddels tien keer zoveel waard.’

Zo begint het verhaal van Niet Geslapen Wel Gedoucht, het fenomenale album van Gotu Jim. Een onweerstaanbare en vernieuwende cocktail van hyperpop, fladderige emo-house, breakbeats en een heel klein beetje hiphop. Een album dat druipt van de uppers, downers en psychedelica, van de ketamine, acid en mdma. Een beetje Gotu Jim-kenner weet: drugs speelden altijd al een grote rol in zijn werk. ‘Ik word wakker, heb weer kanker veel geblowd’, zo luidde die iconische eerste zin van zijn debuutsingle ‘Tweede Klas Shit’, een nummer dat eigenlijk niet had moeten verschijnen, een muzikale grap die stiekem alsnog werd geüpload door zijn goede vriend/producer IJsbrand van Eerdenburg en van Gotu Jim in één klap een cultheld onder studenten maakte die overal in het land optredens kon doen bij sociëteiten.

Op Niet Geslapen Wel Gedoucht klinkt een nieuwe Gotu Jim, eentje die jarenlang is verdwenen in het Nederlandse en Berlijnse nachtleven. Telkens weer het randje opzoeken, eroverheen tuimelen, totdat je je armen niet meer kunt voelen, je verloren in je huid zit en niets anders kunt doen dan de trip uitzitten. Niet alleen maar leuk dus, tussen neus en lippen door is het ook een verdrietige plaat over eenzaamheid en je eigen grenzen oprekken. Want ook dat ziet hij in de nacht. Zo ging hij als groot Giegling-fan in 2017 naar het grote Giegling-feest in de Amsterdamse hippiekerk Ruigoord. ‘Ik vond dat heel sick, dat het ook een beetje grimmig werd, een beetje vies.’ Via een vriendin belandde hij backstage tegenover labelbaas Konstantin op de bank, ‘en toen zag ik ook al wat de schaduwkant van die hele scene is. Ik weet nog dat-ie zei: “Ik ben zooooooo naar de klote, ik heb zoveel keta gedaan, ik kan gewoon níét meer draaien.” Ook tijdens het draaien was hij helemaal geeked up. Wat ben je dan voor een loser? Als je op je eigen feest helemaal van de kaart bent, en daardoor niet meer kunt draaien? Ik wilde dat dit een album over het uitgaan zou worden, maar ook over de laag daaronder. Die laag is niet alleen persoonlijk, maar ook hoe de wereld nu is. Chaos. Ik denk dat ik daarin geslaagd ben, in bepaalde subtiliteiten zit dat erin.’

Dat album had een lange aanloop. Gotu Jim was ooit natuurlijk vooral rapper, die zijn hoge stemmetje over trapbeats gooide. Maar hoe meer hij ging clubben, hoe meer hij ook met andere genres dan hiphop wilde gaan experimenteren. ‘In Duitsland lopen ze altijd net een stap voor wat betreft popmuziek. De Berlijnse underground-kids waren mainstream geworden, ze maakten hiphop met house-invloeden, en veel van die kids rappen over bullshit die heel specifiek heel Duits is, en dat werden hele grote hits met wel 100 miljoen streams. Mijn favoriete bar uit die tijd: “In mijn telefoon zit een barst die ruikt naar döner en pis”, van Viko63. Heel visueel, en het is iets specifieks dat dicht bij me ligt. Voor mij is het veel herkenbaarder dan de muziek van bijvoorbeeld Lijpe, dan muziek over het straatleven. Zoiets miste ik in Nederland.’

De ene na de andere track maakte hij, maar het lukte hem maar niet om de juiste sound te vinden. Tot hij een dik jaar geleden ‘Stiekem Wil Ik DJ Zijn’ schreef, een hele vrolijke housetune met een verse van zijn labelbaas Faberyayo, een langgerekte synthsolo door Bas Bron en een beat van IJsbrand van Eerdenburg, de producer met wie hij al jaren samenwerkt. ‘Die track heeft voor mij alles opgeschud. Ook in de clubscene leefde het, precies onder de mensen waarvan ik wilde dat ze het gaan luisteren. En het werd een anthem, ook onder de dj’s zelf. Elias Mazian had een remix gemaakt, op zijn initiatief. Er was een Afterlife-dj die er zijn eigen spin aan heeft gegeven, die heeft het op ziek grote festivals gedraaid zoals Pleinvrees en de Into The Woods-mainstage. Wooooow!’

‘Ik dacht: oké, nu gaan we dit doorzetten. Ik heb ook nog wat commerciëlere tracks gemaakt. Maar toen kwam die hele hiphop-house-boom na ‘UHUH’ van Ronnie Flex. Toen voelde ik meteen de urgentie niet meer. Ondertussen was ik ook heel veel hyperpop aan het luisteren, echt hele extreme Amerikaanse shit van gen Z-popkids, Glaive, Midwxst. Die hyperpopshit is vet, maar erg ingewikkeld voor een land als Nederland. Welke kant wil ik op? Kan ik iets vinden dat heel dicht bij mijn hart ligt, nieuw is, maar ook niet té onmogelijk is? Welke fucking kant moet ik op? Toen ontdekte ik underscores, een artiest die die hyperpopsound combineert met rock, het in een jasje stopt waardoor het heel poppy en behapbaar werd. Artiesten als Oklou en Caroline Polachek doen ook zoiets.’

Zo ontstond gaandeweg ook de klankwereld van Niet Geslapen Wel Gedoucht. ‘Geekin’ is een schattige 2-step-track. Slotnummer ‘Honderdduizend Rondjes’ is een hommage aan ‘All My Friends’ van LCD Soundsystem. ‘Ketaverse’ een emorocktune met zwaar overstuurde hyperpop-vocalen. En ‘Emosjors’ een electrotune met de bevriende zanger Meetsysteem, ook al iemand die graag in het zwarte gat van de nacht verdwijnt. Zo vertelt Jim vandaag de ene na de andere mooie slechtgaan-anekdote. Over de vriend die op Lowlands 2019 in de ArmadiLLow in een totale bad trip belandde. Over de keer dat hij op een schrijverskamp paddodruppels nam (‘in de uitgaansscene doet iedereen dat nu, bijna niemand zit nog aan de xtc’) en zijn hersenen opeens totaal in de knoop raakten tijdens het opnemen van een track. ‘Ik keek naar mijn duim, en zag dat-ie krom stond. FUCK. Nou, toen zat ik middenin de trip. Met de productiviteit was het vrij snel afgelopen, de meest ervaren vriend heeft me erdoorheen geloodst.’ Dat slechtgaan, dat hoort er een beetje bij in de ketaverse van Gotu Jim. ‘Tijdens het uitgaan is er altijd wel een moment op de avond dat ik mentaal instort, dat ik heel erg ga nadenken over hoe ik me voelde, dat ik erbij stilsta dat ik eigenlijk veel te hard aan het gaan ben. Ik denk dat het ermee te maken had dat ik een heel snel metabolisme heb: ik heb de comedown van de drugs al op de dansvloer. Dan sta je daar: “NEEEEEE MAN…. IK MOET GAAN… HET GAAT ECHT SLECHT MET ME.”’

Tja, en toch blijft-ie vaak ook dan veel te lang plakken in clubs zoals De School. ‘Dan sta je op de dansvloer en zie je opeens de zon opkomen. Het ontploft altijd HELEMAAL op dat moment, het is altijd magisch. Maar tegelijkertijd weet je dat je dan te lang bent blijven plakken. Het grootste probleem bij veel mensen die er dan nog staan, is dat ze geen eindpunt meer hebben, dat ze niet meer naar bed durven te gaan en de nacht alsmaar willen verleggen.’

Er is een kleine kans dat het je een beetje irriteert vindt hoe expliciet Gotu Jim over het nachtleven schrijft. ‘Ik rap over drugs niet over politiek, babe je hebt geen keus. Er is niemand die hier kiest’, zegt hij zelfs in ‘Ketaverse’. Maar denk nou niet dat Jim Lageveen een oppervlakkige jongen is. Hij studeerde sociale geografie, kan ook uren praten over de impact die klimaatverandering heeft specifiek op armere landen, hij weet ook wel dat de wereld naar de klote gaat, dat ons lot in de handen van grote kapitalistische bedrijven ligt en wij daar als individu precies NIKS aan kunnen veranderen. En met zijn moeder (theatermaakster Bodil de la Parra) maakte hij een mooie vijfdelige praatpodcast over hun Surinaamse familiegeschiedenis, Black Lives Matter en racisme. Maar in de wereld van Gotu Jim is op dit moment geen ruimte voor dat soort thema’s. Of nou ja, alleen tussen neus en lippen door, op de after van de after. ‘Ze heeft het over bomen kappen, babygirl alsjeblieft, stop meer drugs in me gezicht.’

Jim: ‘Zeker in de periode rond BLM heb ik wel tracks geschreven die een meer persoonlijke vibe hadden, maar het voelde gewoon niet alsof ik degene ben die dat verhaal moet vertellen. Ik ben heel blij dat ik een multiculturele achtergrond heb, ik besef dat ik ook niet de negatieve kanten ervan ervaar omdat ik word gezien als een whiteboy. Als ik daarover probeer te schrijven? Het voelt snel nogal plat. En die muziek wordt al wel gemaakt. Ik miste de hedonistische muziek, dát is de muziek waar ik naar wil luisteren.’

Gotu Jim presenteert de plaat vanavond in 3voor12 Radio op 3FM en speelt volgende week op Noorderslag.