Hoewel er zoals altijd veel kandidaten waren die de Popprijs verdienden, moet het jury-overleg dit jaar een nakkie geweest zijn. Ehm, een makkie. Er was geen act die zo nadrukkelijk de soundtrack vormde van onze collectieve ontsnapping uit twee jaar lockdownellende. Vanavond bewijzen ze dat nog maar eens met een set vol hits.

Goldband of Suzan & Freek. Dat zijn de smaken in de rij voor de Grote Zaal van de Oosterpoort. Goldband hoopt men, Suzan & Freek vreest men. Er wordt tegenwoordig streng gecontroleerd bij de deur van de zaal: er mag geen druppel bier naar binnen, om een terugkeer van de bierdouche te voorkomen. Maar als één act het rock ’n roll ritueel zou kunnen waarderen, dan zijn het wel de koningen van de knaldrang.

Het moet een rare gewaarwording geweest zijn voor de Haagse band, iets meer dan een jaar geleden. Natuurlijk, ze moeten gevoeld hebben dat hun muziek gonsde, dat er iets aan het groeien was. Maar dat grote concertzalen als Tivoli Ronda en Paradiso op dat moment al werkelijk al hun teksten konden meezingen, dat moet ook voor hen een verrassing geweest zijn. Het was een gekke tijd, want ineens mochten we weer zingen, dansen, hossen en bier gooien. Een week later zaten we weer met z'n allen in lockdown. Vanaf dat moment was er geen houden meer aan met Goldband. Talloze artiesten deden een poging opportunistisch succes te scoren met een post pandemie anthem, maar Goldband slaagde er als enige echt in met een goeie song en de juiste knipoog: 'De Langste Nacht', over het terugclaimen van de nacht. Dat is gewoon een pop-momentum van jewelste, dat het hele popjaar door denderde. Elk festival veroverden ze, en tot op de kleuterschool zijn hun hits bekend.

Er zijn mensen die dat reden vinden om Goldband weg te zetten als kinderachtige muziek, maar daarmee doen ze de kleine knipogen en slimme humor tekort. Goldband heeft een neusje voor pakkende liedjes, maar is eigenlijk boven alles een ontsnapping uit beklemmende hokjes en regels, correct gedrag en zogenaamde goede smaak. Ze brengen belegen '80s nederpop en boy band sexyness met een De Jeugd-achtige coolheid, ze maken cheesy trance punk en gabber pop. "Wat zijn onze ouders trots op ons, hè", zegt Milo met een grote glimlach. "Ja, vooral op jou", countert Boaz. Het podium staat vanavond demonstratief vol met flesjes water, en dat is misschien wel een goed idee. Want na een jaar lang sneuvelen lag implosie op de loer. 

Goldband stond hier voor de pandemie ook al eens. Toen was er eigenlijk nog nauwelijks muziek, was gitarist en producer Wieger Hoogendorp nog niet aan boord en was er al helemaal geen percussionist bij. Alles ging mis die eerste keer, en toch vonden mensen het kennelijk leuk. Je kunt zien dat de mannen inmiddels routine en een klein beetje zangles gehad hebben. Misschien zelfs een beetje te veel routine, maar vanavond mag het allemaal lekker losjes.

"Ik moet jullie een geheimpje vertellen", zegt Milo. ‘’Witte Was’ gaat eigenlijk helemaal niet over cocaïne’. De zaal buldert. Ja nou ja, het is een liedje over een prachtige zomer in Den Haag, een witte broeken-zomer aan het Scheveningse strand, met etentjes, feestjes, warme avondjes, een zongebruinde torso. Hoe aan het einde van de rit die ov-chipkaart toch zo versleten geraakt is, dat blijft een raadsel, maar het gaf een héél verkeerd imago aan Goldband. De Oosterpoort grinnikt nog een keer en telt de hits die Goldband vanavond NIET gespeeld heeft. Hun grote hit met Karel's liefje Maan. Hun ballad over volwassen dromen en kindertjes. Die meezinger over de dood, die natuurlijk veel leuker is dan het lompe 'Psycho'. Die moeten ze dan komende zomer op Pinkpop maar spelen.